Σε έναν (τηλεοπτικό) κόσμο εύκολων αναφορών και ακόμη πιο εύκολων 140 χαρακτήρων για το οτιδήποτε, δεν αδικείς κανέναν που πρόφτασε να χαρακτηρίσει το «Looking», τη νέα σειρά του ΗΒΟ, ως το «Girls» των 30something γκέι ανδρών.
Αλλωστε, μόνο του το ΗΒΟ δεν προσπάθησε και πολύ για να το επιβάλλει, αφού προγραμμάτισε την πρεμιέρα και την εβδομαδιαία προβολή του «Looking» ακριβώς μετά το «Girls» σαν να ήθελε να δώσει ένα κρυφό μήνυμα σε όσους δεν θα ήξεραν πως ακριβώς να καταχωρήσουν στο μυαλό τους και στα social media μια σειρά που έχει για κεντρικούς ήρωες τρεις γκέι φίλους που ψάχνουν τον έρωτα, την καριέρα και το νόημα της ζωής στο Σαν Φρανσίσκο του σήμερα.
Και ενώ δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να συγκρίνεσαι με το «Girls» (άσχετα από το γεγονός της πρόσφατης αποκαθήλωσής του, αφου όλοι δείχνουν να κουράζονται με τα καμώματα και την «ελαφριά» γκαρνταρόμπα της Χάνα), η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη σειρά της Λένα Ντάναμ και του Αντριου Χει είναι πως το «Looking» δεν προσπαθεί να είναι τίποτα: ούτε έξυπνο, ούτε αστείο, ούτε meta και κυρίως δεν προσπαθεί να είναι το ultimate gay series που είδαμε ποτέ στο καλωδιακό prime time.
Γι' αυτό και οι ήρωες του, αν και διαφορετικοί μεταξύ τους, δεν βρίσκονται εκεί για να εκφράσουν όλη τη γκέι κοινότητα - άλλωστε έχουν ήδη κατηγορηθεί ως πόλυ «ανδροπρεπείς». Γι' αυτό είναι ακομπλεξάριστα μόνο ανδρικά γκέι - το μαρτυρούν και οι Αμερικάνοι που έχουν δει σε previews τα τέσσερα πρώτα επεισόδια από τα οποία απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά σε λεσβίες ή άλλα μέλη της LGBT κοινότητας. Γι' αυτό και θεωρεί δεδομένο πως όλοι όσοι το βλέπουν ξέρουν τι είναι το cruising και κάθε άλλος μηχανισμός του γκέι lifestyle χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσει ή να ξοδευτεί σε περιττές αναλύσεις περί του πόσο διαφορετική είναι η ζωή ενός γκέι από έναν straight άνδρα. Γι' αυτό δεν νιώθει την παραμικρή ανάγκη να προκαλέσει με αποκαλυπτικές σκηνές σεξ, προχωρώντας μόνο μέχρι εκεί που μπορεί να είναι απλά σέξι. Γι' αυτό και ίσως είναι το ultimate gay series που είδαμε ποτέ στο καλωδιακό prime time.
Μόλις μπερδευτήκατε; Δεν υπάρχει λόγος. Το «Looking», σε αντίθεση με το «Girls» διαθέτει δύο ευκολίες που ευτυχώς τις γνώριζαν πριν από τη δημιουργία του και οι τρεις βασικοί του δημιουργοί: ο σκηνοθέτης του που δεν είναι άλλος από τον Αντριου Χέι του «Weekend», o νεαρός σεναριογράφος του, Μάικλ Λάναν, πιο γνωστός στους queer κύκλους για το μικρού μήκους «Lorimer», στο οποίο βασίζεται η σειρά και ο Ντέιβιντ Μάρσαλ Γκραντ, σεναριογράφος και παραγωγός με θητεία στο «Brothers and Sisters» που εδώ εκτελεί χρέη executive producer.
H πρώτη «ευκολία» είναι πως το «Looking» δεν χρειάζεται να προκαλέσει περισσότερο από το γεγονός πως είναι μια αποκλειστικά γκέι σειρά που πήρε το πράσινο φως από τον άρχοντα των καλωδιακών, ΗΒΟ, σε μια εποχή που κάθε νέα τηλεοπτική σειρά είναι για την Αμερική κάτι σαν το να βγάζεις blockbuster την 4η Ιουλίου. Η δεύτερη είναι πως, ακόμη και πριν κανείς το δει, το «Looking» είναι για την αμερικάνικη τηλεόραση μια σημαντική στιγμή, στο βωμό της οποίας μπορείς να συγχωρέσεις οποιαδήποτε ατέλεια, παράβλεψη ή ακόμη και μετριότητα.
