«Hταν η πρώτη φορά που πηδήξαμε από ταράτσα σε ταράτσα».
Η Κέι της Ελέιν Μέι (η σα-να-μη-συμβαίνει-τίποτα, 84 χρονών MVP της σειράς) εξηγεί στις φίλες της την εξωφρενική περιπέτεια στην οποία εκείνη, και ο άντρας της, Σίντνεϊ, έχουν μπλέξει, η οποία του έφερε στο σημείο να πρέπει να σταθούν στην κορυφή ενός κτιρίου και, κοιτώντας δεκάδες μέτρα κάτω, να πάρουν φόρα και να πηδήξουν από τη μία ταράτσα στη δίπλα. Είναι καρτούν, και το ξέρει πως είναι, όπως και η όλη σειρά περιβάλεται από έναν ανάλαφρο φαρσικό αέρα. Οχι ακριβώς σκρούμπολ, γιατί έχει πολύ αργούς ρυθμούς για σκρούμπολ, όχι ακριβώς σλάπστικ, γιατί είναι πολύ βιδωμένος στην πραγματικότητα για σλάπστικ. Είναι ο Γούντι Αλεν σε φάση που δεν προσπαθεί αρκετά; Σίγουρα. Εδώ και χρόνια. Είναι εξάλλου το πρώτο πράγμα που μας λέει κι ο ίδιος μέσω του χαρακτήρα του. Είναι αυτό απαραιτήτως τόσο κακό;
Δείτε ακόμη: Η Κέιτ Γουίνσλετ και ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ φλερτάρουν στην παραλία για τη νέα ταινία του Γούντι Αλεν
Το «Crisis In Six Scenes» ανοίγει σε ένα κουρείο στη διάρκεια των εκρηκτικών ‘60s, με τον Σίτνεϊ του Άλεν να κουρεύεται όπως πάντα, να ζητά ένα κούρεμα «σαν του Τζέιμς Ντιν» και αντ’αυτού να είναι ίδιος πριν και μετά. Έχει φτάσει σε μια ηλικία όπου η αλλαγή δεν είναι εφικτή ή αυτό είναι που τελοσπάντων το σύμπαν εδώ πιστεύει. Επιτυχημένος συγγραφέας ο ίδιος, σκέφτεται σοβαρά να μεταπηδήσει στην τηλεόραση, όπου φυσικά δεν υπάρχει καθόλου πρεστίζ, αλλά υπάρχει ευκολία και υπάρχουν λεφτά. Ο κουρέας του δε σταματά να τον τσιγκλάει- για το λογοτεχνικό του έργο (του πήρε όλο το χειμώνα για τελειώσει το προηγούμενο βιβλίο του, δεν διαβαζόταν) και για τις επιλογές του. Για να μην μιλήσουμε για την επιθυμία του να έχει κούρεμα Τζέιμς Ντιν.
Διαβάστε ακόμη: Ο Γούντι Αλεν θέλει να τρέξει κόντρα στον Γιουσέιν Μπολτ
Ο ίδιος ο Aλεν φυσικά είναι καταγεγραμμένο ευρύτατα, το πόσο δεν τα βρήκε εύκολα μεταπηδώντας στην τηλεόραση. Ή έστω στην αφήγηση σε συνέχειες. Παραδέχθηκε δημόσια πως ήταν λάθος να δεχθεί την πρόταση του amazon και πως δεν έχει ιδέα τι κάνει. Όλα αυτά είναι φυσικά απολύτως συνεπή με τον Γούντι Άλεν, ή έστω την περσόνα Γούντι Άλεν, που πάντα γνωρίζαμε. Θα μπορούσαν να είναι λόγια, παραδομένα με διαρκεί κομπιάσματα, κάποιου νευρωτικού ήρωά του που αντιμετωπίζει μια ακόμα δυσκολία ως λάιτ υπαρξιακή κρίση.
Αν η τηλεόραση αντιμετωπίζεται από τον Άλεν-ως-δημιουργό κι από τον Άλεν-ως-χαρακτήρα (τόσο στην αρχή όσο και στο χαριτωμένο φινάλε) ως μια δημιουργική υποχώρηση σε ένα προχωρημένο στάδιο καριέρας-μανιέρας, αυτό είναι κάτι που -αντίθετα με όσα οργισμένα γράφτηκαν από τηλεγραφιάδες στην Αμερική, θυμωμένος σε μεγάλο βαθμό με την ασέβεια του Άλεν προς την Ιερότητα Του Μέσου- δεν προκύπτει εδώ περισσότερο από ό,τι, για παράδειγμα, στις μισές ταινίες του από τα τελευταία 10 χρόνια.
Το «Crisis In Six Scenes» είναι μια μικρή αφήγηση που, σίγουρα, δεν διεκδικεί καμία δάφνη πρεστίζ ή μεγαλείου, αλλά ο Άλεν (και ο Σίντνεϊ) είναι πια σε μια ηλικία που δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Μπορεί απλά να θέλουν πια να λένε ιστορίες που θα αρέσουν στον κόσμο.
Δείτε ακόμη: Ο Γούντι Αλεν θέλει να μοιάσει στον Τζέιμς Ντιν στις πρώτες εικόνες από το «Crisis in Six Scenes»
Ο μηχανισμός του «Crisis In Six Scenes» μπαίνει μπροστά όταν στο ήρεμο suburban σπιτικό του Σίντνεϊ και της (ψυχολόγου συζύγου του) Κέι, καταφθάνει η Λένι, μια κοπέλα με περιφερειακή σχέση με την οικογένεια η οποία έχει δραπετεύσει από τις αρχές και έρχεται με διαθέσεις κοινωνικής ανατροπής και με την αστυνομία («τα φασιστικά γουρούνια!») στο κατόπι της. Την Λένι παίζει η Μάιλι Σάιρους, με τρόπο που είναι 100% σαν η Χάνα Μοντάνα να διάβαζε τσιτάτα ένοπλου ανατρεπτικού αγώνα. Ό,τι καλύτερο.
Η Λένι πείθει το ζευγάρι των Μάνσινγκερ να την κρύψει και να την προστατέψει για όσο χρειαστεί, κάτι που προφανώς θα οδηγήσει σε μια σειρά από οριακά καρτουνίστικες παρεξηγήσεις, αλλά και προστριβές. Ο Σίντνεϊ φοβάται την Λένι κι ό,τι πρεσβεύει, η Κέι είναι ανοιχτή στα λεγόμενά της, κι ο οικογενειακός φίλος Άλαν (Τζον Μαγκάρο) αρχίζει να αλλάζει την κοσμοθεωρία του διακινδυνεύοντας ακόμα και τον αρραβώνα του με την Έλι (η πάντα φανταστική Ρέιτσελ Μπρόσναχαν).
Υπάρχει ένα ξεκάθαρο highlight μέσα σε όλα αυτά, και είναι ξεκάθαρα το book club με τις φιλενάδες της Κέι, οι οποίες αρχίζουν να διαβάζουν τα βιβλία που προτείνει η Λένι, οδηγώντας σε μυθικούς διαλόγους περί Μάο, Λένιν («πάντα τον μπερδεύω!») και ριζοσπαστικοποίησης. Η Κέι παράλληλα έχει τους ασθενείς της να φροντίσεις, δύο ζευγάρια με τα δικά τους προβλήματα τα οποία τους είναι αδύνατον να αντιμετωπίσουν, να ξεκολλήσουν από τις δυσκολίες τους. Από την εναρκτήρια σκηνή με τον κουρέα μέχρι σκηνές με τα ζευγάρια ασθενών που ανοίγουν κάποια επεισόδια, αυτό που εξερευνά ο Άλεν είναι η ιδέα της εξέλιξης, της αναγέννησης σε κάτι νέο, και το κατά πόσο οι ριζοσπαστικές ιδέες εμφανίζονται σε κάθε έκφανση μιας προσωπικότητας. Η Λένι δεν είναι απλά νέα, είναι ένα άτομο που έρχεται στο μέσο μιας ήρεμης νύχτας και τα ταράζει όλα φέρνοντας μαζί της ιδέες που τρυπώνουν στο κεφάλι των γύρω της, ωθώντας τους προς μια επανεξέταση των πάντων.
