Ευτυχώς που οι Μπάλτιμορ Ρέιβενς (η ομάδα φούτμπολ της Βαλτιμόρης, ονομασμένη προς τιμήν του διασημότερου έργου του Πόε) κέρδισαν το Super Bowl πριν λίγες μέρες- ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να έχει κάνει το σύμπαν στη μνήμη του Εντγκαρ Αλαν Πόε για να τον αποζημιώσει. Λες και δεν του έφτανε του άμοιρου το «Raven» με τον Τζον Κιούζακ, έχει τώρα και τον Τζέιμς Πιούρφοϊ να αραδιάζει σέξι απλουστεύσεις εγκληματικής παρανόησης «βασισμένες» στην κοσμοθεωρία του Πόε.
Το «Following» έρχεται από την πένα του Κέβιν Γουίλιαμσον, ο οποίος όλους αυτούς τους meta-παρανοϊκούς εγκληματίες τους παίζει στα δάχτυλα του χεριού, έχοντας γράψει το «Scream». Στην παρούσα ιστορία ο Τζο Κάρολ (Πιούρφοϊ) είναι ένας σίριαλ κίλερ που αποδρά από το κελί του, με αποτέλεσμα το FBI να καλέσει πίσω τον ερευνητή Ράιαν Χάρντι (Μπέικον), ο οποίος ήταν κι εκείνος που τον είχε πιάσει εξαρχής.
Ο Χάρντι ακόμα φέρει τις πληγές από την συνάντησή τους εκείνη, και να που κατευθείαν έχεις υλικά για πρώτης τάξεως δράμα. Ο Κέβιν Μπέικον είναι πολύ καλός ηθοποιός, δραματικά υποτιμημένος για την ακρίβεια, και με ένα ρόλο που θα του έδινε το παραμικρό βάθος θα είχε σπουδαία πράγματα να κάνει. Ο Χάρντι είναι πληγωμένος σωματικά αλλά και ψυχικά. Ο Μπέικον δεν καταφεύγει σε υπερβολές για να τραβήξει το θεατή στη μαύρη τρύπα του ήρωά του, το κάνει αβίαστα και με τρόπο που σε κάνει να θελήσεις να ενδιαφερθείς γι’αυτόν τον άντρα, για το τι είναι αυτό που τον κάνει ακόμα να σηκώνεται κάθε πρωί, τι τον τραβά.
Σύντομα κάθε έννοια λεπτότητας συνθλίβεται κάτω από τόνους επιδειξιομανούς παρερμηνείας και προφανών παραλληλισμών. (Κι αυτά είναι μόνο η αρχή.) Μαθαίνουμε σταδιακά στη διάρκεια του πιλότου πως ο Χάρντι ήταν καθηγητής φιλολογίας με εμμονή με τον Πόε. Εκεί αρχίζει και το μεγάλο παραλήρημα. Κάθε κίνητρο, κάθε στοιχείο, κάθε φλας μπακ, κάθε πομπώδες λογύδριο, στρέφεται γύρω από τον Πόε, και γύρω από το πώς οι φόνοι είναι ένας φόρος τιμής στη γοητεία του θανάτου.
(Υποτίθεται σύμφωνα με τη σειρά πως αυτές οι γενικότητες, μέσα από μερικά φλασμπάκ, σε συνδυασμό με την καρτουνίστικη περσόνα του Πιούρφοϊ, θα έπρεπε να μοιάζουν αρκετά πειστικές ώστε να εμπνεύσουν ένα κίνημα από ακόλουθους. Δεν πειστήκαμε.)
Επιφανειακές αναφορές στην tell-tale heart ή στο «Raven», με λέξεις-κλειδιά γραμμένες με αίμα στον τοίχο απλώς και μόνο επειδή ο ερευνητής πρέπει να έχει την μεγάλη «ΑΧΑ!!!!» στιγμή του - και αυτή να συνδέεται με τον Πόε. Για κάποιο λόγο.
