Στη δεύτερη σεζόν του «American Horror Story» το σκηνικό είναι ένα άσυλο παρανοϊκών εγκληματιών που διοικεί η καθολική εκκλησία πίσω στα 1964. Φυσικά το άσυλο παλιότερα ήταν νοσηρό νοσοκομείο, αλλά και τώρα από αρρωστημένες καταστάσεις δεν πάμε πίσω: Ο εγκεκριμένος αρχίατρος από την εκκλησία (Τζέιμς Κρόμγουελ) πραγματοποιεί διάφορα πειράματα αργά τις νύχτες, πάνω σε ασθενείς/έγκλειστους που μετά πεθαίνουν ή εξαφανίζονται, όλως τυχαίως.
Στο άσυλο κάνει κουμάντο μια πολύ σκληρή στα όρια της παράνοιας μοναχή, η Αδερφή Τζουντ (Τζέσικα Λανγκ), η οποία δε σταματά σε τίποτα προκειμένου να προστέψει τη δουλειά της, όπως θα διαπιστώσει μια ρεπόρτερ (Σάρα Πόλσον) που ερευνά την εισαγωγή ενός νεαρού που λέγεται πως σκότωσε ένα σωρό νεαρές γυναίκες αλλά εκείνος (κι εμείς) κάτι άλλα περίεργα βλέπουμε.
Όλα αυτά δεν έχουν αγγίξει ούτε κατά διάνοια έστω την επιφάνεια όσων απίστευτων θα δούμε στο πρώτο μόνο επεισόδιο του κύκλου. Σε αυτό «Άσυλο» θα υποστούμε (μετά χαράς κι απόλαυσης) μια ακατάπαυστη επίθεση αισθητικής και συναισθηματικής βίας καθώς το σοκ διαδέχεται τα τινάγματα τρόμου και η αηδία εναλάσσεται με γουρλώματα απόλαυσης των ματιών. Αυτό που συμβαίνει σε αυτή την ιστορία δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια, και η μόνη ταιριαστή λέξη είναι ‘υστερία’. Αλλά ξέρεις, το σωστό είδος. Αυτό που πρέπει να συμβαίνει όταν έχεις στα χέρια σου μια ποπ ιστορία τρόμου.
Δεν ήταν απαραιτήτως πάντα έτσι τα πράγματα. Η σειρά ξεκίνησε πέρσι, δίχως τότε το «Asylum» να συμπληρώνει το «American Horror Story». Το σκηνικό του τρόμου ήταν ένα κλασικό στοιχειωμένο σπίτι στο σήμερα, και κέντρο του δράματος μια οικογένεια και οι τάσεις διάλυσής τους εκ των έσω. Όμως είχε ένα βασικό πρόβλημα, ήταν βαρετό πολύ πιο συχνά από ό,τι έπρεπε ή από ό,τι υποσχόταν το concept.
Ο Ράιαν Μέρφι (κι ο Μπραντ Φάλτσακ, συνδημιουργός της σειράς) έχει επιπλέον αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε όλες τις σειρές που δημιουργεί («Nip/Tuck», «Glee», «Popular», το φετινό «The New Normal»): Όλες τους ξεκινούν εντυπωσιακά, κάνοντας το διαφορετικό κάτι σαν αποστολή, αλλά πολύ σύντομα βαριέται. Βαριέται να λέει ιστορίες με ανθρώπινο τρόπο, να έχει τους ίδιους χαρακτήρες, να είναι... συνηθισμένος. Καλά κάνει υπό μία έννοια, αλλά το εξωτερικεύει στις δουλειές του με λάθος τρόπο:
Πάντοτε ύστερα από ένα σημείο παραληρηματικής κορύφωσης, όπου τα πάντα μοιάζουν να λειτουργούν ιδανικά παρότι πίσω από την παράσταση μπορείς να διακρίνεις ένα παρανοϊκό μαέστρο που δεν έχει ιδέα τι κάνει, όλα καταρρέουν. Οι χαρακτήρες αλλάζουν από το ένα επεισόδιο στο άλλο, εξελίξεις στην ιστορία απλώς αγνοούνται επειδή ο Μέρφι αποφάσισε ότι έπαψαν να τον ενδιαφέρουν, και τα πάντα διαρκώς μεταμορφώνονται δίχως συνέπεια ή έγνοια ή ανθρωπιά, επειδή ο Μέρφι θέλει να εστιάσει διαρκώς σε κάτι άλλο. Ουσιαστικά αυτό συμβαίνει αργά ή γρήγορα με όλες τις σειρές που ζουν για πολλά χρόνια, για 5 ή 6 ή 8 ή όσα, αναλόγως των ταλέντων του κάθε showrunner. Όμως ο Μέρφι είναι ειδική περίπτωση. Είναι σαν Αμερικάνικη τηλεόραση on acid.
