«The Girlfriend Experience» (1η σεζόν)
Είμαστε η γενιά των δύο προσώπων- κάτι που δεν το λέω ως αρνητικό ή ως θετικό ή ως οτιδήποτε, παρά μόνο ως παρατήρηση. Οι άνθρωποι που ξυπνούν το πρωί και πάνε στη δουλειά τους και συναντούν τους συνεργάτες τους και μιλούν με την οικογένειά τους και πέφτουν για ύπνο στο κρεβάτι στο τέλος άλλης μιας μέρας. Οι άνθρωποι που ξυπνούν το πρωί και γράφουν σε κλειδωμένα γκρουπ στο facebook πράγματα που δε θα έλεγαν στους συνεργάτες στη δουλειά τους, διαβάζουν πράγματα online που δε θα μοιραστούν με την οικογένειά τους και βάζουν το κινητό στο αθόρυβο στο τέλος άλλης μιας μέρας. Είμαστε επίσης μια εκπληκτικά εγωκεντρική γενικά επειδή πιστεύουμε πως αυτά τα πράγματα μας αφορούν κάπως μοναδικά, αλλά τελοσπάντων, χάρη στο ίντερνετ η ιδέα μιας δεύτερης, παράλληλης, κρυφής ζωής, απέκτησε την πιο ισχυρή real-life αλληγορία της από την εποχή που οι ρώσοι έστελναν κατασκόπους στις ΗΠΑ για να ζήσουν ως Αμερικάνοι.
Περίεργη τρόπή πήρε αυτό- δε θέλω να μιλήσω για το σπουδαίο «The Americans» (το οποίο βρίσκεται στο #11 της λίστας μας, όπως φυσικά και οποιαδήποτε άλλη σειρά αφήσαμε απ’έξω, αν ρωτήσει κανείς) αλλά για μια φετινή σειρά που μίλησε όπως καμία άλλη ποτέ για την οποιαδήποτε ύπαρξη διπλής ζωής. Στο «The Girlfriend Experience» η Κριστίν βέβαια δεν είναι ούτε χάκερ, ούτε ‘ινφλουσένσιαλ’ των σόσιαλ μίντια, ούτε καν κατάσκοπος των ΗΠΑ (αν και θα με έπειθε), είναι όμως μια νεαρή γυναίκα που ζει δύο ζωές, τις οποίες προσπαθεί μάταια, εννοείται μάταια, να κρατήσει σε απόσταση.
Η Κριστίν είναι ασκούμενη δικηγόρος τη μέρα και συνοδός πολυτελείας τη νύχτα, όπως εξάλλου ήταν και ο ελληνικός τίτλος της ταινίας του Στίβεν Σόντερμπεργκ στην οποία βασίζεται ετούτο εδώ το μικρό, αξιοπερίεργο τηλεοπτικό θαύμα. Το κινηματογραφικό «Girlfriend Experience» έβαζε στο ρόλο τη Σάσα Γκρέι κι έβρισκε τον Σόντερμπεργκ στις πιο γκονταρικές διαθέσεις του, η σειρά, που ουσιαστικά εμπνέεται τίτλο και concept, διαθέτει άλλο mood και εμβαθύνει στην ιδέα της ιδιωτικότητας την εποχή όπου τα πάντα -μοιάζουν να- είναι δημόσια, εξερευνώντας τους όρους και τα όρια της ερωτικής, προσωπικής, επαγγελματικής, επικοινωνίας σήμερα.
