Την κεντρική ιδέα την έχουμε γνωρίσει κι από παλιότερα κατασκοπικά έργα, είτε αναζητούσαμε Ρώσους κατασκόπους στο «Αδιέξοδο», είτε τους λατρεύαμε στο «Alias»: Πράκτορες της KGB παίρνουν τις ταυτότητες Αμερικάνων πολιτών και ζουν κάτω από αυτές για χρόνια και χρόνια, ώσπου ο σκοπός τους να γίνει εμφανής και να είναι χρήσιμοι στη μητέρα πατρίδα. Αυτή η αφοσίωση μπορεί και να σημαίνει τη δημιουργία μιας φτιαχτής/ψεύτικης οικογένειας στις ΗΠΑ. Οτιδήποτε χρειάζεται ώστε κι ο πιο εξοχυνιστικός έλεγχος να μην επιστρέψει κανένα σκοτεινό σημείο.
Αυτοί οι πράκτορες δεν παριστάνουν πως είναι κάποιοι άλλοι. Είναι αυτοί οι κάποιοι άλλοι.
Στο «The Americans», η Κέρι Ράσελ κι ο Μάθιου Ρις υποδύονται ένα τέτοιο ζευγάρι, την ‘Ελίζαμπεθ’ και τον ‘Φίλιπ’. Βρισκόμαστε, όπως θα υποθέτεις, στα ‘80s. Οι ‘Τζένινγκς’ είναι ‘παντρεμένοι’ για 15 χρόνια παίζοντας τέλεια τους ρόλους τους- κανείς δε γνωρίζει τα μυστικά τους, ούτε καν τα παιδιά τους. Ούτε καν οι ίδιοι.
<
Τώρα βγάλε τα εισαγωγικά της παραπάνω παραγράφου. Η Ελίζαμπεθ κι ο Φίλιπ, τόσο βαθιά μέσα στις περσόνες που υιοθέτησαν από τότε που θυμούνται τους εαυτούς τους, πλέον φτάνουν το σημείο που αρχίζουν να αναρωτιούνται ποιοι είναι, ποιον υπηρετούν, τι θέλουν οι ίδιοι. Αυτό το ενδιαφέρον δράμα (παιγμένο με φανταστική λεπτότητα από τους δύο ηθοποιούς) στην καρδιά ενός απολαυστικά παλιομοδίτικου κατασκοπικού θρίλερ, είναι που πουλάει πειστικά την όλη ιδέα. Θες να παρακολουθήσεις αυτή τη σειρά, εν έτει 2013, γιατί οι ευαισθησίες των ηρώων της ξεπερνούν τα στενά χρονικά τους όρια, μιλάνε και στο σήμερα.
Οι Τζένινγκς εκτελούν διαφόρων ειδών αποστολές από επεισόδιο σε επεισόδιο, παραπέμποντας έτσι σε κάθε κατασκοπικό που βλέπαμε από μικροί, από τις «Επικίνδυνες Αποστολές» μέχρι πρόσφατα στο «Alias». Μεταμφιέσεις, εξεζητημένα σχέδια πολλών επιπέδων, αποπλάνηση του άλλου φύλου (σε έναν έξυπνο αντικατοπτρισμό, τα δύο πρώτα επεισόδια ανοίγουν μία με την Ελίζαμπεθ και μία με τον Φίλιπ να δωρίζουν το κορμί τους στην υπηρεσία της αποστολής), αγωνία, δηλητήρια και αντίδοτα, προδότες, αποστάτες- η σειρά τα έχει όλα.
Και μέσα στο χαμό, στο δίπλα σπίτι έρχεται και μετακομίζει ο Σταν Μπίμαν (Νόα Εμεριχ), πράκτορας του FBI που νιώθεις πως είναι ένα γερό προαίσθημα και μισό αποδεικτικό στοιχείο μακριά από το να ανακαλύψει την αλήθεια για τους Τζένινγκς. Ομως εδώ η σειρά έχει την ευφυία να μην ανεβάσει το σασπένς στο 11 (με το καλημέρα τουλάχιστον). Προς το τέλος του πιλότου, ο Σταν μπαίνει στο σπίτι των Τζένινγκς στις 4 το βράδυ για να τσεκάρει το ύποπτο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου τους- είναι σίγουρος πως εκεί θα βρει κάτι ενοχοποιητικό. Η σκηνή είναι αγωνιώδης, όμως ο Σταν δε βρίσκει τίποτα, και το όλο θέμα παίζεται εκ των υστέρων σα να ήταν πάντα οριακά κωμικό, σα να βλέπεις τον Τζιμ Κάρεϊ να ερευνά μια ληστεία στο «Ace Ventura».
