Μια αιματηρή κούρσα εκλογής σε λύκειο της Καλιφόρνια. Μια ακατανόητη αυτοκτονία. Ενα σαπισμένο κουφάρι ζώου. Μια πολιτικός καριέρας με καυτό ερωτικό μυστικό. Μια κατά φαντασία αρρώστια. Μια θεατρική παράσταση για τη δολοφονία του Λίνκολν. Και η θρύλος του τένις Μαρτίνα Ναβρατίλοβα σε ρόλο ερωμένης;
Αν μοιάζει να έχουμε βάλει στη σειρά τυχαίες λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη χρησιμοποιώντας κάποιο ονλάιν λεκτικό shuffle εργαλείο, τότε είναι επειδή ο Ράιαν Μέρφι, αυτό το ζωντανό δραματουργικό shuffle που ζει και αναπνέει ανάμεσά μας, έβαλε πάλι τα δυνατά του. Στο «Politician» τίποτα και όλα βγάζουν νόημα. Τα πάντα είναι ασόβαρα και σοβαρά. Και κάθε τι που συμβαίνει είναι βαρύγδουπο όσο και αδύναμο σα λεπτό χαρτί που πετάς στη θάλασσα.
Το Netflix έκανε πέρσι μια από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές μεταγραφές στην ιστορία, κλείνοντας τον υπερ-παραγωγό Ράιαν Μέρφι σε συμβόλαιο για δημιουργία σειρών για την streaming πλατφόρμα ύστερα από χρόνια δουλειάς στην καλωδιακή -συνήθως- τηλεόραση με σόου σαν τα «American Horror Story», «Pose», «American Crime Story», ή και παλιότερα όπως το «Nip/Tuck». Το Netflix όμως εξήγησε στον Μέρφι πως σειρές εφηβικής κατεύθυνσης λειτουργούν πολύ καλά στην πλατφόρμα, κι έτσι εκείνος μετά χαράς επέστρεψε στο γνώριμο περιβάλλον παλιότερων σειρών του, σαν το «Popular» και το «Glee», εκεί όπου το σχολικό περιβάλλον μετατρέπεται σε ένα επιτηδευμένα πλαστό σκηνικό αλληγορικού κοινωνικού θεάτρου.
Η νέα του σειρά, 8 ωριαίων επεισοδίων, ακολουθεί την απεγνωσμένη προσπάθεια εκλογής του Πέιτον Χόμπαρτ (Μπεν Πλατ, του «Pitch Perfect», σε μια ιδανική μονίμως χαμένη στο διάστημα φάτσα) στο λύκειό του, βήμα που βλέπει ως απαραίτητο στο πολυετές, αναλυτικό του σχέδιο ώστε μια μέρα να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Το δραματικό ζουμί της σειράς μοιάζει σε πολλά σημεία ξεκομμένο από τα πρωτοσέλιδα της πολιτικής επικαιρότητας, με τον Μέρφι και τους σταθερούς συνεργάτες του Μπραντ Φάλτσουκ και Ιαν Μπρέναν (με τους οποίους δημιούργησε το «Glee») να προβάλλουν την πολιτική πραγματικότητα πάνω στις στενές αναλογίες μιας απλής λυκειακής εκλογικής διαδικασίας, με συχνά ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Ο Πέιτον έχει τη δική του ομάδα στρατηγικού σχεδιασμού, που διαρκώς αναλύουν polls, τακτικές, εξετάζουν τα βιογραφικά υποψήφιων αντιπροέδρων, ψάχνουν βρώμα για τους αντιπάλους, και μιλούν με όρους ευρείας πολιτικής ανάλυσης. «Χάσαμε την Αϊτινή ψήφο», λέει το ένα μέλος της ομάδας. «Είναι ο Πιερ. Είναι ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ», απαντά ο Πέιτον.
Την ίδια στιγμή, η αισθητική της σειράς παραπέμπει ευθέως σε λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα. Σκηνικά με φανταχτερά χρώματα αλλά δίχως το παραμικρό βάρος ή αληθοφάνεια, και μια αφήγηση που μοιάζει διαρκώς να παραθέτει γεγονότα με ρυθμό και άνιση δραματουργική κατανομή κατά τέτοιο τρόπο που νιώθεις διαρκώς πως έχεις χάσει 5 σκηνές ανάμεσα στα διαφημιστικά διαλείμματα. Αυτή φυσικά η μόνιμη τάση του Μέρφι να παραθέτει εξελίξεις μέχρι φαινομενικά να βαρεθεί μια εξέλιξη και απλώς να την ξεχάσει ή να μεταπηδήσει σε μια άλλη ιδέα στα μισά της διαδρομής, ήταν κάτι που πάντα χαρακτήριζε το έργο του- γι’αυτό και η μετακίνησή του προς τις σειρές ανθολογίας έβγαζε τόσο νόημα.
