Νιώθω πάντα λίγο περίεργα όταν γράφω για σειρές που δεν παρακολουθώ κανονικά, αλλά σε περιπτώσεις όπως του stunt storytelling του παρόντος story arc στο «Once Upon a Time» σχεδόν ενδείκνυται. Κι αυτό επειδή ούτως ή άλλως η ιδέα πίσω από το ‘να φέρουμε το «Frozen» στο «Once Upon a Time»’ είναι αυτή ακριβώς: Να γυαλίσει η σειρά σε κόσμο που δεν τη βλέπει ήδη.
Άρα, τα βασικά: Έχω δει όχι παραπάνω από 3-4 επεισόδια της πρώτης σεζόν της σειράς, συν 1-2 του spin-off της. Χαριτωμένα μου είχαν φανεί μεν, δε με μαγνήτισαν μεν ώστε να φορτωθώ άλλη μια σειρά μυθολογίας. Αλλά επειδή ακριβώς είχα περάσει συμπαθητικά, δεν είδα ποτέ τυχαία παρακάτω επεισόδια, για την πιθανότητα κάποτε να κάτσω να το δω όλο. Ε, αυτό το σχέδιο τώρα φεύγει από το παράθυρο γιατί είμαι μέγας φαν του «Frozen» οπότε αυτό έπρεπε να το δω εδώ και τώρα.
Τι γίνεται; Η Έλσα εμφανίζεται στο Στόριμπρουκ και, μπερδεμένη από όλους αυτούς τους γυαλιστερούς δαίμονες (τα αμάξια) και τους ανθρώπους που την κυνηγούν χωρίς να ξέρει γιατί (αν και θα έπρεπε να της είναι κάπως γνώριμο) τρέχει εδώ κι εκεί σπέρνοντας τον παγωμένο τρόμο στους τυχαίους περιστικούς και κουβαλώντας ένα γενικευμένο ύφος σύγχυσης, πανικού και απορίας. Ως εδώ όλα καλά κι όλα κλισέ.
Όμως! Όπως αποκαλύπτεται μέσα από εκτεταμένα φλάσμπακ από τις πιο ευτυχισμένες μετά-«Frozen» μέρες της με την αδερφή της, Άννα, οι γονείς τους χάθηκαν προσπαθώντας να να φέρουν σε πέρας μια αδιευκρίνηστη αποστολή σε σχέση με τις δυνάμεις της. Και, χωρίς να αποκαλύψουμε υπερβολικά πολλά πράγματα, μαθαίνουμε ποιος ακριβώς είναι ο στόχος της Έλσα σε αυτό το ταξίδι που της δίνει σάρκα και οστά.
Συγκεκριμένα, της δίνει τη σάρκα και τα οστά της Τζορτζίνα Χέιγκ, γνωστή μας και από έναν πολύ βασικό ρόλο της στην ενδιαφέρουσα 5η σεζόν του «Fringe». Ανεξαρτήτα από οτιδήποτε άλλο, θα ήταν έτσι κι αλλιώς σκέτη απόλαυση το να βλέπεις τις live motion ενσαρκώσεις των αγαπημένων χαρακτήρων από την Άρεντελ και το σύμπαν του «Frozen». Οι πρώτες σκηνές της Έλσα με την Άννα είναι εκεί για να χαρίσουν χαζό χαμόγελο σε όλους τους φανς της ταινίας, χαμόγελο που επεκτείνεται καθώς συναντάμε κι άλλους χαρακτήρες της ταινίας σταδιακά.
