Κάθε φορά που ποστάρω μια λίστα και κόσμος αναρωτιέται πού είναι το ένα ή το άλλο αγαπημένο, η σταθερή μου απάντηση είναι «στη θέση 11». Ολα. Ο,τι λείπει είναι στη θέση #11.
Η ιδέα ενός ποστ με όλα εκείνα που δε χώρεσαν μου φαινόταν αδιάφορη κάποτε, όταν ξεκινούσαμε αυτές τις κατατάξεις στο Flix, αλλά πλέον μιλάμε για μια εποχή όπου σταθερά παράγονται πάνω από 400 σειρές το χρόνο (περισσότερες από όσες ταινίες βγαίνουν στις ελληνικές αίθουσες, ας πούμε) και μάλιστα σε ένα τέτοιο σταθερό επίπεδο παραγωγής που δίνονται μάχες από κριτικούς για το δικαίωμα χρήσης σειρών σε κινηματογραφικές λίστες.
Διαβάστε ακόμη: (Second Best) Top Flix 2017: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στη δεκάδα της χρονιάς
(Το ντιμπέιτ αυτό δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο, τα Cahiers έβαζαν κάποτε στις λίστες τους το «24» και το «Big Brother». Προσωπικά το διασκεδάζω, και δεν έχω κάποια πάγια θέση. Από τη μία καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά το επιχείρημα πως σε σημαντικό βαθμό όλο αυτό πηγάζει από μια δυσφορία κάποιων πιο παραδοσιακών ανθρώπων του σινεμά επειδή ο νέος Λιντς έκανε τηλεόραση την οποία βλέπουν ακόμα ως κάτι φτηνό και δίχως δικά του στοιχεία ως μέσο. Από την άλλη, καταλαβαίνω εξίσου πως «το σινεμά είναι σινεμά, τι δεν καταλαβαίνετε». Και ως κάποιος που μετά χαράς θα έβαζε στην κινηματογραφική του λίστα το «Lemonade» της Μπιγιόνσε ή το βιντεοκλίπ του Πολ Τόμας Αντερσον για τις HAIM ή, και δεν υπερβάλω, το βίντεο με το πούλμαν που έκατσε μπροστά στο στάδιο την ώρα της έκρηξης, θα ήταν αντίθετο με όλο μου το είναι το να πω σε κάποιον τι μπορεί να βάλει ή να μη βάλει σε μια λίστα.)
(H 3η αγαπημένη μου ταινία του 2017.)
Ομως η όλη κουβέντα περί ‘σινεμά’ δεν είναι καν η ουσία του ζητήματος της υπερπροσφοράς τηλεοπτικού θεάματος που σε σέρνει από το αυτί και το μάτι. Ενα δίκτυο σαν το CW, με τα φτηνότερα shows της ελεύθερης αμερικανικής τηλεόρασης, παράγει κάτι με την αισθητική του «Riverdale» (το οποίο δεν είναι καν μέσα στις 5 καλύτερες σειρές του δικτύου), ή στήνει φιλόδοξα υπερηρωικά crossovers ανάμεσα σε 4 σειρές και δεκάδες πρωταγωνιστές. Το Netflix με την παγκόσμια πλέον του εμβέλεια ετοιμάζεται να απλώσει τα resources του σε όλο και περισσότερες χώρες, φέρνοντας παραγωγές όπως το «Dark» από χώρες εκτός Αμερικής. Η καλωδιακή συνεχίζει ακάθεκτη και οι υπηρεσίες streaming δεν εγκαταλείπουν (ακόμα), με αποτέλεσμα ακόμα και την τελευταία, πιο τυχάρπαστη βδομάδα του χρόνου να έχουμε πρεμιέρα για τουλάχιστον 3-4 ενδιαφέρουσες σημαντικές σειρές τη φορά.
Διαβάστε ακόμη: Flix Best of 2017: Πέντε υπέροχες ταινίες που δεν θα δείτε σε καμία λίστα της χρονιάς!