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
- Το νούμερο 10
- To νούμερο 9
- To νούμερο 8
- To νούμερο 7
- To νούμερο 6
- Το νούμερο 5
- To νούμερο 4
- To νούμερο 3
- Το νούμερο 2
Η Ράιλι Κίου είναι αποστομωτική στον κεντρικό ρόλο, είτε παίζει την Καλή Πολίτη Κριστίν είτε παίζει την Κριστίν-αίνιγμα της νύχτας, εκείνη που περιμένει να δει στα πρόσωπα των πελατών της τι είναι αυτό που θέλουν να γίνει για εκείνους- και κατόπιν, μεταμορφώνεται σε αυτό. Είναι μια σειρά που διαδραματίζεται σε μεγάλους, μοντέρνους, αεράτους (αλλά αποπνικτικούς, κάπως) χώρους όπου τα πάντα μοιάζουν να βρίσκονται σε κοινή θέα αλλά οι πάντες κινούνται και μιλούν σα να φοβούνται μη σπάσουν κάτι. Εδώ τίποτα δεν έχει επιβεβαιωθεί ως γεγονός κι ως αξία αν δεν παρακολουθείται, οπότε είναι φυσικό, αναμενόμενο, επιβεβλημένο, ότι η σύγκρουση ανάμεσα στους δύο κόσμους θα επέλθει, επειδή τελικά καμία περσόνα δε μπορεί να λειτουργήσει δίχως την άλλη. Ο έλεγχος έρχεται όταν κάποια, κάπως, επικρατήσει.
Το «Girlfriend Experience» δεν ήταν η πιο πολυσυζητημένη σειρά της χρονιάς, ούτε εκείνη που θα πάει να σαρώσει βραβεία (αν και εννοείται εξεπλάγην θετικά όταν η Κίου προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα, ειλικρινά το βρήκα απρόσμενο), ούτε αυτή που θα γίνει χιτάκι φυσικά, ούτε η σειρά που θα συνεχιστεί για χρόνια και αργά ή γρήγορα όλοι θα κάνουν το catch-up τους και θα την αποδεχτούν. Είναι ένα περίεργο πείραμα φόρμας και αφήγησης, ένα δράμα που γράφεται σε 20λεπτα επεισόδια ώστε να μην χρειαστεί την παραμικρή περιττή γαρνιτούρα στην ιστορία, ή ώστε στιγμές όπως η εφιαλτική εκείνη της αποκάλυψης να μπορούν να είναι μια σεκάνς που καταλαμβάνει ένα ολόκληρο επεισόδιο.
Είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από δύο ανθρώπους του ανεξάρτητου σινεμά (διαλεγμένοι από τον Σόντερμπεργκ, οι Λοτζ Κέριγκαν και Ε:oμι Σάιμετζ) των οποίων το στυλ είναι αφενός απολύτως διακριτό από την πρώτη στιγμή του κάθε τους επεισοδίου μα τόσο ταιριαστό του ενός με του άλλου, και στην υπηρεσία αυτής της ιστορίας. Και οι οποίοι ειναι λες και ξεκινώντας να δημιουργήσουν την πρώτη τους τηλεοπτική σειρά, αναρωτήθηκαν, «και αυτό δηλαδή γιατί να μην το κάνουμε έτσι κι έτσι κι έτσι;» ε, και το έκαναν.
Γράψαμε στο Flix
Oχι τυχαία, αυτή η πορεία πλήρωσης της Κριστίν περνά μέσα από τον τρόπο που η ίδια βλέπει τον εαυτό της, συχνά κυριολεκτικά. Απολαμβάνει να διατηρεί τον έλεγχο της επικοινωνίας του σεξ, είτε αυτό γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο, είτε γίνεται απομακρυσμένα, μέσα από ένα chatroulette τη διάρκεια και τους κανόνες του οποίου θέτει η ίδια, για όσο χρειάζεται μέχρι να πάρει αυτό που θέλει. Κοιτάζει τον εαυτό της σε ερωτικές στιγμές, άλλοτε υπό τους δικούς της όρους (ένας αυνανισμός που έχει καταγράψει η δική της κάμερα), άλλοτε υπό όρους χυδαίας παρέμβασης των προσωπικών της ορίων. Όσο πιο πολύ αρχίζει να βλέπει τον εαυτό της σαν εξωτερικός παρατηρητής, τόσο πιο συναρπαστικό γίνεται το πορτρέτο, τόσο μεγαλύτερο έλεγχο αποκτά.