Η ιδέα είναι, ειλικρινά, τέλεια. Δηλαδή ναι, σαφώς μπορείς να διακρίνεις τα corporate νήματα πίσω από την απόφαση. Η Disney έκανε το «Frozen», η Disney παράγει και προβάλλει (μέσω του ABC) το «Once Upon a Time», παραμύθι το ένα, για παραμύθια μιλάει το άλλο, ε, θα ήταν σοκ αν δεν το σκεφτόταν κανείς. Όμως την ίδια στιγμή, απλά βγάζει τόσο πολύ νόημα, είναι τόσο πολύ ταιριαστό, που εύχεσαι κάθε εταιρική απόφαση για synergy στο περιεχόμενο να ήταν τόσο ιδανική. Ένα χιουμοριστικό κλιπάκι στη διάρκεια του καλοκαιριού έδειχνε πώς οι συγγραφείς της σειράς σκέφτηκαν να φέρουν στο σύμπαν τους την Έλσα και σε αυτό, την λύση δίνει ένας διανομέας πίτσας που, ύστερα από ώρες μέτριων ιδεών πεταμένων στα σκουπίδια, φτάνει στα γραφεία των σεναριογράφων και αφού μαθαίνει ποια σειρά γράφουν λέει, απολύτως φυσικά, «ξέρετε τι πρέπει να κάνετε; Πρέπει να κάνετε το “Frozen”!»
Ναι, προφανώς και δεν έγινε έτσι. Αλλά θέλω να πω, είναι τόσο συνεπές και ταιριαστό, που θα μπορούσε να είχε γίνει. Και γίνεται με μια αισθητική που δεν προσβάλει την ταινία, όπως και με μια φροντίδα (στο λουκ και στους χαρακτήρες και στην ιστορία τους) που δείχνει αληθινή έγνοια. Δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς εξάλλου- η Disney είναι υπερπροστατευτική απέναντι στα animation properties της, και πολύ ορθώς πράττει.
Τώρα λοιπόν, η σειρά έχει την προσοχή μας. Η εισαγωγή της Έλσα και του σκοπού της επίσκεψής της είναι άκρως ικανοποιητικές, το θέμα είναι τι γίνεται στο εξής.
Στο πρώτο αυτό επεισόδιο το βάρος δίνεται εύλογα σε αυτή την ιστορία, αφήνοντας τους κεντρικούς χαρακτήρες κάπως σε δεύτερη μοίρα. Και πάλι, αυτό είναι έξυπνο. (Όπως και διάφορες άλλες μικροαναφορές σε άλλα Disney animation που ελπίζω να συνεχιστούν, σαν εκείνη στο «Beauty & the Beast» με τον Ρόμπερτ Καρλάιλ και την Έμιλι ντεΡάβιν.) Όποιος δεν έχει ιδέα για τις ιστορίες και τους χαρακτήρες της σειράς, δε θα δυσκολευτεί να ακολουθήσει το επεισόδιο: Τα πάντα καταλήγουν λίγο-πολύ στη βασική ιδέα του ότι έχεις την Κακιά Μάγισσα η οποία είχε γίνει καλή αλλά τώρα παίζει και να ξαναγίνει κακιά;
Κάτι τέτοιο. Και πάλι, ακόμα κι αυτή η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από καθαρά Disney animation όρους. Ο καθρέφτης, ο Ρόμπιν κι η Μάριον, και φυσικά μέσα σε όλα η Έλσα κι η από σπόντα απειλή που δημιουργεί.
Σαν εισαγωγή σε ένα κάτι-σαν-σίκουελ του «Frozen», το επεισόδιο λειτουργεί θαυμάσια: Κάνει απόλυτα πιστευτό και εμφανές (και ενδιαφέρον) τι ζητά η Έλσα και γιατί. Σαν προϋπάρχουσα σειρά, κάνει τα απολύτως απαραίτητα ώστε να ενδιαφερθώ, ως περαστικός θεατής, και για τους βασικούς της χαρακτήρες- ή, έστω, για μία από αυτούς. Είναι μια αρχή. Για όσο βρίσκεται στο Στόριμπρουκ η Έλσα, το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Για το μετά είναι νωρίς ακόμα, αλλά δεν το αποκλείω, κι αυτό είναι ένα καλό βήμα για τη σειρά.
Ίσως να ρωτήσουμε τον μαγικό καθρέφτη...
Tags: frozen, once upon a time, disney