Στο binge μοντέλο του Netflix, όταν βλέπεις πιθανώς μια ολόκληρη σεζόν Ράιαν Μέρφι αφήγησης σε μια καθισιά, νιώθεις πως παθαίνεις εγκεφαλικό απλώς παρακολουθώντας. Φτάνει ένα σημείο που όχι απλώς τίποτα δεν έχει νόημα, αλλά ξεχνάς και γιατί σε ένοιαζε εξαρχής το να έχουν τα πράγματα νόημα. Είναι λες και οι σεναριογράφοι αλλάζουν γνώμη για τα πάντα ακόμα και στην πορεία μιας σκηνής.»
Ομως εδώ, σε μια ξεδιάντροπη σαπουνόπερα που συνδέει την σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία με μια παντελώς ασόβαρη ματιά φτηνού δραματικού σίριαλ, η ιδέα αυτή βρίσκει μια πιο ενδιαφέρουσα εφαρμογή.
Αυτές οι τάσεις δεν είναι απαραιτήτως προσεκτικά σχεδιασμένες- τίποτα στο έργο του Μέρφι δεν πιστεύω πως έχει υπάρξει ποτέ σχεδιασμένο. Ομως ακριβώς επειδή έχει ραφινάρει την ικανότητά του να λειτουργεί αυστηρά βάσει ενστίκτου, μπορεί πλέον να παρουσιάσει ένα throwback σαν το «Politician» και να ξέρει πώς να το κάνει ώστε κάθε εκνευριστική, ασυνεπής δραματική του στροφή, να συνοδεύεται από κάποια ιδέα που την ίδια στιγμή σε κρατά δεμένο.
Ο βασικός ιστός πλοκής, με τον Πέιτον και την πολιτική του ομάδα καθώς προσπαθεί να κερδίσει την εκλογή στο σχολείο, εμπλουτίζεται στα άκρα με ένα μάτσο χαρακτήρες που όσο προχωρά η σειρά, μοιάζει όλο και περισσότερο σα να πρωταγωνιστούν σε κάποια δική τους, εντελώς ασύμβατη σαπουνόπερα. Αλλες σειρές, ειδικά στην σημερινή εποχή του streaming, των σεζόν που γυρίζονται «Σαν Ταινίες» και του προσεκτικού σχεδιασμού πρεστίζ δραμάτων, μας έχουν εκπαιδεύσει ώστε να περιμένουμε το κάθε παραμικρό ψίχουλο πλοκής ή χαρακτήρα να έρθει τελικά να δέσει ιδανικά σαν ολοκληρωμένο παζλ στο τέλος της σεζόν. Στο «Politician» συμβαίνει το αντίθετο: Οσο προχωράνε τα επεισόδια, νιώθεις να απομακρύνεσαι από αυτό που ίσως κάποτε, κάπως, σε κάποιο σύμπαν που θυμάσαι, να έμοιαζε με το κέντρο βάρους της σειράς.
Η Γκουίνεθ Πάλτροου παίζει τη μητέρα του Πέιτον, που τον υιοθέτησε και βάλθηκε μεγαλώνοντάς τον να αποδείξει πως είναι καλή μητέρα- αγαπάει αυτόν και αδιαφορεί για τους εντελώς κόπανους άλλους γιους της. Η Πάλτροου, απολαμβάνοντας περισσότερο από κάθε άλλο ηθοποιό του καστ την μεξικάνικη σαπουνόπερα στην οποία νιώθει πως πρωταγωνιστεί, γίνεται πυρήνας κάθε σκηνής της παίζοντας συχνά με ένα έκπληκτο βλέμμα, με μια ειλικρινή συλλαβή, με ένα γύρισμα προς την κάμερα, παίζοντας ακόμα με την ίδια της την -ταιριαστά over-the-top- γκαρνταρόμπα της. Αν το «Politician» ήταν ταινία, η Πάλτροου θα ήταν η a-list ηθοποιός που η παραγωγή έχει προσλάβει για έναν αδιάφορο ρόλο 6 λεπτών απλώς και μόνο επειδή ήθελε η αφίσα της ταινίας να γεμίσει με όσο το δυνατόν περισσότερο “ACADEMY AWARD WINNER [ΤΑΔΕ]” γινόταν. Στη σειρά, ο περιφερειακός αυτός ρόλος έχει μετουσιωθεί σε ένα αστραφτερό κερασάκι στην τούρτα, με δικά της storylines, δραματικές στιγμές, κωμικές στιγμές, δραματικές στιγμές παιγμένες ως κωμικές και κωμικές παιγμένες ως δραματικές, απλ επειδή ο Μέρφι κι οι συνεργάτες του απολαμβάνουν να βλέπουν την Πάλτροου να απολαμβάνει.
