Αν κανείς είχε αμφιβολία για τις προθέσεις των σεναριογράφων και συνδημιουργών Τζακ Άμιελ και Μάικλ Μπέγκλερ, η πρώτη φράση που εμφανίζεται μπροστά μας είναι σαφής. Πάνω σε ένα πλάνο των στιλάτων δερμάτινων παπουτσιών του γιατρού Δρ. Τζον Θάκερι, σε ένα ξεφτισμένα κιτρινισμένο background που λες και ξεπήδησε από παλιές φωτογραφίες σε κάποιο σκονισμένο άλμπουμ, αναγράφεται ο τόπος και χρόνος: Νέα Υόρκη. 1900.
Το λίκνο του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, στο ξεκίνημα του αιώνα της γέννησής του.
Το πλάνο με τα πόδια δεν είναι καθόλου τυχαίο, σύντομα θα γίνει εμφανές. Ο Δρ. Θάκερι, πιστός στην παράδοση απολαυστικά σίγουρων για τον douchebag εαυτό τους αντρών αντι-ηρώων στην τηλεόραση, δηλητηριάζει τις φλέβες των ποδιών του με κοκαϊνη, επειδή εκείνες των χεριών του είναι πλέον άχρηστες. Ναι, ναι, το πιάσαμε: Ο αιώνας αυτός ήταν δηλητηριασμένος από τη ρίζα του, από τη βάση του.
Σύντομα παρακολουθούμε το γιατί, μέσα από μια γνώριμη αφήγηση ιατρικού δράματος, πειραγμένης όμως και τονισμένης όσο πρέπει ώστε να μπορέσει να κρατήσει καθηλωμένο ένα κοινό, πλέον του 21ου αιώνα.
Ο Θάκερι (ένας εκπληκτικά κυνικός, με αποστασιοποιημένη ωμότητα στις εκφράσεις και τις κινήσεις του, Κλάιβ Όουεν) έχει μόλις διοριστεί αρχι-χειρούργος του νοσοκομείου Νικερμπόκερ της Νέας Υόρκης, ύστερα από την αυτοκτονία του αφεντικού του και στενού του συνεργάτη, Δρ. Κρίστιανσεν, όταν μια ακόμα απόπειρα πρόκλησης θεού και επιστήμης αποτυγχάνει με θανάσιμα αποτελέσματα για την ασθενή. Όταν μια απόπειρα επαναστατικής χειρουργικής επέμβασης έχει ως αποτέλεσμα έναν ακόμα θάνατο.
Οι σκηνές του χειρουργίου καταγράφονται από τον σκηνοθέτη της σειράς, Στίβεν Σόντεμπεργκ, με αποστομωτική ευθύτητα. Σα να έχει ανοσία στα πάντα, ο Σόντεμπεργκ ακολουθεί τη δράση πάνω στο χειρουργικό τραπέζι με αμεσότητα, με ενέργεια, αλλά και ταυτόχρονα με ένα τρόπο που είναι σα να μονολογεί, κουνώντας ανεπαίσθητα προς τα πάνω τους ώμους, «ε, δεν έγινε και τίποτα, είναι μια ακόμα επέμβαση».
Το βλέμμα αυτό πιθανώς μοιράζεται και ο ίδιος ο Θάκερι, για τον οποίον όλες αυτές οι επεμβάσεις είναι -ΟΚ εντάξει- ναρκωτικό αλλά και την ίδια στιγμή μια αποστολή για τον ίδιο. Δε μοιάζει να ενδιαφέρεται για κανέναν από τους ανθρώπους που σώζει (ή που δεν καταφέρνει να σώσει), εξάλλου δε νοιάζεται καν για τον ίδιο τον εαυτό του, παρά βλέπει τη δουλειά του ως ένα κάλεσμα, μια πρόκληση, απέναντι σε θεούς και ανθρώπους. Μια συνεχή δοκιμασία απέναντι στα όρια, μια προσπάθεια του Ανθρώπου να τα βάλει με τους επίγειους περιορισμούς μέσα από συνεχείς ύβρεις.
Οι ύβρεις αυτές γέννησαν φυσικά τον σύγχρονο κόσμο. Το «The Knick» διαδραματίζεται στο πρώτο έτος του 20ου αιώνα, προκαλώντας μας να κάνουμε συγκρίσει με το τελευταίο, επειδή ήμασταν όλοι εκεί και το ζήσαμε. Η απόσταση που διανύσαμε σε αυτά τα 100 χρόνια δε συγκρίνεται με την απόσταση που διένυσε η ανθρωπότητα σε καμία άλλη 100ετία της υπόλοιπης ύπαρξής της.
