To 5o επεισόδιο της 2ης σεζόν, «One Man’s Trash», είναι από εκείνα που θα παραμένουν καταδικασμένα σημεία αναφοράς όχι μόνο για την υπόλοιπη διάρκεια ζωής της σειράς, αλλά και πέραν αυτής. Σαν το «Pine Barrens» στους «Sopranos»- ένα ιδιόμορφο, αυτοτελές, αλλόκοτο δημιούργημα που σε πρώτη ανάγνωση δεν έχει καμία θέση μέσα στην συνεχιζόμενη αφήγηση της σειράς, όμως τελικά την καλουπώνει ολόκληρη. Συμπυκνώνοντας όλα αυτά που ο δημιουργός καμιά φορά δυσκολεύεται να πει με σαφήνεια όταν πρέπει να υπηρετήσει μια ντουζίνα χαρακτήρες και τέσσερις-πέντε πλοκές ανά πάσα στιγμή.
Στο «One Man’s Trash», η Χάνα ακολουθεί στο εντυπωσιακό σπίτι του έναν όμορφο γιατρό σε διάσταση από τη γυναίκα του (Πάτρικ Γουίλσον), ο οποίος ήρθε στο καφέ του Ρέι για να διαμαρτυρηθεί για τα σκουπίδια που καταλήγουν στον κάδο του. Η Χάνα μπαίνει σπίτι του, εξομολογείται πως η ευθύνη είναι όλη δικιά της και στη συνέχεια οι δυο τους κάνουν σεξ. Και μετά παίζουν πινγκ πονγκ. Μετά κάνουν κι άλλο σεξ. Ύστερα τρώνε. Αφού κάνουν κι άλλο σεξ, τσακώνονται. Στο τέλος του επεισοδίου η Χάνα πετάει τα σκουπίδια του καθώς βγαίνει από το σπίτι, κι απομακρύνεται.
Αφαιρώντας τον τόνο του επεισοδίου και το πλαίσιο της αφήγησης (η μέση της 2ης σεζόν), η παραπάνω περιγραφή, γυμνή από οποιαδήποτε άλλη -οπτική και μη- πληροφορία μοιάζει με την ξεδιάντροπη φαντασίωση μιας συγγραφέως που μπορεί ως πρωταγωνίστρια της σειράς της να έχει όποιον και ό,τι θέλει. Και το γράφει για τον εαυτό της.
Είναι σημαντικό λοιπόν να δει κανείς τι άλλο συμβαίνει στη σειρά, πριν και μετά αυτή την φαινομενικά παράταιρη φαντασίωση της Χάνα. (Και είναι. Φαντασίωση. Περισσότερα πάνω σε αυτό σε λίγο.)
Η 2η σεζόν βρίσκει τους ήρωες της σειράς αντιμέτωπους με τις επιλογές τους από το τέλος της περσινής σεζόν. Η Μάρνι είναι χωρισμένη και ψάχνει να βρει δουλειά, η Τζέσα είναι παντρεμένη και ψάχνει να βρει ουσία, η Σοσάνα κι ο Ρέι αποτελούν ένα περίεργο ζευγάρι που υπό μία έννοια απλά τράκαραν ο ένας στον άλλον και πάνε σε αυτόματο πιλότο, η Χάνα προσπαθεί να αφήσει πίσω τον Άνταμ αλλά εκείνος δε θέλει. Κάθε μία από αυτές τις ιστορίες υπογραμμίζει με τρόπο που σπάνια έχουμε ξαναδεί στην τηλεόραση, την ομορφιά στην απόγνωση του να ψάχνεις να βρεις τον δρόμο σου στα μισά της 20-κάτι διαδρομής σου.