Τι υπέροχο λοιπόν, που το πρώτο ημίωρο της σειράς ίπταται πάνω από όλα τα παραπάνω εξωγενή χαρακτηριστικά του, σαν να παιζόταν στην τηλεόραση εδώ και δεκαετίες και σαν ο Πάτρικ, ο Αγκουστίν και ο Ντομ να ήταν από χρόνια τρεις ήρωες από αυτούς που θα είχαν ήδη βρει τη θέση τους στην ποπ κουλτούρα.
Σαν μια extended σκηνή από μια ανεξάρτητη αμερικάνικη ταινία που θα έκανε πρεμιέρα στο Sundance πριν γίνει το queer hit της χρονιάς, το πρώτο επεισόδιο του «Looking» συστήνει τους ηρωές του, ανοίγει την εικόνα στην προσωπική και σεξουαλική ζωή του καθενός από τους τρεις και ναι, δεν συμβαίνει τίποτα που να σε εκπλήξει, τίποτα που να μπορείς να συζητήσεις την άλλη μέρα στα social media και τίποτα που να προκαλέσει φρενίτιδα στους τηλεοπτικούς αναλυτές.
Εκτός ίσως από το γεγονός πως αυτό από μόνο του είναι μια τρομακτική επιτυχία, αφού ο σαφής προσανατολισμός του Λάναν και του Χέι είναι να απομονώσουν κομμάτια ζωής έτσι όπως αυτά θα συνέβαιναν στο σημερινό Σαν Φρανσίσκο καθώς τρεις φίλοι βλέπουν και αναζητούν (η διττή ερμηνεία του «Looking») την ίδια τη ζωή.
Χωρίς να θέλει να αποδείξει πως η ζωή ενός γκέι άνδρα στην τρίτη δεκαετία της ζωής του δεν διαφέρει από οποιουδήποτε άλλου συνομίληκου και κυρίως χωρίς να θέλει να αλλάξει τον τρόπο που κάποιος αντιμετωπίζει τους γκέι, το «Looking» είναι απλά καλογραμμένο, όσο χίπστερ απαιτεί η εποχή (και δεν εννοούμε τα facial hair - ελάτε τώρα, οι gays είχαν μουστάκια και μούσια από τα 70s), ελαφρύ όσο το να έχεις προσκληθεί στον γάμο του πρώην σου και να μην θες να πας μόνος σου, αγχωτικό όσο το να αποφασίζεις να συγκατοικήσεις με τον γκόμενό σου ενώ δεν ξέρεις αν είσαι έτοιμος, awkward όσο ένα date από chat που πάει τελείως στραβά, μελαγχολικό όσο ήταν ανέκαθεν το κυνήγι της αληθινής αγάπης.
Και τόσο queer ώστε στην πιο σέξι σκηνή του πρώτου επεισοδίου του να αποκαλύπτει κάτω από ένα μπλουζάκι πού σύντομα θα βγει για να δώσει το έναυσμα για ένα τρίο, ένα χειροποίητο τατουάζ της Ντόλι Πάρτον!
Σε μια queer τηλεοπτική ιστορία που μετράει ήδη αρκετούς αξιομνημόνευτους (και κάποιους όχι τόσο) γκέι χαρακτήρες - πάντα όμως σε αλληλεπίδραση με το straight ή το gay friendly περιβάλλον και ensemble πραγματικά επιτυχημένες στιγμές μόνο τα (βρετανικό και αμερικάνικο) «Queer as Folk» (ιστορική στιγμή παρά τις όποιες αντιρρήσεις), το «Looking» έρχεται ακριβώς τη στιγμή που χρειάζεται, για να απεικονίσει το gay life όσο συνηθισμένο και αληθινό είναι και στην πραγματικότητα. Το ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να το καταφέρει, δεν μπορεί παρά να μετρήσει μόνο υπέρ του. Ειδικά στην μετά-«Girls» εποχή της τηλεόρασης.
Διαβάστε ακόμη:
