Κάθε εβδομάδα αυτής της άνοιξης ξαναβλέπουμε θρυλικά επεισόδια σπουδαίων σειρών, τα οποία ξεχωρίζουν τόσο ως μεμονωμένες ιστορίες, αλλά και ως αντιπρόσωποι των σειρών τους. Δείτε τα σαν μια αφορμή να επισκεφθούμε ξανά μερικά από τα αγαπημένα μας τηλεοπτικά σύμπαντα, ή σαν μια προσπάθεια συλλογής επεισοδίων που έχουν κερδίσει με το σπαθί τους την διάκριση του κλασικού αριστουργήματος.
Εξυπακούεται πως θα ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο και, ενδεχομένως, για την όλη σειρά στην οποία ανήκει. Σήμερα, ακολουθούμε τις περιπέτειες ενός ζαχαροπλάστη που μπορεί να φέρει κόσμο πίσω από τους νεκρούς- αλλά όταν ανασταίνει την κοπέλα που αγαπούσε από παιδί, δε μπορεί να την αγγίξει ποτέ ξανά.
Η ταυτότητα
- «Pushing Daisies», Σεζόν 1, Επεισόδιo 1: «Pie-lette»
- Πρεμιέρα: 2 Οκτωβρίου 2007
- Σενάριο: Μπράιαν Φούλερ
- Σκηνοθεσία: Μπάρι Σόνενφελντ
- Καστ: Λι Πέις (Νεντ), Άννα Φρίελ (Τσακ), Τσι ΜακΜπράιντ (Έμερσον), Κρίστιν Τσένογουεθ (Όλιβ), Έλεν Γκριν (Βίβιαν), Σγούσι Κερτς (Λίλυ), Τζιμ Ντέιλ (αφηγητής)
Η πλοκή
Ο Νεντ έχει ένα χάρισμα: με ένα του άγγιγμα, μπορεί να ζωντανέψει ξανά τους νεκρούς. Όμως το τίμημα είναι μεγάλο, καθώς αν τους αγγίξει ξανά πεθαίνουν οριστικά, αν όμως δεν χαρίσει αυτό το δεύτερο άγγιγμα μέσα σε ένα λεπτό, ένας άλλος άνθρωπος πεθαίνει τυχαία στη θέση τους. Ο Νεντ ψήνει pies αλλά την ίδια ώρα συνεργάζεται με έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ για να λύνουν μαζί εγκλήματα. Ποιος μάρτυρας είναι άλλωστε εγκυρότερος από το ίδιο το θύμα, που μέσα σε 60” παράτασης ζωής, μπορεί να λύσει το μυστήριο του ίδιου του φόνου του; Όταν όμως ο Νεντ χρειαστεί να αναστήσει την παιδική του αγάπη, την Τσακ, δεν βρίσκει τη δύναμη να την σκοτώσει ξανά, έτσι τώρα πρέπει να ζουν μαζί, χωρίς να μπορέσουν να νιώσουν ξανά το άγγιμα του άλλου.
Οι διακρίσεις
Η 1η σεζόν της σειράς έλαβε 12 υποψηφιότητες Έμμυ, 5 εκ των οποίων για αυτό συγκεκριμένα το επεισόδιο. Κέρδισε τα 2 (Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τον Μπάρι Σόνενφελντ και Καλύτερο Μοντάζ), ενώ προτάθηκε ακόμα για Καλύτερο Σενάριο, Κουστούμια και Καλλιτεχνική Διεύθυνση. Για τη δουλειά τους στην 1η σεζόν προτάθηκαν για ερμηνευτικά Έμμυ ο Λι Πέις κι η Κρίστεν Τσένουγοεθ. Στις Χρυσές Σφαίρες η σειρά προτάθηκε για Καλύτερη Κωμωδία ή Μιούζικαλ και οι Λι Πέις και Άννα Φριελ για τις ερμηνείες τους, ενώ ο Μπράιαν Φούλερ προτάθηκε για το βραβείο του Σωματείου Σεναριογράφων κι ο Μπάρι Σόνενφελντ κέρδισε το βραβείο του Σωματείου Σκηνοθετών, κι οι δύο για αυτό το επεισόδιο.
Με 13 εκατομμύρια θεατές κατά την προβολή του επεισοδίου, η σειρά ήταν η #1 νέα σειρά τη βδομάδα της πρεμιέρας. Οι οιωνοί ήταν όλοι θετικοί, όμως η απεργία των σεναριογράφων έκοψε την σεζόν στα 9 μόλις επεισόδια φρενάροντάς της τη φόρα, ενώ σε δημιουργικό επίπεδο ο σκηνοθέτης Μπάρι Σόνενφελντ ήρθε σε κόντρα στα παρασκήνια, πιθανώς λόγω κόστους του δεύτερου επεισοδίου που σκηνοθέτησε, και δεν επέστρεψε για άλλο.