Το «Politician» μοιάζει ΟΛΟ κατασκευασμένο με αντίστοιχη λογική. Σαν στο τέλος κάθε επεισοδίου οι σεναριογράφοι να αποφάσιζαν βάσει αυτών των 40 λεπτών που μόλις είδαν, τι θα είχε φάση να γινόταν παρακάτω. Θέλουμε ένα επεισόδιο homage στο «Gone Girl»; Βεβαίως, γιατί όχι. Ολο αυτό θα χτίσει προς μια φοβερή ανατροπή η οποία τελικά απλώς δε θα συμβεί, αλλά τελικά μπορεί και να συνέβη αλλά απλώς να μην είχε σημασία; Ποιος ξέρει, μέχρι να το σκεφτούμε όλο αυτό ο Μέρφι έχει πάει τρία storylines παρακάτω. Θέλουμε επεισόδια που να τελειώνουν με παντελώς αναίτια μουσικά νούμερα; Φυσικά! Και να σου πω και κάτι; Γιατί να μην έχουμε ένα επεισόδιο ολόκληρο γεννημένο στο όνειρο ενός theater kid που ονειρεύτηκε πως είναι πολιτικός; Εννοείται! Να βρούμε ρόλο στη Τζέσικα Λανγκ; Αν θα της βρούμε λέει; Θα την αφήνουμε να ξεσπά και κάθε μισό επεισόδιο, αλλιώς ποιο το νόημα;
Μέσα από τις διακυμάνσεις, τις διαρκείς τονικές μεταβάσεις και αναφορές ως οχήματα πλοκής, το «Politician» κατορθώνει να βρει δραματικό επίκεντρο, κι αυτό δεν είναι ούτε λίγο, ούτε δεδομένο (για τις σειρές του Ράιαν Μέρφι, αλλά και γενικώς).»
Αυτές οι διαρκείς αποχωρήσεις ασυνέπειας, στην κλασική εβδομαδιαία τηλεόραση μοιάζουν απλώς σε βάθος χρόνου να συνθέτουν κάτι άνισο. Στο binge μοντέλο του Netflix, όταν βλέπεις πιθανώς μια ολόκληρη σεζόν Ράιαν Μέρφι αφήγησης σε μια καθισιά, νιώθεις πως παθαίνεις εγκεφαλικό απλώς παρακολουθώντας. Φτάνει ένα σημείο που όχι απλώς τίποτα δεν έχει νόημα, αλλά ξεχνάς και γιατί σε ένοιαζε εξαρχής το να έχουν τα πράγματα νόημα. Είναι λες και οι σεναριογράφοι αλλάζουν γνώμη για τα πάντα ακόμα και στην πορεία μιας σκηνής.
Ομως σε αυτό πια το σημείο ξέρουν τόσο καλά πώς να ελέγχουν αυτή τη δημιουργική τους τρικυμία, που σε συνδυασμό με την πολύ αποτελεσματική χρήση της επεισοδιακής δομής αφήγησης (θυμάστε, εκείνη την παλιά που είχαμε πίσω στα ‘00s, όταν για να δεις σειρές έπρεπε να έχεις κεραία τηλεόρασης), έχει ως αποτέλεσμα ένα απολαυστικό, αστείο, πανέμορφο χάος με διαρκείς εκπλήξεις.