Ο Aλαν και η Eλι αναρωτιούνται αν είναι σωστοί ο ένας για τον άλλον την ώρα που ο Σίντνεϊ με την Κέι φτάνουν (στο υπέροχο 5ο επεισόδιο) να τρέχουν εδώ κι εκεί σαν κατάσκοποι, κουβαλώντας βαλίτσες και πηδώντας (ξεκαρδιστικά, αξιολάτρευτα) από ταράτσα σε ταράτσα.
Ο Γούντι Aλεν λέει πως δεν πέρασε καλά γυρίζοντας τη σειρά, που φυσικά και δεν ήξερε καν πώς να την φτιάξει ως σειρά. Eνα μόνιμο παράπονο είναι πως πρόκειται για ταινία κομμένη σε 6 20λεπτα, το οποίο βέβαια στην εποχή του Netflix είναι περίεργο σαν παράπονο- το «Sense8» συχνά δεν είχε καν κορυφώσεις ή cliffhangers, όντας φτιαγμένο ξεκάθαρα για να το παρακολουθήσει κάποιος ως ένα 13ωρο longform. Αντ’αυτού το «Crisis In Six Scenes» και διακριτά επεισόδια διαθέτει (το εισαγωγικό 1ο, το περιπετειώδες 5ο, το χαοτικό 6ο όπου συναντώνται οι πάντες σε ένα διάδρομο επί 20 λεπτά) και οι ενάρξεις και τα κλεισίματά του έχουν μια σχετική ουσία («και του είπα να μη φτιάξει βόμβα χωρίς εμένα!», το αγαπημένο μου cliffhanger). Όχι πως η μετάβαση είναι τέλεια: είναι παραπάνω από εμφανές στη διάρκεια αυτών των 140 λεπτών πως κάπου ένα 25-30% χρόνου καλύπτεται από αυτοσχεδιασμούς, σαν ο σκηνοθέτης να ψιθυρίζει στο αυτί των ηθοποιών «καθυστέησέ τους!». Αυτό δεν είναι κακό όταν συμβαίνει στις σκηνές της Μέι, η οποία είναι απλά θαύμα, όμως άλλοτε γίνεται επίπονα εμφανές, δες για παράδειγμα την αμήχανα κακογραμμένη και απροβάριστη σκηνή όπου ο Άλαν γνωρίζει πρώτη φορά την Λένι.
(Μιλώντας για την Μέι: αν το «Crisis In Six Scenes» θα υπήρχε μόνο και μόνο για να ξαδούμε την Ελέιν Μέι να ξαπαίζει σε κάτι μετά από 16 χρόνια, και το «Small Time Crooks» του Γούντι Άλεν συμπτωματικά, τότε και πάλι θα χαιρόμουν που υπάρχει. Μπορεί μια 2η σεζόν της σειράς να γυριστεί από την ίδια και να εστιάζει στον χαρακτήρα της; Ο Σίντνεϊ μπορεί να εμφανιστεί να κοιμάται σε ένα επεισόδιο.)
Oλα αυτά δε σημαίνουν πως ο Aλεν ξέρει πώς να φτιάξει μια σειρά ή ότι θα ξαναφτιάξει ποτέ άλλη (μάλλον όχι). Αλλά πως η τηλεόραση είναι ένα εύπλαστο μέσο του οποίου τα όρια ακόμα εξερευνούνται, κι αυτό είναι καλό. Ο Γούντι Aλεν ούτε το μέσο επανεφευρίσκει, ούτε φυσικά και τον εαυτό του ως δημιουργό. Μας το λέει καθαρά εξάλλου: θέλει να κουρευτεί σαν τον Τζέιμς Ντιν, και ξέρει πόσο ανόητο ακούγεται αυτό, αλλά τι να κάνεις κιόλας;
Oμως κάποιες φορές το να βλέπεις δυο 80άρηδες να πηδάνε για πρώτη φορά από ταράτσα σε ταράτσα, μπορεί να είναι αρκετό.
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