Η σημασία
Για σειρά που άντεξε τόσο λίγα επεισόδια (μόλις 22 στο σύνολο, σαν μια σεζόν σειράς της ανοιχτής τηλεόρασης), το «Pushing Daisies» έχει αφήσει ένα αρκετά σαφές και ευδιάκριτο αποτύπωμα. Η τόσο ξεχωριστή του αισθητική σφραγίδα κάνει τη σειρά να μοιάζει μεγαλύτερη στο πέρασμα του χρόνου, ή ίσως η σχετική πολυπλοκότητα του βασικού της concept να κάνει τη δουλειά.
Στις πρώτες στιγμές αυτού του θαυμάσιου πιλότου περνούν 7 λεπτά πριν ο αφηγητής (ένας σαρδόνια απολαυστικός Τζιμ Ντέιλ) τελειώσει με την επεξήγηση των βασικότερων στοιχείων της αρχικής ιδέας της σειράς, αλλά η quirky ελαφρότητα με την οποία επικοινωνούνται ακόμα και τα πιο μακάβρια στοιχεία της, κάνουν τα πάντα να περνούν σαν γλυκό αεράκι. Αυτή μάλιστα η ισορροπία είναι το βασικό χαρακτηριστικό της σειράς: Το πώς ένα black νοσηρότητας αστυνομικό procedural συντηρεί τόσο ζωηρά τα στοιχεία αισθηματικού παραμυθιού στην καρδιά του, συνδυάζοντας δύο πράγματα που μοιάζουν στο χαρτί τόσο άσχετα μεταξύ τους.
Η πρόθεση είναι εκεί εξαρχής. Η σειρά συνδυάζει την συναισθηματική ευθύτητα της «Αμελί» με την quirky αποτύπωση ενός μακάβριου παραμυθιού από την πρώιμη φιλμογραφία του Τιμ Μπάρτον. Και το πετυχαίνει χωρίς να μοιάζει ποτέ χάρτινο ή δίχως ειδικό βάρος. Αν μη τι άλλο, το αντίθετο: Η κεντρική ιδέα ενός ζευγαριού χτυπημένο από την τραγωδία από νεαρή ηλικία (ο Νεντ είδε ουσιαστικά τους γονείς και των δύο να πεθαίνουν χάρη σε αυτόν) αλλά και στο παρόν τους (ερωτευμένοι που ξέρουν πως δε θα μπορούν ποτέ να αγγίξουν ο ένας την άλλη), γεννά έναν πυρήνα συναισθηματικής απόγνωσης που ποτέ δε σβήνει στη σύντομη διάρκεια του παραμυθιού.
Κι ενώ πολλές σειρές χρειάζονται χρόνο είτε για να φτάσουν με σιγουριά στην αισθητική τους ταυτότητα είτε για να χτίσουν το συναισθηματικό ή αφηγηματικό τους κρεσέντο, το «Pushing Daisies» μοιάζει να τα έχει όλα λυμένα, με έναν απίθανο τρόπο, όχι απλά από το πρώτο του επεισόδιο, αλλά από το cold open του πρώτου του επεισοδίου, πριν καν δηλαδή φτάσει η κάρτα τίτλου-- στα 12 λεπτά!
Στον πιλότο της σειράς, ονομασμένο «Pie-lette» με κλείσιμο του ματιού, και γυρισμένο με μπρίο και ένα βλέμμα διαρκούς αισθητικής ακρίβειας από τον Μπάρι Σόνενφελντ (της «Οικογένειας Άνταμς»), τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους από την πρώτη στιγμή. Ο Νεντ και η Τσακ, των οποίων η ιστορία ως τη στιγμή της δραματικής επανασύνδεσής τους, αποτελεί ένα ξεχωριστό over the top δράμα σε fast-forward. Η ισορροπία σπιρτάδας, ιδιοσυγκρασίας και βαρύτητας. Το υπόλοιπο καστ, όλοι και όλες ένα υπόδειγμα πετυχημένου κάστινγκ. Και η καλλιτεχνική κατεύθυνση, που από τις green screens που βγάζουν μάτι μέχρι τις εκτυφλωτικές συμμετρίες, είναι διαρκώς Μια Κάποια Επιλογή.