Ακόμα και προσπερνώντας όλες αυτές τις αποπροσανατολιστικές αναφορές, το δράμα απλά δεν είναι εκεί. Ή αν είναι, προσπαθεί να αναδειχθεί και δεν τα καταφέρνει. Το παρελθόν του Χάρντι με την πρώη σύζυγό του Κάρολ (Νάταλι Ζέα) έχει ψωμί και οι ηθοποιοί έχουν τη βαρύτητα στην οθόνη ώστε να βγάλουν κάτι ενδιαφέρον. Ομως σύντομα η εμπλοκή των τριών βασικών χαρακτήρων περιπλέκεται με τρόπο που καταστρέφει όλη τη σειρά και όλο το σασπένς που έχτιζε στον πιλότο.
[Αναφέρονται εξελίξεις από το τέλος του πιλότου στη συνέχεια του κειμένου.]
Η κεντρική ιδέα που ουσιαστικά θέτει σε κίνηση τη σειρά πέραν του πρώτου επεισοδίου κρύβει αρκετό ενδιαφέρον και συναρπαστικούς παραλληλισμούς με την εποχή μας. Την εποχή όπου ακολουθιόμαστε πολλές φορές τυφλά μεταξύ μας, κι όπου όσο πιο εμφανείς προσπαθούμε να είμαστε τόσο πιο αόρατοι συχνά καταλήγουμε μέσα στην γενικευμένη φασαρία.
Καθώς ο Κάρολ αποκαλύπτει το σχέδιό του σε έναν ρημαγμένο Χάρντι, θέτει ταυτόχρονα μια επιπλέον διάσταση μετα-αφήγησης με ακόλουθους που συνεχίζουν το έργο του σα να επρόκειτο για κεφάλαια σε μια μεγάλη αφήγηση αφιερωμένη στο Σύμπαν (ή στον Πόε, υποθέτω). Εντάξει, Γουίλιαμσον είναι αυτός. Δεν είναι κακό στη θεωρία, αλλά παραδίδεται με τέτοιο υπερβολικό τρόπο που τα παίρνει όλα μαζί σα σίφουνας.
Στη διάρκεια μιας άκρως ενοχλητικής σκηνής, ενώ ο Κάρολ εξηγεί (μαζί με τις προφανείς, απαραίτητες αναφορές) το σχέδιό του στον Χάρντι, μαθαίνουμε σε παράλληλο μοντάζ ακριβώς πόσο ακραία είναι η διείδυση του χαρισματικού -σύμφωνα με τη σειρά- καθηγητή/δολοφόνου, κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα, αυτό που διαλύεει τις παραπάνω προσεγγίσεις:
Αν είναι πράγματι τόσο σαφές πως οτιδήποτε μπορεί να ανατραπεί, πως κάθε ένας που βλέπουμε μπορεί να είναι ακόλουθος, τότε μέσα στην κακοφωνία του απόλυτου σασπένς, δεν υφίσταται πλέον αγωνία. Οταν μιλάνε όλοι, δεν ακούγεται κανένας. Οταν άπαντες είναι εν δυνάμει απειλή, τότε ως θεατής δε νιώθεις αγωνία. Ξέρεις πως όπου κι αν οδηγηθεί το κάθε επεισόδιο, η λύση θα είναι πάντα, μα πάντα απλή.
Καθένα από τα ακόλουθα επεισόδια που παρακολουθήσαμε θα μπορούσαν να είναι ωραιότατα θρίλερ αν τα έβλεπες απομονωμένα από το πλαίσιο ανάγνωσής τους. Σίγουρα, η δράση είναι ικανή. Ο Μπέικον προσπαθεί, και γενικά σε κερδίζει. Η ακρότητα της εικόνας είναι εκεί, κάτι που γενικά είναι απαραίτητο σε ένα τόσο σκοτεινό θέμα. Ομως τα προβλήματα είναι θεμελιώδη. Η σειρά νομίζει πως είναι τρομακτική όταν είναι απλώς υπερφίαλη. Πως είναι έξυπνη όταν είναι προφανής. Και κυριότερα, πως είναι αγωνιώδης όταν -με τη χάρη αμονιού που πέφτει πάνω σε πούπουλο- χάνει απόλυτα το μέτρο του σασπένς και των ίδιων των ιδεών της.
