Δεν έχει σημασία αν είστε γυναίκα. Δεν υπάρχουν γυναικείες και αντρικές ταινίες. Κοριτσίστικες κι αγορίστικες σειρές. Ή, τουλάχιστον, δε θα έπρεπε να υπάρχουν. Οι ήρωες και οι ηρωίδες που έχουν γραφτεί με προσοχή, αντίληψη, ταλέντο στη λεπτομέρεια και οι ιστορίες που τους ενσαρκώνουν τρισδιάστατους, τσαλακωμένους, αληθινούς είναι το ζητούμενο. Να βλέπεις κάτι στην οθόνη και, πριν ίσως το καταλάβει το μυαλό σου, να έχει αρπάξει φωτιά το συναίσθημά σου. Συγκίνηση ή θυμό ή ενόχληση ή τσαντίλα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να έχεις νιώσει, να έχεις ταυτιστεί, να τον/την έχεις αναγνωρίσει.
Ο μόνος λόγος για να σταθεί κανείς στη γυναικεία πλευρά του «Fleabag», της σειράς που έκανε πρεμιέρα στο BBC 3 στις 21 Ιουλίου, είναι γιατί, δυστυχώς, οι ηρωίδες της μικρής και της μεγάλης οθόνης που έχουν τη δύναμη να μας αιφνιδιάσουν, να τεντώσουν την αλήθεια τους, να σπάσουν το γυαλί και να μας χαστουκίσουν, είναι πιο σπάνιες. Αντρες (αντι)ήρωες, λίγο losers, λίγο μαλάκες, αρκετά αυτοσαρκαστικοί, εξομολογητικοί και τελικά αξιαγάπητοι, γράφονται συχνότερα και με μεγαλύτερη πυκνότητα (από τους «Sopranos» μέχρι τους «Simpsons», από τον «Seinfeld» μέχρι τον Τσάντλερ στα «Φιλαράκια», από τον Λάρι Ντέιβιντ μέχρι τον «Louie», κι εμείς οι γυναίκες με άντρες ταυτιζόμασταν περισσότερο). Η Τίνα Φέι διασκεδαστικά παγιδευμένη στις νευρώσεις της αλλά συγκίνηση δεν έβγαζε, η Εϊμι Πόλερ πανέξυπνη αλλά επίτηδες αποκλεισμένη στο quirky σύμπαν της, η Λίνα Ντέναμ ακτιβιστικά προκλητική κι επιδραστική, αλλά δεν μας άγγιξε - όπως και τα κορίτσια του «Broad City», που εκτιμήσαμε μεν, δεν ταυτιστήκαμε δε. Και η ανάμνηση των 4 φιλενάδων μας στο «Sex and the City», μια σειρά που θα υπερασπιζόμαστε με μανία (καθώς ήταν εξαιρετικά καλογραμμένη και πιο σύνθετη από ό,τι επιδερμικά φαντάζει) τώρα μοιάζει πολύ γυαλιστερή, πολύ στρογγυλεμένη, πολύ μακρινή.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix: To «Stranger Things» είναι όση ‘80s μαγεία χωράει σε 8 ώρες τηλεόραση
Μέχρι που εισβάλλει η «Fleabag» στη ζωή μας. Μην ψάχνετε το όνομα της ηρωίδας, δεν μας το λέει. Ο τίτλος μάλλον ψιθυρίζει μυστικά την έλλειψη αυτοεκτίμησής της, ή παραδέχεται γενναία ότι δε θα γίνουμε μάρτυρες της ζωής μίας 30+ γυναίκας στο σύγχρονο Λονδίνο που, πολύ αθώα, ψάχνει τη χαμένη ευτυχία, σύντροφο, την ταυτότητά της. Η «Fleabag» δεν είναι καθόλου αθώα: απολαμβάνει το σεξ, δεν πληρώνει στην ώρα τους τούς λογαριασμούς της, κοροϊδεύει τη νευρωτική, «τέλεια» αδελφή της, κλέβει κάτι αγαπημένο για να τη σπάσει στη μητριά της, ερωτεύεται ένα one night stand της, δεν εκτιμά το γλυκό βαρετό της αγόρι, δεν είναι η κόρη που θα καμάρωνε ο πατέρας της. Αν ο πατέρας της δεν ήταν τόσο εγωκεντρικό καθίκι κι ο ίδιος. Αν η «Fleabag» δεν ήταν προϊόν των συνθηκών που της έτυχαν (όχι, δεν κλαίγεται, αλλά κλαίει γοερά και περήφανα και άγρια, με οργή που της ανήκει και δεν βλέπουμε συχνά στην οθόνη).