Τα πάντα εδώ μοιάζουν και ακούγονται κατασκευασμένα ως παραπομπή όχι απλά σε ένα συγκεκριμένο παραμύθι, αλλά σε μια ευρύτερη προσπάθεια οπτικής απόδοσης της ίδιας της έννοιας. Κάθε γύρισμα έξω από τα βασικά σετ χρησιμοποιεί green screen με εκτυφλωτικά χρώματα που υπογραμμίζουν την ψεύτική τους διάσταση αντί να κινούνται προς την όποια τελειότητα, ενώ τα εσωτερικά σετ πατούν όλα στη χρήση γεωμετρικά επιθετικών μοτίβων: κυκλικές κατασκευές και σχήματα, συμμετρικά πολυγωνικά background, εκτυφλωτικά χρώματα σε διαρκείς αντιθέσεις. Το συνδυαστικό εφέ έχει ως αποτέλεσμα την αισθητική ανασύσταση ενός από αυτά τα παιδικά βιβλία όπου οι εικόνες ανοίγονται μπροστά σου ως κατασκευές καθώς γυρνάς τη σελίδα. Τα πάντα μοιάζουν όμορφα, ψεύτικα και pop-up.
Η γλώσσα της σειράς συντροφεύει την οπτική της ταυτότητα: Ο διάλογος είναι ταχύς και γεμάτος παρομοιώσεις, ομοιοκαταληξίες και παρηχήσεις. Ο αφηγητής μιλά για χαρακτήρες «παραδομένους στα συναισθήματα και τις ορμόνες τους», ο Νεντ κι η Τσακ μιλούν για «πρώτο φιλί και τελευταίο», αργότερα αποκλεισμένη σε ένα δωμάτιο που στο φόντο γεμίζει βιβλία η Τσακ «διαβάζει για ανθρώπους που δε θα μπορούσε ποτέ να είναι και για περιπέτειες που ποτέ της δεν θα ζούσε». Κάθε διακοπή της ροής από τον αφηγητή ξεκινά με ένα παιχνιδιάρικα πομπώδες «The facts were these!», ενώ οι παρηχήσεις βρίσκονται παντού: Η κεντρική ηρωίδα λέγεται Σάρλοτ “Τσακ” Τσαρλς, οι θείες της συνθέτουν το δίδυμο The Darling Mermaid Darlings, το μέρος όπου λύνεται το μυστήριο του πρώτου επεισοδίου ονομάζεται Boutique Travel travel boutique, το μέρος όπου όλα ξεκινούν λέγεται Coeur d'Coeurs.
Ολα αυτά έρχονται στην υπηρεσία ενός μακάβριου νουάρ procedural όπου ο αποξενωμένος ντετέκτιβ κυριολεκτικά πρέπει να κρατά απόσταση από τον κόσμο γύρω του (ατυχέστατα επίκαιρο!) και η femme είναι fatale όνομα και πράγμα. Η χημεία του Λι Πέις με την Άννα Φρίελ πετά σπίθες από την πρώτη στιγμή- δίχως αυτήν τη σύνδεση η σειρά θα ήταν εξαρχής νεκρή. Το κεντρικό ζευγάρι είναι φυσικά μέγιστης σημασίας, αλλά σε ένα σύμπαν τόσο προσεκτικά κατασκευασμένο μέσα από τους ήχους και τα χρώματά του σε κάθε γωνία του κάδρου, είναι οι περιφερειακοί παίχτες που ανυψώνουν τη σύνθεση. Εξάλλου με ένα κεντρικό ζευγάρι τόσο σεξουαλικά παροπλισμένο, η σειρά σύντομα θα έμενε χωρίς οξυγόνο αν δεν κατάφερνε να αποσυμπιέσει την ένταση.
Φέρνει την Ολιβ Σνουκ της Κρίστεν Τσένογουεθ η οποία κουβαλά καημό και κρυμμένο έρωτα για τον Νεντ, και η θεατρικότητα της ηθοποιού λειτουργεί τέλεια μέσα στο άκρως στυλιζαρισμένο σύμπαν της σειράς. Οι δύο θεές θείες, των Έλεν Γκριν και Σγούσι Κερτζ φτιάχνουν ένα εκπληκτικά quirky δίδυμο που περιέργως ποτέ δεν κουράζει ίσως χάρη στην old Hollywood αύρα τους και στον πόνο που κρύβουν κι οι δύο. Σε αυτό το επεισόδιο η Σγούσι Κερτζ έχει μια στιγμή highlight, όταν πυροβολά τον δολοφόνο αλλά το ένα της χαμένο μάτι επιτρέπει στην Τσακ να παραμείνει κρυμμένη ακόμα και ακριβώς μπροστά στη θεία της, αποχωρώντας προσωρινά με ένα πονηρό χαμόγελο αγάπης.