Και γι’αυτό το λόγο, το «American Horror Story» είναι ό,τι πιο σωστό και δίκαιο και ευτυχές θα μπορούσε ποτέ να του έχει (και να μας έχει) συμβεί. Επειδή κάθε σεζόν θα είναι διαφορετική από τις άλλες, σε νέο σκηνικό, με νέες ιστορίες, νέους χαρακτήρες και ηθοποιούς, νέα πεδία αναφορών. Ακόμα κι η Τζέσικα Λανγκ που επιστρέφει (από φονική γειτόνισα τώρα είναι η ηγούμενη του ασύλου) είναι άλλος χαρακτήρας. Ο Μέρφι το βρήκε! Κάθε σεζόν είναι ένα πλήρες reboot, που του επιτρέπει να κρατάει ό,τι (κι αν) θέλει, όπως πχ την Λανγκ, και να επενδύεει σε παντελώς νέες ιδέες.
Κι έτσι αφήνεται. Δίχως την ψευδαίσθηση πως θα πρέπει να διατηρήσει κάτι στην άκρη για 10 ή 20 επεισόδια ή 2 ή 4 σεζόν από τώρα, πατάει φουλ γκάζι. Δεν υπάρχει στιγμή στο «Asylum» που δεν συμβαίνει κάτι απολαυστικά οριακό και υπερβολικό στην οθόνη. Το σεξ είναι στο μάξιμουμ (από τον φετιχισμό του τρόμου στην εναρκτήρια σκηνή -αν θέλατε ας πούμε κάτι σε φωναχτή δήλωση- μέχρι τον φετιχισμό της φαντασίωσης της εξουσίας σε μια παρακάτω), ο τρόμος είναι στο μάξιμουμ (βαριές κλειδαμπαρωμένες πόρτες, ‘δεν έχεις πού να ξεφύγεις’ σεναριακά μοτίβα, γκροτέσκες φιγούρες και σκηνικά ως νόρμα), το σοκ είναι στο μάξιμουμ (...κάθε μία σκηνή), τα πάντα είναι ανεβασμένα στο 11.
Η έννοια της υπερβολής καταλύεται πλήρως μέσω του εναγκαλισμού της. Μέσα σε αυτό το σκηνικό μάλιστα, το δίδυμο Λανγκ-Κρόμγουελ παραδίδει ρεσιτάλ αβανταδότικα κραυγαλέας ερμηνείας. Ποιος από τους δύο θα σκαρφαλώσει ψηλότερα στον over-the-top μετρητή; Οι κοινές τους σκηνές είναι γοτθικός πίνακας ζωγραφικής- για την ακρίβεια 3-4 κολημμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Ό,τι πρέπει.
Τα δάνεια έρχονται από παντού (από Χίτσκοκ και Κάρπεντερ μέχρι J-Horror), με τον Μέρφι και το συγγραφικό του τιμ να ξαμολάνε τις φαντασίες τους ώστε να γεμίσουν κάθε κάδρο με ένταση. Αν όλες οι προηγούμενες απόπειρες του Ράιαν Μέρφι ήταν μια άσκηση υπομονής για τον ίδιο, ο οποίος προσπαθούσε να συγκρατηθεί όσο περισσότερο δυνατόν μέχρι να βαρεθεί, το «American Horror Story» είναι αγώνας ταχύτητας: Πόσα πράγματα προλαβαίνει να χωρέσει στην οθόνη μπας και προλάβει να βαρεθεί σε 13 επεισόδια;
Περιμένουμε εναγωνίως να το διαπιστώσουμε - και δε σκοπεύουμε να αποστρέψουμε το βλέμμα μας από αυτό τον τρόμο ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Το «American Horror Story: Asylum» αρχίζει να προβάλλεται και στην Ελλάδα από το FOX στις πλατφόρμες του OTE TV και της NOVA από την Κυριακή 18 Νοεμβρίου.
