The Crown (Σεζόν 4)
Σαν ένα ενήλικο, βασιλικό «Skins» βασισμένο στην ιστορική αλήθεια (αλλά όχι και τρομερά πολύ, όπως το ιδιαίτερα ταραγμένο φέτος παλάτι θα ήθελε να μας θυμίσει), έτσι και το «Crown» πήρε την απόφαση κάθε δύο σεζόν να παρουσιάζει μια διαφορετική γενιά. Τι κι αν οι χαρακτήρες είναι οι ίδιοι; Μπορούν με ευκολία να είναι διαφορετικοί. Ετσι κι αλλιώς μιλάμε για οντότητες που πλησιάζουν τα σύνορα του αρχετύπου. Σιωπηλές βασίλισσες, ενοχλημένοι πρίγκηπες, παραμυθένια πλάσματα που μαγεύουν τον λαό, διαβόητα πολιτικά πρόσωπα βγαλμένα μέσα από τον ίδιο τους το μύθο.
Αν η 3η σεζόν δυσκόλεψε αρκετούς θεατές στη μετάβαση από την «πρώτη γενιά» στη δεύτερη, με την Ολίβια Κόλμαν να αναλαμβάνει το ρόλο της Ελισάβετ και ένα έξοχο καστ γύρω της, από τον Τομπάιας Μένζις ως την Ελενα Μπόναμ Κάρτερ, να καταφέρνουν με διαφορετικούς τρόπους να αφήνουν το στίγμα τους, η 4η σεζόν μοιάζει γεμάτη αυτοπεποίθηση. Κι αν ο Πίτερ Μόργκαν δηλωμένα και δεδομένα θαυμάζει υπερβολικά αυτά τα πρόσωπα και τους θεσμούς που εκπροσωπούν για να επιχειρήσει ποτέ μια αληθινά αιχμηρή επίθεση στη μοναρχία, η 4η σεζόν έρχεται ωστόσο πιο πικρή και θλιμμένη από ποτέ, να αναρωτηθεί τεράστια «γιατί».
Διαβάστε ακόμη: Από το «Let's Dance» στο «Uptown Girl», αυτό είναι το mixtape του 4ου κύκλου του «The Crown»
Μέσα από την οπτική της Πριγκίπισσας Νταϊάνα βλέπουμε τη βασιλική οικογένεια ως ένα μάτσο αρπακτικά μεγαλωμένα σε προστατευμένο περιβάλλον- σε φυλακή θα λέγαμε. Που δεν έχουν καμία αίσθηση ή αφή του αληθινού κόσμου παρά έχουν μεγαλώσει γνωρίζοντας μόνο το φυσικό/κατασκευασμένο τους περιβάλλον και πώς να το προστατέψουν από κάθε νέο είδος. Η Νταϊάνα της Εμα Κόριν εισάγεται με μια manic pixie dream girl ενέργεια που γρήγορα αποκτά μια σκληρή και μελαγχολική διάσταση γεμάτη κενά και ανθρώπινα θέλω. Είναι μια ανθρώπινη φιγούρα σε φόντο κακιασμένων καρτούν, αλλά και είναι μια μυθική φιγούρα ταυτόχρονα καθώς συναντά τα ιστορικά της landmarks το ένα μετά το άλλο.
Μέσα από αυτή την άσκηση ισορροπίας και την υπαινικτική στα σημεία που πρέπει απόδοσή της από την Εμα Κόριν, ο χαρακτήρας, ο άνθρωπος και ο μύθος της Νταϊάνα βοηθούν τη σεζόν να ανυψωθεί- κι όχι πως αυτό αποτελεί μέτρο κριτικής, αλλά πραγματικά δείχνει κάτι το πόσο πολύ φέτος φαίνεται να έχει ενοχληθεί πραγματικά το παλάτι από τη σειρά.»