Τα πάντα εξάλλου σε αυτό το πορτρέτο χαρακτήρα αφορούν τα όρια και το πώς αυτά διατηρούνται, καταρρίπτονται, επανορθώνονται. Στην αρχή η Κριστίν κρατά τις ζωές της χωριστές, κρατά τους πελάτες σε απόσταση, σε έλεγχο. Η σειρά για αυτά τα πρώτα επεισόδια μοιάζει με κάτι σαφώς εξαιρετικά φτιαγμένο μα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτό είναι όλο. Φυσικά και δεν είναι, γιατί το αληθινό παιχνίδι αρχίζει ότι τα σύνορα σβήνονται. Σύνορα παντός είδους: Όταν ένας πελάτης δε σέβεται την προσωπική ζωή της Κριστίν, όταν επαγγελματίες δε σέβονται τις επαγγελματικές αποστάσεις εν μέσω προσωπικών σχέσεων, όταν η μάσκα της Κριστίν αρχίζει να μην είναι αρκετή.
Το καλύτερο επεισόδιο
«Separation» (1x13)
Από τον ίδιο παραπάνω κείμενο: Tο φινάλε της σεζόν, ‘Separation’, σκηνοθεσίας Λοτζ Κέριγκαν, δένει κάθε νήμα της σεζόν με τον πιο σοκαριστικά μινιμαλιστικό τρόπο. Η δημιουργική επιλογή του τι αφορά, σε τι εστιάζει, τι ιστορία λέει αυτό το τελευταίο κεφάλαιο, είναι ειλικρινά από τα πιο τολμηρά πράγματα που έχω δει ποτέ σε σειρά, φτάνοντας πίσω σε στιγμές όπως το ‘Whitecaps’ των «Sopranos» ή το ‘Restless’ της «Buffy». Ύστερα από μια σεζόν διαδρομών που τέμνονται με άγρια αρμονία, το τέλος της διαδρομής δε ξέρω αν θα γινόταν να είναι περισσότερο εστιασμένο από αυτό, χωρίς να χάνει τίποτα σε φιλοδοξία.
Μια σκηνή
Όχι, μία, αλλά πολλές. Όλες. Οι σκηνές σεξ: Η Κριστίν φορά διαρκώς πρόσωπο σαν μάσκα, και είναι ενδιαφέρον που οι μόνες στιγμές που μπορούμε όντως να πάρουμε μια ιδέα για την αλήθεια μέσα της, είναι την ώρα του σεξ. Η σειρά διαθέτει πολλές σκηνές σεξ, κάθε είδους, γυρισμένες με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους, και αποτελεί τη σπάνια εκείνη φορά που η σημασία τους δεν είναι καν διαπραγματεύσιμη. Aλλες δραματικές σειρές χρησιμοποιούν διάλογο ή βλέμματα ή αναλογίες στην πλοκή για να εξηγήσουν τους χαρακτήρες τους, το «Girlfriend Experience» έχει το σεξ: Aλλοτε η Κριστίν διασκεδάζει, άλλοτε, βαριέται, άλλοτε απολαμβάνει, άλλοτε εκτελεί μια κυνική αποστολή. Και: Άλλοτε τη βλέπουμε, άλλοτε την ακούμε, άλλοτε η εικόνα θολώνει, άλλοτε η κάμερα (την) κοιτάζει υπό γωνία.
Παλιότερα
- Το νούμερο 1 του 2015: «UnREAL»
- Το νούμερο 1 του 2014: «The Knick»
- Το νούμερο 1 του 2013: «The Good Wife»
- Το νούμερο 1 του 2012: «Louie»
- Οι προηγούμενες σεζόν του Σόντερμπεργκ: «The Knick»: Σεζόν 1 (#1) | Σεζόν 2 (#2)
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