Μέσα από όλο αυτό το χαοτικό σκηνικό γίνεται όλο και πιο περίεργο το να διαλέξει κανείς 10 σειρές, και με τι κριτήρια πλέον. Πέρσι σχεδόν ό,τι μπήκε στο τοπ-10 ήταν σειρά στην 1η της σεζόν γιατί υπήρξε ένα κύμα μεγάλης φρεσκάδας σε δημιουργούς και ιδέες. Φέτος παρατηρήθηκε μια τάση εφευρετικότητας σε παλιότερες σειρές, υπήρξαν σπουδαία revivals και επιστροφές, έκαναν τηλεόραση δημιουργοί σαν τον Λιντς, την Τζέιν Κάμπιον, τον Φίντσερ, τον Eρολ Μόρις. Η «θέση #11» ήταν πιο γεμάτη από ποτέ άλλοτε.
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις καλύτερες σειρές της χρονιάς που για πολύ λίγο δεν χώρεσαν στην 10άδα. Το ότι μπορεί να βγει ένα αντικειμενικά σπουδαίο τοπ-10 από αυτές και μόνο, τα λέει όλα.
Αυτή που πραγματικά θα έπρεπε να είναι στη δεκάδα
Αργησα να μπω στο παιχνίδι με το «Halt and Catch Fire» (Σεζόν 4), για έναν κύκλο δημιουργικών ανθρώπων στις απαρχές της Silicon Valley, επειδή μου φαινόταν στην αρχή κάτι σαν «Mad Men» του φτωχού. Οι μετεξελίξεις από τις οποίες πέρασε φτάνοντας σε ένα υπέροχο φινάλε δεν την έκαναν απλώς καλύτερη σειρά στην πορεία, αλλά είναι και μια διαδικασία απολύτως εναρμονισμένη με την ίδια τη φύση της δουλειάς αυτών των ανθρώπων. Οι οποίοι κάθε φορά οφείλουν να επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους, τις ιδέες τους, τους στόχους τους, για να παραμείνουν φρέσκοι σε ένα αγχώδες κυνήγι πρωτοπορίας και οικονομικής εφαρμογής πραγμάτων που ακόμα βρίσκονταν στη σφαίρα της φαντασίας. Η 4η σεζόν ήταν νομίζω η καλύτερη της σειράς μετά τη 2η, αλλά με έναν ιδιόμορφο τρόπο, το σύνολο της σειράς είναι ακόμα καλύτερο από τα επιμέρους κομμάτια της, κι αυτό θα αντικατοπτριστεί στις λίστες της δεκαετίας, που ευτυχώς δεν θα αργήσουν.
Η νέα φουρνιά
Αλλη μία χρονιά φέρνει τόσες εκπληκτικές νέες σειρές που θα μπορούσε να έχει βγει ένα σοβαρό τοπ-10 της χρονιάς μόνο από αυτές. Το «SMILF» (Σεζόν 1) της Φράνκι Σο είναι μια ανάσα φρεσκάδας ακολουθώντας την καθημερινότητα μιας single μητέρας, τους πόθους, τα απρόοπτα, τις απογοητεύσεις της, με έναν φοβερά ισορροπημένο τόνο ενθουσιασμού και απόγνωσης. Το «The Marvelous Mrs. Maisel» (Σεζόν 1, Amazon Prime Video) είναι η επιστροφή της Είμι Σέρμαν-Παλαντίνο με την πρώτη της νέα σειρά μετά το αδικοχαμένο «Bunheads» με τη Ρέιτσελ Μπρόσναχαν του «House of Cards» να είναι μαγική στο ρόλο μιας ‘50ς γυναίκας που βλέπει την τέλεια ζωή που νόμιζε πως ήθελε να καταρρέει και να διαπιστώνει έκπληκτη πως είναι γεννημένη με ταλέντο για σταντ-απ. Μπόνους πόντοι για το ότι τα αστεία της Μέιζελ στο stage είναι όντως πολύ αστεία.