Το 5ο επεισόδιο, «The Voter», ανατρέπει την ως τότε οπτική και περνά τα γεγονότα μέσα από το φίλτρο ενός τυχαίου, απολίτικου dude εφήβου που όλη τη μέρα σκέφτεται οπίσθια και βιντεοπαιχνίδια, αδιαφορεί για πράγματα σημαντικά και ασήμαντα, την ίδια στιγμή που βιώνει τη χλεύη της ελίτ προς το πρόσωπό του. Η ξαφνική αυτή αλλαγή οπτικής δεν είναι κάτι ριζοσπαστικό, πάρα πολλές σειρές το έχουν επιχειρήσει στο παρελθόν, αλλά αφενός είναι μια τεχνική που σπανίζει περισσότερο στην εποχή του Γυρίζουν Μία Ολόκληρη Σεζόν Σαν Μεγάλη Ταινία (χάνοντας έτσι πλήρως την τεχνική της αφήγησης σε κεφάλαια και των ευκαιριών που αυτή προσφέρει) κι αφετέρου πραγματοποιείται με αρκετή περιπλοκότητα ώστε να αφήνει τον θεατή μετέωρο- στο τέλος αυτού του επεισοδίου δεν υπάρχει απολύτως κανένας ήρωας, και κάθε φοβία για την παντελώς θρυμματισμένη σχέση ανάμεσα στον κόσμο της πολιτικής όπερας και της Αληθινής Κοινωνίας έχει επιβεβαιωθεί.
Το δε φινάλε της σεζόν πραγματοποιεί μια τέτοια μετάβαση που θύμισε κάτι που θα βλέπαμε στις σειρές του Ντέιμον Λίντελοφ - μια απότομη αλλαγή σκηνικού και ηρώων που ωστόσο καταφέρνει να σε βάλει βαθιά στον δικό της παντελώς νέο κόσμο, την ίδια στιγμή που αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που βλέπεις και γιατί το βλέπεις. (Οι Τζούντιθ Λάιτ και Μπέτι Μίντλερ σίγουρα βοηθούν.) Οταν όλα συνδέονται, η σειρά έχει ήδη κερδίσει έδαφος και για τον επόμενό της γύρο, όποτε και εάν έρθει.
(Ως τότε είμαστε απολύτως σίγουροι πως οι Μέρφι, Φάλτσουκ και Μπράναν θα έχουν αλλάξει γνώμη για ό,τι κι αν σκέφτονται αυτή τη στιγμή να κάνουν. Τώρα ίσως άντλησαν έμπνευση από την άνοδο της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ. Ως τότε, ποιος ξέρει; Αν η Τζέσικα Λανγκ παίξει την Πρόεδρο των ΗΠΑ στη 2η σεζόν δε θα μας εκπλήξει ούτε στο ελάχιστο.)
Μέσα από τις διακυμάνσεις, τις διαρκείς τονικές μεταβάσεις και αναφορές ως οχήματα πλοκής, το «Politician» κατορθώνει να βρει δραματικό επίκεντρο, κι αυτό δεν είναι ούτε λίγο, ούτε δεδομένο (για τις σειρές του Ράιαν Μέρφι, αλλά και γενικώς). Η διαδρομή του Πέιτον, στρωμένη μέσα από όνειρα προνομίου και στόχευση εις βάρος ηθικής, τον αλλάζει σταδιακά σε έναν κεντρικό χαρακτήρα που πραγματικά νιώθεις πως νιώθει. Από την αγάπη που προβάλλει πάνω του η Πάλτροου, μεχρι τη δραματική απώλεια μιας ζωής ως την πίστη των ανθρώπων του επιτελείου του, τα πάντα έχουν ως αποτέλεσμα να σχηματιστεί μια πραγματική δραματική παρουσία στο κέντρο της σειράς. Η αρχική μας φυσική απορία («τι βλέπουν σε αυτόν;»/ «γιατί προσπαθεί να μας πείσει η σειρά πως αυτός όντως αξίζει;») γίνεται δραματικό όπλο.
Κι αν οι ιδέες του σεναρίου πάνω στις μοντέρνες κοινωνικές δυναμικές, το προνόμιο, και την ασαφή θέση της πολιτικής στον σημερινό κόσμο, μοιάζουν με μισοψημένα concepts πεταμένα στον τοίχο, η επιμονή της σειράς (αλήθεια, του Μέρφι) στο να γεμίζει τοίχους με τέτοια γκροτέσκα κολάζ ιδεών, είναι από μόνη της ένα κάποιο θέαμα που αξίζει να κοιτάς. Είναι μια κάποια σαγηνευτική κακοφωνία.
Η 1η σεζόν του «The Politician» streamάρει ήδη στο Netflix.