Σε μια από τις σκηνές φανταστικού, αναπάντεχου bromance ανάμεσα στον Άνταμ και τον Ρέι στο αμέσως επόμενο, 6ο, επεισόδιο, ο Ρέι παραδέχεται πως είναι 33. Δεν έχει το ίδιο κοινωνικό άγχος που βρίσκει στη Σοσάνα. Δεν ψάχνει να βρει ποιος είναι και τι θα γίνει με τον εαυτό του. Η ιδέα της διαδρομής που έχει χαραχτεί δεν είναι φυσικά απόλυτη- οποιαδήποτε επιλογή μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιαδήποτε ηλικία. Αλλά στα 20+, είναι τόσο πιο πιθανό. Είναι, για την ακρίβεια, βέβαιο. Στα 20 δεν μπορείς απλά να επιπλέεις. Κάθε αναζήτηση, κάθε επιλογή, είναι μια συνειδητή απόφαση.
Το βλέπεις στο κλάμα της Μάρνι όταν μετατρέπεται σε αυτό που δε θέλει, δίχως να το καταλαβαίνει. Το βλέπεις στην βαριεστημένη οργή της Τζέσα. Το βλέπεις στις φαντασιώσεις μεγαλείου της Χάνα. Σε μια σιωπηλή στιγμή στη μπανιέρα. Σε έναν σιωπηλό επίλογο ενός τηλεφωνήματος. Στις λύσεις που δεν έρχονται. Κάθε λεπτό των φετινών «Girls» είναι διαποτισμένο με αυτή την αβεβαιότητα. Η Ντάναμ παίρνει το fabulous του «Sex & the City» και το συνθλίβει κάτω από την ασφυξία του να είσαι νέος και να μην ξέρεις τι να κάνεις τον εαυτό σου.
«Είμαι σαν ένα παλιό φάντασμα σε αυτή τη γειτονιά», εξομολογείται στη διάρκεια ενός μπάρμπεκιου ο Τζόσουα του Πάτρικ Γουίλσον, κάπου στα μισά του θαυμάσιου «One Man’s Trash». Ακόμα κι η εμμονή του με την καταραμένη τελευταία συλλαβή του ονόματός του (όχι Τζος! Τζόσ-ουα) υπονοεί κάτι το παλιομοδίτικο. Ο τέλειος άντρας με το τέλειος σπίτι και την τέλεια -για την Χάννα- κατάσταση, είναι απλώς η φαντασίωση που άφησαν πίσω οι προηγούμενοι. Ένα παλιό φάντασμα.
Στο επεισόδιο, που μοιάζει να ξεπήδησε από κάποια από αυτές τις αριστουργηματικές υπερβάσεις λογικής και συνέχειας του «Louie», ο σκηνοθέτης Ρίτσαρν Σέπαρντ φωτίζει και κινηματογραφεί τα πάντα με μια θαμπή αφαιρετική στατικότητα, είναι σα να καδράρει ένα όνειρο. Σίγουρα κάτι το υπερβατικό. Ακόμα και η μη προφανής συμμετρία στο άνοιγμα και το κλείσιμο μας λέει το ίδιο πράγμα. Η περιπέτεια αρχίζει όταν η Χάνα πάει στο σπίτι του Τζόσουα (κι αργότερα μαθαίνουμε πως το κάνει συχνά για να πετάει τα σκουπίδια) και κλείνει καθώς φεύγει από αυτό έχοντας μόλις πετάξει τα σκουπίδια. Την επόμενη βδομάδα, δε συναντάμε την παραμικρή αναφορά σε ό,τι συνέβη στο ενδιάμεσο. Ήταν όλα μια ιδέα, ένα όνειρο; Δεν έχει σημασία μια αυστηρή ανάγνωση, όσο είναι σαφές ένα πράγμα: Το επεισόδιο δεν θέλει να το πάρεις κυριολεκτικά.
(Μια θεωρία είναι πως πρόκειται στην πραγματικότητα για το κείμενο που έγραψε η Χάνα και δεν άρεσε στον Σάντι στο 2ο επεισόδιο.)