Η πιο κουφή νέα σειρά της χρονιάς είναι το «American Vandal» (Σεζόν 1, Netflix), μια παρωδία του genre των true crime ντοκιμαντέρ στημένη ως ψευδοντοκιμαντέρ που γυρίζουν μαθητές ενός σχολείο ερευνώντας μια υπόθεση βανδαλισμού στο σχολικό πάρκινγκ. Το «ποιος ζωγράφισε τα πουτσάκια» οφείλει να παραμείνει ως το πιο iconic πράγμα του 2017, και η εξέλιξη αυτού του spoof σε ένα ξεκαρδιστικά αστείο αλλά ταυτόχρονα πραγματικά legit μυστήριο, είναι η πιο μεγάλη του έκπληξη.
Στα πρώιμα αγαπημένα της χρονιάς δεν ξεχνάμε το «Legion» (Σεζόν 1, FOX) του Νόα Χόλεϊ, που προσεγγίζει την πιο ψυχωτική γωνιά του X-Men μύθου με μια εξαιρετικά εφευρετική (και ταιριαστά χαοτική) διάθεση. Όπως και το συγκλονιστικά όμορφο «American Gods» (Σεζόν 1, Amazon Prime Video) των Μπράιαν Φούλερ και Μάικλ Γκριν, που οπτικοποιεί το μυθικό έπος του Νιλ Γκέιμαν για τη διαρκή μάχη των παλιών με τους νέους θεούς. Η αποχώρηση των δύο δημιουργών από τη σειρά για μπατζετικούς λόγους συνθλίβει το προσωπικό μου ενδιαφέρον για τη συνέχεια, αλλά τουλάχιστον θα έχουμε πάντα αυτή τη φετινή μαγεία. Ο Φούλερ αποχώρησε προηγουμένως και από το «Star Trek: Discovery» (Σεζόν 1, Netflix) αλλά όχι προτού το βοηθήσει να αποκτήσει μια χαρακτηριστική οπτική σφραγίδα καθώς συνεχίζει να αφηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία αρκετά αιχμηρή για το πλαίσιο του συγκεκριμένου κόσμου.
Η καλύτερη μη-Ντέιβιντ Λιντς συνέχιση σειράς της χρονιάς ήταν το «The Good Fight» (Σεζόν 1, COSMOTE CINEMA 4HD), που πιάνει τον αγώνα του «The Good Wife» και τον συνεχίζει με ανανεωμένη διάθεση στην εποχή του Τραμπ. Όσο για το καλύτερο reboot, τον τίτλο θα τον δίναμε στο απολαυστικό «Dynasty» (Σεζόν 1, Netflix), τη θρυλική σαπουνόπερα που αναγεννάται στα ικανά χέρια των Τζος Σβαρτς και Στέφανι Σάβατζ σε ένα απολύτως ‘10s πλαίσιο αλλά παραμένοντας ό,τι πιο υστερικά απολαυστικό υπάρχει στην τηλεόραση.
Ενώ η αυστηρά πρεστίζ τηλεόραση είχε επίσης εξαιρετικές στιγμές φέτος. Το «The Deuce» (Σεζόν 1, Novacinema) σήμανε την επιστροφή των Ντέιβιντ Σάιμον και Τζορτζ Πελεκάνος στο γνωστό δημοσιογραφικής αισθητικής κοινωνικό κολάζ στυλ τους, χαρτογραφώντας τη Νέα Υόρκη την περίοδο της γέννησης της βιομηχανίας του πορνό ως μια απώλεια διαρκείας κάθε πιθανής αθωότητας. Και το «The Handmaid’s Tale» (Σεζόν 1), που μοιάζει σοκαριστικά να είναι η πιο επίκαιρη σειρά της στιγμής, μπορεί να αφήνει τους κουβάδες βραβείων του να μιλάνε για αυτό.