Αλλά ο κρυφός MVP της όλης υπόθεσης είναι ο Τσι ΜακΜπράιντ στο ρόλο του ντετέκτιβ που δουλεύει με τον Νεντ. Ο ΜακΜπράιντ πετυχαίνει την τέλεια ισορροπία επιβλητικής παρουσίας και quirky επίγευσης που του επιτρέπει να λειτουργεί σε αυτό το ιδιοσυγκρασιακό σύμπαν, κλέβοντας με τρομακτική ευκολία την παράσταση με κάθε ατάκα που βγαίνει από το στόμα του και κάθε κίνηση που κάνει το σώμα του- ένα φρύδι που ανασηκώνεται, μια παύση που γεννά κωμωδία («Δε μπορούσες να…. έχεις κάνει λίγο πιο κει;»), μια σαρδόνια φραστική επανάληψη («Δεν μοιάζει πολύ με αυτή τη νεκρή κοπέλα;» - «...μοιάζει ακριβώς με αυτή τη νεκρή κοπέλα :-)) ») και φυσικά με το μνημειώδες delivery μιας από τις κορυφαίες κωμικές ατάκες των ‘00s: «Bitch, I was in proximity».
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα επεισόδιο που χάρη στην επιθετική του εγκαρδιότητα και την αισθητική του ακρίβεια (σε όλα τα επίπεδα, από τα χρώματα και τα μοτίβα ως το ρυθμό της γλώσσας), καταφέρνει να παρουσιάζει ένα ολόκληρο τραγικά γλυκό ρομάντζο που μοιάζει ήδη σαφές και δραματουργικά πλήρες, παρά το γεγονός πως το επεισόδιο στην ουσία μόλις και μετά βίας καταφέρνει να παρουσιάσει όλο το κεντρικό concept της σειράς. Είναι τα μαθηματικά ως ζωγραφική και ποίηση.
Η μίξη των υλικών είναι εντυπωσιακή όσο και τολμηρή ως εγχείρημα, όσο υποδηλώνει η αξιολάτρευτα αλληγορική εικόνα του εμπνευσμένου και τολμηρά μοναδικού Piehole («Piehole»!!) στο κέντρο μιας κατά τα άλλα μουντής και ανέμπνευστα επαναλαμβανόμενης μουντής μεγαλόπολης. Μίξη τολμηρή σε σημείο που ο δημιουργός Μπράιαν Φούλερ μάλλον δεν κατάφερε ξανά να πετύχει στην καριέρα του. Οι μετέπειτα δουλειές του δε σταμάτησαν ποτέ να έχουν ενδιαφέρον, όμως πηγαίνοντας στο (αριστουργηματικό, ανεξαρτήτως) «Hannibal» κι έπειτα στο «American Gods», παρατηρεί κανείς μια όλο και βαρύτερη αισθητική εμμονή σε βαθμό οριακά χαοτικό. Σε βαθμό που, τελικά, δυσκολεύει και τον ίδιο πλέον να φέρει εις πέρας το οποιοδήποτε νέο του πρότζεκτ.
Στο «Pushing Daisies» και -ιδίως- στον μαγευτικό του πιλότο, πέτυχε μια τέλεια ισορροπία.
Η σκηνή
Τη στιγμή που ο Νεντ ζωντανεύει ξανά την Τσακ μπορείς να νιώσεις σπίθες να πετάνε ανάμεσά τους από το πρώτο δευτερόλεπτο, κάτι πολύ σημαντικό γιατί η σειρά έχει σε αυτό το σημείο μόνο 60 τέτοια στη διάθεσή της για να σε πείσει για την αδυναμία του Νεντ να την αγγίξει ξανά. Το quirky μπλακ του παραμυθιού είναι όλο εδώ, η Ωραία Κοιμωμένη (που είναι νεκρή), ο Πρίγκιπας (που δε μπορεί ποτέ να την ακουμπήσει ξανά), το φιλί που την ξυπνάει, το «θες να είσαι το πρώτο μου φιλί και το τελευταίο;». Τι τραβάνε κι αυτοί οι ήρωες των παραμυθιών.
Επόμενη βδομάδα: «Alfred Hitchcock Presents»
Βλέποντας -κλασική- τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά
- #1: «The Sopranos», College
- #2: «Moonlighting», Atomic Shakespeare
- #3: «Seinfeld», The Chinese Restaurant
- #4: «Lost», The Constant
- #5: «Columbo», Any Old Port in a Storm
- #6: «The Twilight Zone», Walking Distance
- #7: «Coupling», The Girl with Two Breasts
- #8: «Star Trek», The City on the Edge of Forever
- #9: «Buffy, the Vampire Slayer», Hush
- #10: «The West Wing», Two Cathedrals
- #11: «I Love Lucy», Lucy Does a TV Commercial
- #12: «Doctor Who», City of Death
- #13: «NYPD Blue», A Death in the Family
- #14: «The Simpsons», Last Exit to Springfield
- #15: «The X-Files», Clyde Bruckman’s Final Repose
- #16, Μέρος 1: «Cheers», Showdown (2)
- #17, Μέρος 2: «Cheers», I'll Be Seeing You (2)