Στα επόμενα επεισόδια ο Σταν αρχίζει να αναπτύσσει μια ωραία φιλία με τον Φίλιπ, η οποία μπορεί και καθορίζεται από τους ηθοποιούς κι από το σεναριογράφο και δημιουργό Τζο Γουάισμπεργκ, και πέρα από το κυνήγι των κατασκόπων που αρχικά χαρακτηρίζει τους δύο ήρωες. Ολα αυτά συνιστούν μια ενδιαφέρουσα ισορροπία, που μαρτυρά πως εδώ έχουμε μια σειρά που δεν ενδιαφέρεται απαραιτήτως να σου πιάσει το λαιμό από την πρώτη στιγμή, αλλά να σου συστήσει τους χαρακτήρες της όσο τους αφήνει να συστηθούν και μεταξύ τους. Υπάρχει μια γοητεία κι ένα χιούμορ στην όλη διαδικασία που κάνει το «The Americans» κάτι παραπάνω από μια αγωνιώδη σειρά με κατασκόπους.
Εξίσου συναρπαστικό με την εξέλιξη ενός σχέδιου του Φίλιπ στο 2ο επεισόδιο (που περιλαμβάνει δηλητηριασμό και απειλή με διαπραγματευτικό χαρτί το αντίδοτο) είναι και το να παρακολουθείς πώς αναπτύσσεται η σχέση των δύο συζύγων. Οταν σπάει το προσωπείο (όσο μπορεί να σπάσει) κι αρχίζουν να διαφαίνονται οι αληθινοί άνθρωποι πίσω από την Ελίζαμπεθ και τον Φίλιπ, η αληθινή ερώτηση είναι: Σε τι βαθμό επέτρεψαν στον εαυτό τους να γίνει ο ρόλος τους; Μοιάζουν να θέλουν διαφορετικά πράγματα (εκείνος είναι ανοιχτός στο ενδεχόμενο της αποστασίας, αγαπά τις ΗΠΑ, θέλει να μεγαλώσει με τα παιδιά του, εκείνη δεν ακούει τίποτα, είναι πιστή σε αυτό που πιστεύει), όμως όσο περνάει ο καιρός θα ανακαλύπτουν περισσότερα.
Η εξερεύνηση του εαυτού τους έχει μόλις αρχίσει.
Αξίζει να αναφέρουμε πως πρόκειται για τη σπάνια σειρά εποχής που δεν κάνει τεράστιο ζήτημα την εποχή στην οποία διαδραματίζεται. Δηλαδή ναι, προφανώς, θα υπάρχουν οι αναφορές στα γεγονότα της εποχής, θα ακουστεί και κανά τραγούδι, όμως συγκρινόμενο με κάτι σαν το «Carrie Diaries», η διαφορά στην αποστολή είναι σαφής. Το «The Americans» δε σε πνίγει στη λεπτομέρεια, δεν κάνει προφανείς αναφορές κάθε μισό λεπτό. Σε αφήνει να περπατήσεις λίγο τον κόσμο και να τον κάνεις σπίτι σου, δίχως πολλά λόγια.
Υπό μία έννοια η σειρά δεν σκοπεύει τόσο πολύ να σου θυμίζει με αναφορές ότι διαδραματίζεται στα ‘80s, όσο να μοιάζει με κάτι που αποτελεί αυτό καθεαυτό, προϊόν τους. Η αρχική σκηνή καταδίωξης με την οποία ανοίγει ο πιλότος, από τα χρώματα και τις γωνίες λήψης, μέχρι τη μουσική, μοιάζει απόλυτα ταιριαστή με τη δεκαετία. Και υπάρχουν μεν τα τραγούδια-σημεία αναφοράς στο χρονικό πλαίσιο, αλλά δες επιλογή: Φιλ Κόλινς. Από όλα τα χιτάκια, επελέγη εκείνο που στο μυαλό όλων μας, είναι απολύτως συνδεδεμένο με το «Miami Vice», δηλαδή τι; Δηλαδή μια αστυνομική περιπέτεια των ‘80s.
Ο στόχος, όχι ότι μπορούμε να μπούμε στο μυαλό του Γουάισμπεργκ, αλλά είναι μάλλον να φέρει το κατασκοπικό παιχνίδι πίσω στα δεδομένα των ιστοριών που μεγάλωσαν και τον ίδιον. Δεν είναι πως σήμερα είναι αδύνατον να δούμε μια καλή τέτοια ιστορία, αλλά οι κανόνες, οι κώδικες, οι ρυθμοί, η αισθητική, θα είναι όλα διαφορετικά. Τεχνολογία, ταχύτητα, όπλα, όλα σήμερα είναι πιο άμεσα, πιο μεγάλα, πιο ‘πιο’. Ο Γουάισμπεργκ ξέρει πολύ καλά πού ανήκει το είδος της περιπέτειας που θέλει να πει.
Με τις μεταμφιέσεις και τις καταδιώξεις. Με τους Fleetwood Mac και με τη θαμπάδα. Με τους Κακούς Ρώσους και με τους φορτικούς γείτονες. Με τις κρυφές αποστολές και τις κρυφές ταυτότητες. Με τη Σοβιετική Αποστολή και με το Αμερικάνικο Ονειρο.
Το «The Americans» μπορεί να είναι μια σημερινή σειρά αλλά, σαν ακριβώς τους ήρωές του, έτσι κι αυτό παίζει φανταστικά τον ρόλο που απαιτείται από αυτό. Για τη διασκέδασή μας. Τα καταφέρνει.
Tags: the americans