Αυτή η θυμωμένη, τρωτή, αυτοσαρκαστική γυναίκα που καταργεί τον «τέταρτο τοίχο», γυρνά δηλαδή στην κάμερα και μας εξομολογείται ανά πάσα στιγμή τις πιο ξεκαρδιστικές, πονηρές, σεξουαλικές, κοροϊδευτικές, επώδυνες σκέψεις της είναι όσο αστεία, όσο ειλικρινής, όσο μαλακισμένη, όσο συγκινητικά τσακισμένη θέλουμε. Και την αναγνωρίζουμε μέσα μας.
Διαβάστε κι αυτό: Το «The Get Down» του Μπαζ Λούρμαν πετυχαίνει εκεί που άλλα μουσικά δράματα σκοντάφτουν
Αυτό το κορίτσι είναι ό,τι πιο αληθινό αυτή τη στιγμή στην παγκόσμια τηλεόραση. Κι αν αυτό σημαίνει «φεμινιστική γραφή» και «επιδραστική πρωτοπορία σε gender ζητήματα», ας είναι. Γιατί, ναι, μια άλλη ατάκα της στο πρώτο επεισόδιο (όταν παρουσιάζει τη γυναίκα/νονά της με την οποία τα έφτιαξε ο πατέρας της και τώρα πρέπει να την ανέχεται ως μητριά) χρησιμοποιεί τη λέξη που εμείς οι γυναίκες απεχθανόμαστε. «Δεν είναι κακιά. Είναι απλά cunt.» Μπουμ. Εκρηξη. Τι είπε; Εκείνη μας κοιτά, όμως, με ένα συνωμοτικό διαβολικό χαμόγελο. Ναι, υπάρχουν γυναίκες που είναι cunts. Αυτό.
Γραμμένη και ερμηνευμένη από τη Βρετανίδα Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ (συγγραφέα, ηθοποιό και σκηνοθέτη της τηλεόρασης και του θεάτρου, με συχνή παρουσία στο Soho Theater), η «Fleabag» γεμίζει με την παρουσία της ένα απαραίτητο κενό στη μικρή οθόνη. Μία γυναίκα που στέκεται θύμα και θύτης - των επιλογών, της ζωής, της οικογένειας, της δουλειάς της. Και δεν απολογείται. Θυμώνει. Αυτομαστιγώνεται, αλλά και τιμωρεί. Εχει την επιχείρησή της, τη βαριέται κιόλας. Σκανδαλίζει και ντροπιάζεται. Ερωτεύεται, αλλά βλέπει και τσόντες. Πληγώνεται και πληγώνει θανάσιμα. Μοιάζει να αδιαφορεί και να ελέγχει τα συναισθήματά της, σε στιγμές κωλόπαιδο που αρέσκεται να φέρνει σε δύσκολη θέση τους άλλους που τις φταίνε, μέχρι που ένας δευτεροχαρακτήρας της ανοίγει την καρδιά του και της αφηγείται επί ένα 5λεπτο τι θα ήθελε από τη ζωή. Τότε εκείνη απαντά «Εγώ θέλω να κλαίω. Συνέχεια».
Ο πρώτος κύκλος ολοκληρώθηκε στα 5 επεισόδια και ήδη ανυπομονούμε για τον δεύτερο.
Δείτε τον. You're welcome.
Περισσότερα κείμενα του Flix για τη μικρή οθόνη εδώ
Διαβάστε περισσότερα
- Κάθε νέο τρέιλερ του «Westworld», ένα βήμα πιο κοντά στο τηλεοπτικό γεγονός του φθινοπώρου
- Το τρέιλερ του «American Gods» υπόσχεται στιγμές τηλεοπτικής κατάνυξης
- Επιστρέφει ο Καλ Ντρόγκο στο «Game of Thrones»; Ο Τζέισον Μομόα απαντά, πίνοντας μια μπίρα!
- This is how we do it. O «MacGyver» επιστρέφει στη μικρή οθόνη
- Η Μπαρμπ τώρα δικαιώνεται! Οι αδελφοί Ντάφερ δίνουν υποσχέσεις για τη 2η σεζόν «Stranger Things»
- Το «The Get Down» του Μπαζ Λούρμαν πετυχαίνει εκεί που άλλα μουσικά δράματα σκοντάφτουν
Tags: Fleabag