Μπορούμε να συζητάμε όλη τη μέρα για το ρεαλισμό μιας τέτοιας εξέλιξης (ο τέλειος 40άρης κάνει σεξ με μια άσχημη 25άρα) όμως αυτό θα έχανε το νόημα με τρόπους πάρα πολύ εντυπωσιακούς για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον γιατί ο ρεαλισμός δεν βρίσκεται πουθενά κοντά στο επίπεδο λειτουργίας αυτού του επεισοδίου. Και δεύτερον επειδή η Ντάναμ κι ο Σέπαρντ το γνωρίζουν και κάνουν ό,τι μπορούν ώστε η Χάνα να μοιάζει εδώ όσο πιο άσχημη είναι δυνατόν. Η κάμερα, το Χόλιγουντ πάντα φροντίζουν να ομορφαίνουν κάθε ατέλεια. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Η αντιστροφή, η αποδόμηση, είναι ολοκληρωτική. Κι ο ρεαλισμός δεν είναι η ουσία. Τότε όμως;
Πέραν του διασκεδαστικού συμβολισμού της Χάνα που αδειάζει τα σκουπίδια της στους διπλανούς για να μην κοπιάσει παραπάνω η ίδια, το επεισόδιο έρχεται να τονίσει τη γενικότερη ιδέα που διατρέχει τη σεζόν. Πώς όσο αυτά τα παιδιά ψηλαφίζουν στο σκοτάδι για να ανακαλύψουν τις δικές του μελλοντικές διαδρομές, στην πορεία θα επαναπροσδιορίσουν ακόμα και τι είναι αυτό που ζητάνε. Δεν ξέρουν. Νομίζουν πως ξέρουν. Κανείς μας ποτέ δεν ξέρει. Τοποθετούμε στον ορίζοντα το αχνό προσχέδιο ενός στόχου όπως μας τον περιέργραψαν οι προηγούμενοι, και βαδίζουμε βάσει αυτού ώσπου να δημιουργήσουμε κάτι νέο.
Η αφόρητα κλισέ ιδέα του πλούσιου γιατρού με τη σπιταρόνα (αναζήτησε το βλέμμα της Χάνα στο «είσαι χωρισμένος γιατρός;!;!» σαν υπόμνημα για το πώς πρέπει να διαβαστεί αυτό το επεισόδιο) συνάδει με την όποια αναφορά στόχευε η Ντάναμ αποκαλώντας στιγμιαία την ηρωίδα της Ντέζι. (Η Λίλι Λουφμπόρο το διαβάζει σαν παραπομπή στον Φιτζέραλντ και μάλλον έχει δίκιο.) Η Χάνα αρχικά βουτάει βαθιά αλλά σύντομα εν τέλει ξεπερνάει, την ιδέα ενός τέτοιου έρωτα. Στη δική μας εποχή, στην εποχή της Χάνα, στην εποχή της Ντάναμ, δεν υπάρχει θέση για αυτά τα γέρικα φαντάσματα.
«Έγραψα το επεισόδιο μέσα σε ένα όνειρο πυρετού», λέει η Ντάναμ. «Η Χάνα χάθηκε μέσα σε μια εκδοχή του τι θα μπορούσε να είναι η ζωή της.» Αλλά δεν είναι. Πώς θα μπορούσε;
Για καιρό μετά την προβολή του «Pine Barrens», ακόμα και σήμερα, μια πενταετία μετά το τέλος των «Sopranos», κόσμος συνεχίζει να ρωτάει τι απέγινε ο Ρώσος. Περίμενε μια απάντηση, μια εξήγηση, ένα πειστήριο. Δε μπορούμε με βεβαιότητα να ξέρουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Ντάναμ και το «Girls», αλλά αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να φανταστούμε πως χρόνια μετά το τέλος θα υπάρχουν ακόμα εκείνοι που θα αναρωτιούνται τι απέγινε ο Τζόσουα.
Ίσως μέχρι τότε η Χάνα και οι αδερφές της να έχουν ανακαλύψει την ολόδική τους φαντασίωση.