Η οποία σειρά συνεχίζει να αποτελεί μια από εξέχουσες χρήσεις του τηλεοπτικού μέσου έτσι κι αλλιώς, επιμένοντας σε ένα παλιομοδίτικα δοκιμασμένο και θαυμάσιο φορμάτ αληθινά episodic τηλεόρασης. Οπου ένα θλιμμένο επεισόδιο για την Μάργκαρετ μπορεί να στέκεται συμπληρωματικά δίπλα σε μια ώρα σχεδόν απολύτως αφοσιωμένη στην ιδιωτική αλήθεια πίσω από το δημόσιο ψέμα του γάμου Κάρολου-Νταϊάνας ή σε μια άκρως μυθοπλαστική εκδοχή ενός παράξενου event- ένας διάλογος της της βασίλισσας με έναν άκακο εισβολέα στο επεισόδιο «Fagan». Με αυτό τον τρόπο η σειρά καταφέρνει εξάλλου να διατηρήσει ακόμα και τόσο βαθιά στη διαδρομή της μια εντυπωσιακή αίσθηση πολλαπλών οπτικών, και μάλιστα αγγίζοντας πια μια πιο σύγχρονη περίοδο που ακόμα μετρά αληθινά ανοιχτές πληγές στο κοινωνικό σώμα της χώρας χάρη στις θατσερικές πολιτικές.
Διαβάστε ακόμη: Τα 5 πράγματα που μας έλειψαν από την 4η σεζόν του «The Crown»
Η Θάτσερ της Τζίλιαν Aντερσον είναι μια αληθινά εντυπωσιακή τηλεοπτική φιγούρα, με την Aντερσον να την ερμηνεύει ως μια κινούμενη ερμηνεία. Στην πρώτη σκηνή που τη βλέπουμε τεστάρει τα λόγια της και κάθε εμφάνισή της έπειτα είναι μια επίδειξη- ερμηνείας και δύναμης, δύναμης μέσω ερμηνείας. Κι αν άλλοι χειρισμοί αποδεικνύονται λιγότερο πετυχημένοι σε σχέση με άλλους (το επεισόδιο με τον πόλεμο στα Φόκλαντ και η απλουστευτική συναισθηματική σύνδεση που επιχειρείται εκεί φτάνει στα όρια της προσβολής), η γενικευμένα μουντή αίσθηση που αναδύεται από όλες τις πτυχές της φετινής σεζόν καταφέρνει να επεκτείνει την κεντρική τοποθέτηση του έργου: Πως μέσα από μια βάθους δεκαετιών οπτική ενός διακοσμητικού αρχηγού δίχως δύναμη και δίχως τοποθέτηση, μια αυτοκρατορία συρρικνώνεται στα όλο και πιο στοιχειώδη της σωματίδια.
Ακόμα κι αν σε στιγμές δεν καταφέρνει να κρύψει συμπαθειες ή αντιπάθειες (όπως και η ίδια η Bασίλισσα, όπως βλέπουμε ιδιαίτερα σε αυτή τη σεζόν!) το «The Crown» παραμένει μια εντυπωσιακή άσκηση ισορροπίας φτιαγμένη με μια εντυπωσιακή επίδειξη τεχνικής, και δομικού και κατασκευαστικού ελέγχου πάνω στο μέσο.»
Το «The Crown» μπορεί πράγματι να είναι κάτι διαφορετικό για κάθε θεατή που το κοιτάει προσπαθώντας να διατηρεί μια ουδέτερη οπτική μέσα από σεισμικής σημασίας γεγονότα του περασμένου αιώνα, πλέοντας σταθερά και ποτέ ορμητικά μέσα από τα κανάλια της Ιστορίας. Ακόμα κι αν σε στιγμές δεν καταφέρνει να κρύψει συμπαθειες ή αντιπάθειες (όπως και η ίδια η Bασίλισσα, όπως βλέπουμε ιδιαίτερα σε αυτή τη σεζόν!) παραμένει μια εντυπωσιακή άσκηση ισορροπίας φτιαγμένη με μια εντυπωσιακή επίδειξη τεχνικής, και δομικού και κατασκευαστικού ελέγχου πάνω στο μέσο.
Είναι χρήσιμο κάτι τέτοιο; Είναι κάτι άξιο αναγνώρισης; Θαυμασμού; Eχει κάτι να προσφέρει και να πει, τελικά; Iσως όχι. Αλλά είναι κάτι το μοναδικό, μια σειρά που προσκαλεί αναγνώσεις, εμμονές, αντιδράσεις σχεδόν μέσα από την πλήρη ακινησία της. Αν δεν αποκαλύπτει τίποτα, τελικά σε αναγκάζει να αποκαλύψεις εσύ.