Τα σταθερά αγαπημένα
Το περσινό μας #1 ήταν η καθηλωτική εμπειρία του «The Girlfriend Experience» (Σεζόν 2) που στη 2η του πειραματίζεται ακόμα περισσότερο, χωρίζοντας ιστορίες και σκηνοθέτες (Έιμι Σάιμετζ, Λοτς Κέριγκαν) στα δύο. Παραμένει μια άκρως ενδιαφέρουσα και φοβερά σκηνοθετημένη σειρά αλλά το πείραμα αυτό δεν είναι απόλυτα πετυχημένο. Θα πούμε περισσότερα με την ολοκλήρωση της σεζόν. Επίσης στην περσινή μας δεκάδα, το φανταστικό «Insecure» (Σεζόν 2) της Ίσα Ρέι συνεχίζει να είναι το πιο όμορφο αισθηματικό δράμα στην τηλεόραση, δίνοντας μάλιστα στη 2η σεζόν ακόμα πιο ενδιαφέροντα πράγματα σε όλους τους χαρακτήρες να κάνουν, με το στόρι της Μόλι (που προσπαθεί να ανελιχθεί σε ένα απολύτως λευκό, ανδροκρατούμενο περιβάλλον) να ξεχωρίζει.
Σταθερή η αγάπη ακόμα και για δύο σειρές στην 3η σεζόν τους, που βρίσκονται -νιώθω- διαρκώς στο χείλος της υποτίμησης. Το «Better Call Saul» (Σεζόν 3, Netflix) ξεπέρασε κάποια προβλήματα που εμφάνισε νωρίς χάρη στο ολοένα και πιο παράταιρο storyline του Μάικ για να εξελιχθεί στην πιο καθηλωτική πράξη του αδελφικού δράματος του Τζίμι και του Τσακ, με τη σκηνή ανάμεσά τους στο δικαστήριο να είναι το αποκορύφωμα της σειράς. Ενώ το «Mr. Robot» (Σεζόν 3, COSMOTE CINEMA 4HD) επανατοποθετεί τους παίχτες του σε ένα μεταβατικό στάδιο της επανάστασης, με χαϊλάιτ ένα νευρώδες επεισόδιο-μονοπλάνο (απλό gimmick σε αυτό το σημείο, αλλά ως θρίλερ λειτουργεί). Κρίμα που σχεδόν κανείς δεν ασχολείται πλέον.
Και μιλώντας για σταθερά αγαπημένα, πιο σταθερό δε θα βρεις από το «Grey’s Anatomy» (Σεζόν 14, FOX Life) το οποίο μπορώ με αρκετή σιγουριά να δηλώσω πως παραδίδει φέτος την καλύτερη 14η σεζόν σειράς στην ιστορία της τηλεόρασης. Όπως πολλές φορές στη διάρκεια ζωής του έχει καταφέρει, το show της Σόντα Ράιμς επέστρεψε από 2-3 άνισες σεζόν σε ένα ακόμα high, βρίσκοντας ξανά ενδιαφέρουσες δραματικές ιστορίες για όλα τα μέλη του ensemble του.
Σειρές για τις κινηματογραφικές σας λίστες
Μιας και έχει τεθεί το θέμα, δηλαδή. Το «Search Party» (Σεζόν 2) μετά την αντονιονική πρώτη σεζόν του και την αναζήτηση της Σαντάλ, περνάει φέτος σε πιο χιτσκοκικά μονοπάτια, βάζοντας τους ήρωές του και τις ηρωίδες του σε μια διαρκή φάση αγωνίας και απειλής καθώς συνεχίζουν τις ζωές τους μοιραζόμενοι το ένοχο φονικό τους μυστικό. Ό,τι πιο παράλογα καθηλωτικό υπάρχει στην τηλεόραση. Ενώ ο σπουδαίος Έρολ Μόρις επιστρέφει με τη μίνι σειρά ντοκιμαντέρ «Wormwood» (Netflix) για την αυτοκτονία ενός επιστήμονα στα ‘50s και τα επίπεδα της αλήθειας και του ψέμματος που μπορεί αυτή η υπόθεση να κρύβει. Ο Μόρις χρησιμοποιεί συνεντεύξεις και αναπαραστάσεις με τον ίδιο τρόπο, σαν υποκειμενικές καταγραφές στην αναζήτησης μιας φευγαλέας αλήθειας, σε μια συναρπαστική καταγραφή μιας δαιδαλώδους υπόθεσης που απλώνεται σε δεκαετίες.
Μην ξεχνάτε: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
