Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: αν η ιδέα μιας τηλεοπτικής σειράς σκηνοθετημένη από τον Ντάμιεν Σαζέλ με φόντο ένα τζαζ κλαμπ στο Παρίσι του σήμερα ακούγεται σαν κάτι που θα περιμένατε από τον δημιουργό του «La La Land», τότε όχι μόνο θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα, αλλά πολύ πιθανά απλά θα απογοητευτείτε. Στην πραγματικότητα, ασχέτως του τι περιμένετε, το «The Eddy» που δανείζεται τον τίτλο του από το κλαμπ που ο χαρακτήρας του Αντρέ Χόλαντ έχει μαζί με τον Ταχάρ Ραχίμ, στο Παρίσι, θέλει κυρίως να αψηφήσει τις προσδοκίες σας, λες κι ο Σαζέλ, ήθελε να πάει σε μια εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που έμοιαζε ως η «λογική» συνέχεια της πορείας του.
To «The Eddy» θα είναι διαθέσιμο στο Netflix από τις 8 Μαΐου
To «The Eddy» βεβαίως δεν είναι ακριβώς δικό του παιδί, αφού ξεκίνησε από μια ιδέα -και κυρίως την μουσικη- που είχε γράψει ο συνθέτης Γκλεν Μπάλαρντ, τα κομμάτια του οποίου αποτέλεσαν την βάση για το σενάριο που έγραψε ο Τζακ Θορν και το οποίο θεωρητικά τα χρησιμοποιεί ως αφηγηματικη ραχοκοκαλιά. Ο Σαζέλ σκηνοθετεί τα δύο πρώτα επεισόδια που ορίζουν το ύφος της σειράς και τα οποία δυστυχώς με κάποιο τρόπο είναι και τα πιο προβληματικά.
Δείτε ακόμη: To «Hollywood» του Ράιαν Μέρφι είναι τόσο απολαυστικό όσο περιμένεις κι αν κι ελαφρύ, απροσδόκητα πολιτικό
Γυρισμένα σε 16mm με έντονη την διάθεση να συλλάβουν μια διαφορετική εικόνα του Παρισιού μακριά από τα τουριστικά κλισέ στερεότυπα, αλλά και την ψυχολογία των λιγότερο ή περισσότερο ατελών ηρώων τους, τα δυο ωριαία αυτά επεισόδια μοιάζουν σταθερά φάλτσα, βεβιασμένα, συχνά κουραστικά καθώς αδυνατούν να βρουν τον ρυθμό που θα σε εντάξει στο σύμπαν της σειράς και θα σε φέρει κοντά στους χαρακτήρες της.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η φόρμα της σειράς είναι αυτοσχεδιαστική και ελεύθερη σαν μια τζαζ μελωδία, όμως τουλάχιστον στην αρχή δείχνει ξεκούρδιστη και δίχως φινέτσα, κάπως σαν την ίδια την μπάντα του The Eddy στην οποία ο ιδιοκτήτης μιας δισκογραφικής στο πρώτο επεισόδιο βλέπει ταλέντο, αλλά όχι τόσο ώστε να της προσφέρει ένα συμβόλαιο.
Με τον ίδιο τρόπο η δέσμευση του θεατή είναι κάτι που δεν κερδίζεται με ευκολία από την αρχή σε αυτή τη σειρά που οφείλεις να της δώσεις περισσότερες από μια ευκαιρίες για να κατορθώσεις να μπεις στον κόσμο της. Φταίει το ότι η ένταση και η επείγουσα αίσθηση στην οποία στοχεύει δεν βρίσκει σχεδόν ποτέ αντίκρυσμα στην οθόνη, ότι το σενάριο της δεν πηγαίνει πολύ πιο μακριά από ταλαιπωρημένα κλισέ κι ότι όλο το δράμα των χαρακτήρων δεν πετυχαίνει να αποδώσει την αίσθηση κάτι αυθεντικού.
Χωρισμένο σε οκτώ επεισόδια που το καθένα επικεντρώνεται σε έναν από τους χαρακτήρες της σειράς, το «The Eddy» κατορθώνει καθώς προχωρά στην ιστορία του να κερδίσει τους υπομονετικούς θεατές, όμως ποτέ δεν κατορθώνει να απογειώσει τις φιλοδοξίες του σε κάτι αληθινά συναρπαστικό. Μετέωρο μεταξύ ενός οικογενειακού δράματος, του πορτρέτου μιας κοινότητας και των προσωπικών δαιμόνων του ήρωα και υφολογικά κάπου ανάμεσα σε ένα κασαβετικό μελόδραμα και έναν (ελαφρώς χίπστερ) ρεαλισμό, δεν βρίσκει ποτέ μια ξεκάθαρη ταυτότητα και δυστυχώς ούτε έναν σαφή λόγο ύπαρξης.
To «The Eddy» θα είναι διαθέσιμο στο Netflix από τις 8 Μαΐου
Δείτε επίσης: Το «Little Fires Everywhere» είναι το εθιστικό τηλε-μελόδραμα που ψάχναμε αυτή τη σεζόν