Αν το «Deadwood» του καθηγητή Ντέιβιντ Μιλτς εξερευνούσε το πώς η γέννηση της Αμερικής έβαζε το ‘άγρια’ στην Άγρια Δύση, τότε το «The Knick» έρχεται να μιλήσει ακόμα πιο συγκεκριμένα. Στο νοσοκομείο του Θάκερι προσπαθούν να βρουν ακόμα και λεφτά για να πληρώσουν το ηλεκτρικό. Κυριολεκτικά: Μια πλοκή του πιλότου αφορά τον όρο που θέτει η πλούσια οικογένεια που ελέγχει το νοσοκομείο ώστε να μην αποσύρει την οικονομική ενίσχυση. Γιατί μπορεί από το 1900 ως το 2000 να άλλαξαν πολλά, αλλά ένα από αυτά που παρέμεινε ίδιο ήταν αυτή η αβέβαιη άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στην καινοτομία και την ικανοποίηση των μαζών. Ο Θάκερι προσπαθεί να βρει τρόπους να πάει τη χειρουργική μπροστά, αλλά αυτό δεν πληρώνει τους λογαριασμούς.
Την ίδια ώρα, τα Λεφτά ουσιαστικά τον υποχρεώνουν να προσλάβει για βοηθό του σπουδαγμένο στην Ευρώπη χειρούργο Άλγκερνον Έντουαρντς, ο οποίος είναι μαύρος, κάτι που προφανώς δημιουργεί πρόβλημα για την εικόνα του νοσοκομείου, με γιατρούς να νιώθουν αηδία δίχως να επιχειρούν να το κρύψουν και ασθενείς να αρνούνται βοήθεια από τον Έντουαρντς. Ακόμα και ο τόνος ψύχραιμης αποστροφής στο πρόσωπο του Θάκερι μαρτυρά πολλά για την αλήθεια που επιχειρεί το «The Knick»: Δεν προσποιείται πως ο ήρωάς του ήταν κάποιος άνθρωπος έξω από το πλαίσιο της εποχής του, απλώς κάποιος που προσπαθούσε να αποδράσει από αυτήν.
(Θα ήταν κάπως προσβλητικό ή έστω πατροναριστικό αν ένας άντρας σαν τον Θάκερι αποδεχόταν τον Έντουαρντς δίχως μουρμούρες.)
Κοινωνικά, οικονομικά και επιστημονικά ζητήματα έρχονται να συνυπάρξουν καθώς ο Σόντεμπεργκ παρακολουθεί, πάντα με σκληρό και ψύχραιμο τόνο, τις συγκρούσεις που γέννησαν το σήμερα, με εκκίνηση τη Νέα Υόρκη του 1900. Αυτό που μοιάζει να επιχειρείται με το «The Knick» είναι πολύ φιλόδοξο, έχοντας ως αφηγηματικό κάλυμμα τις ιστορίες ενός ταλαντούχου χειρούργου σε μια εποχή όπου η τεχνολογία δε μπορούσε να υποστηρίξει το ταλέντο του. Και ο οποίος ταυτόχρονα, δε μοιάζει έτοιμος να ακολουθήσει τη νέα εποχή στην οποία τόσο προσβλέπει.
Είναι μια συναρπαστική περσόνα ήδη από το πρώτο επεισόδιο, κυκλωμένος όπως είναι κι από ένα ensemble χαρακτήρων που έχουν όλοι τα δικά του σημεία ενδιαφέροντος. Ο Δρ. Έντουαρντς, που φέρνει έναν αέρα διαφορετικότητας στην πόλη όπου σήμερα το διαφορετικό δεν έχει κάν έννοια, προφανώς ξεχωρίζει και το να δούμε την αλληλεπίδρασή του με τον Θάκερι είναι μάλλον ο #1 για να μη βλέπει κανείς την ώρα για τη συνέχεια της σειράς. Αλλά και οι υπόλοιποι, που αναμφίβολα θα αναπτυχθούν περισσότερο στην πορεία, είναι ήδη αξιομνημόνευτοι: Η νοσοκόμα Λούσι (ερμηνευμένη από την κόρη του Μπόνο) που βιώνει τις πληγές του Θάκερι από πρώτο πρόσωπο, ο Τομ Κλίρι-αρπακτικό ασθενών, η αδερφή Χάριετ, ο επιθεωρητής υγείας που καθορίζει την έννοια της κυβερνητικής διαφθοράς στην αρχή του αιώνα.
Με πολλούς τρόπους, αυτή η μικρή κοινωνία που επιχειρεί να χτίσει το «The Knick», μοιάζει αρκετά με τη δική μας- απλώς τα μέσα είναι λιγότερα.
Σε μια ομιλία του, ο Θάκερι τα βάζει με το Θεό και μιλά για το πώς η αμέσως προηγούμενη πενταετία είδε τη μεγαλύτερη πρόοδο της ως τότε ιστορίας. Νωρίτερα, στην αρχή του πιλότου, ο Δρ. Κρίστιανσεν ψελλίζει πάνω από το τραπέζι της νεκρής εγκύου, «κατά τα φαινόμενα, είμαστε ακόμα ‘λίγοι’».
Φαντάσου να μπορούσαν κι οι δυο τους να μας δουν σήμερα.
Διαβάστε ακόμη:
