Κάθε weekend αυτού του καλοκαιριού επισκεπτόμαστε θρυλικά επεισόδια σπουδαίων σειρών, τα οποία ξεχωρίζουν τόσο ως μεμονωμένες ιστορίες, αλλά και ως αντιπρόσωποι των σειρών τους. Δείτε τα σαν μια αφορμή να επισκεφθούμε ξανά μερικά από τα αγαπημένα μας τηλεοπτικά σύμπαντα, ή σαν μια προσπάθεια συλλογής επεισοδίων που έχουν κερδίσει με το σπαθί τους την διάκριση του κλασικού αριστουργήματος.
Εξυπακούεται πως θα ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο και, ενδεχομένως, για την όλη σειρά στην οποία ανήκει. Χθες και σήμερα, σε ένα ιδιότυπο κειμενικό 2-parter, πάμε στο μπαρ όπου δουλεύουν, ερωτεύονται, μαλώνουν, φιλιούνται, χωρίζουν (και ξανά απ’την αρχή) ο Σαμ και η Νταϊάν.
Η ταυτότητα
- «Cheers», Σεζόν 2, Επεισόδιo 22: «I’ll Be Seeing You, Part 2»
- Πρεμιέρα: 10 Μαϊου 1984
- Σενάριο: Γκλεν και Λες Τσαρλς
- Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μπάροουζ
- Καστ: Τεντ Ντάνσον (Σαμ), Σέλεϊ Λονγκ (Νταϊάν), Κρίστοφερ Λόιντ (Σεμένκο), Νίκολας Κολασάντο (Κόουτς), Ρέα Πέρλμαν (Κάρλα), Τζορτζ Γουέντ (Νορμ!), Τζον Ράτσενμπέργκερ (Κλιφ).
Η πλοκή
Η Νταϊάν φέρνει στο μπαρ το πορτρέτο που της σχεδίασε ένας καλλιτέχνης με τον οποίον ο Σαμ είχε προηγουμένως τσακωθεί. Σε ένα άδειο Cheers, οι δυο τους τσακώνονται μέχρι τελικής πτώσεως, σε μια δυστυχή κορύφωση των αβέβαιων συναισθημάτων και ων ασυμφωνιών χαρακτήρα που κρυβόταν πίσω από την ασταθή σχέση τους καθόλη τη διάρκεια της 2ης σεζόν.
Οι διακρίσεις
Η σειρά κέρδισε ξανά το Έμμυ Καλύτερης Κωμωδίας, ωστόσο το συγκεκριμένο επεισόδιο δεν έλαβε κάποια ιδιαίτερη διάκριση, ούτε και αναφέρεται συχνά ανάμεσα στα κωμικά highlights της σειράς- εν μέρει επειδή δεν ήταν ιδιαίτερα αστείο, παρά τόλμησε μια απροσδόκητα σκοτεινή στροφή, θέτοντας τη βάση για το μοντέρνο μελοδραματικό σίτκομ όπως τελειοποιήθηκε αργότερα από σειρές όπως το «Friends» ή το «How I Met Your Mother».
Η σημασία
Το ζευγάρι ασύμβατων χαρακτήρων είναι μια από τις πιο τρανές παραδόσεις της ρομαντικής κομεντί. Διαφορετικό υπόβαθρο, διαφορετική κοινωνική τάξη, διαφορετικές ευαισθησίες, διάλεξε και πάρε: Όσο μεγαλύτερες οι αντιθέσεις που κρύβονται μεσα σε ένα αγόρι-συναντάει-κορίτσι σενάριο, τόσο πιο απολαυστικό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα, τόσο πιο απολαυστικό το payoff. Τόσο πιο χορταστική η στιγμή που ο ένας θα κερδίσει τον άλλον, και θα φιληθούν και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Το Σαμ-και-Νταϊάν του «Cheers» είναι φυσικά μια τέτοια σύνθεση, μια συμφωνία ασυμφωνίας. Ο Σαμ είναι αγροίκος alpha male, η Νταϊάν εκλεπτυσμένη και μορφωμένη. Κι οι δύο αποστρέφονται ό,τι εκπροσωπεί ο άλλος, όμως είναι εμφανές πως δε μπορούν να μείνουν μακριά. Ο Τεντ Ντάνσον κι η Σέλεϊ Λονγκ έχουν βγάλει θησαυρούς στην οθόνη από αυτό το υλικό, ένας τηλεοπτικός παράδεισος όπου κείμενο και ερμηνείες στηρίζουν απόλυτα έναν will-they-won’t-they χαρακτήρα αντιθέσεων.
Η πρώτη σεζόν έπαιξε με το ερώτημα μέχρι που, ευτυχώς, έφτασε στην λίγο-πολύ βέβαιη απάντηση στο season 1 φινάλε. Βέβαιη όμως;
Μπορεί και όχι. Γιατί η 2η σεζόν συνέχισε την ιστορία και μετά τους τίτλους τέλους. Ανέλαβε να απαντήσει το ερώτημα, τι γίνεται όταν ένα quirky αντιθετικό ζευγάρι χαρακτήρων, γίνεται επιτέλους ζευγάρι εραστών. Αμβλύνονται αρκετά οι γωνίες ώστε οι δυο τους να ταιριάξουν και αφού φύγει ο ενθουσιασμός;
Μπορεί και όχι.
~~~
Είμαστε ένα χρόνο μετά το Φιλί.
Στο προηγούμενό μας κείμενο, ο Σαμ και η Νταϊάν επιτέλους φιλήθηκαν ύστερα από ένα χρόνο ασταματάτητου teasing. Τώρα, έχει μεσολαβήσει ένας χρόνος πραγματικότητας. Πολλά από αυτά που τους έφεραν κοντά -η ανταγωνιστικότητα, οι προσβολές, οι αντιθέσεις- είναι τώρα απλώς περισσότερες εισαγωγές στην λίστα ‘Κατά’. Η σχέση τους ήδη υπό πίεση, περιμένει μια αφορμή για να αποσυντεθεί.
Στο πρώτο μέρος του φινάλε, ο Σαμ δίνει συνέντευξη σε ένα περιοδικό ως εργένης, η Νταϊάν φυσικά και θυμώνει, εκείνος προσπαθεί να το διαχειριστεί, σκοπεύοντας να της κάνει δώρο μια προσωπογραφία της. Τέχνη για την καλλιεργημένη κοπέλα. Ναι. Ωστόσο ο Σαμ αντιπαθεί τον ζωγράφο (ο Κρίστοφερ Λόιντ επαρκώς τρελούτσικος στο ρόλο) και απαγορεύει στη Νταϊάν να ποζάρει γι’αυτόν- κάτι που εκείνη πάντως θα κάνει, επειδή τον θαυμάζει τόσο, κι επειδή στην τελική άσε μας ήσυχους ρε Σαμ κιόλας.
Η Νταϊάν ποζάρει για τον ζωγράφο κι εκείνος εντοπίζει την καρδιά της θλίψης και της μελαγχολίας της, όταν αποσπά από εκείνη μια ομολογία ψυχής: Πως συχνά νιώθει ότι ο Σαμ απολαμβάνει να την πληγώνει. Πως, βασικά, δεν είναι ευτυχισμένη. Την ίδια ώρα, ο πίνακας που μισθώνει ο Σαμ είναι ένα τερατούργημα, κάτι που όλοι αναγνωρίζουν εκτός από τον ίδιο- επειδή φυσικά δεν έχει ιδέα. Ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της σχέσης.
Σεναριακά, οι Τσαρλς γράφουν αυτό το φινάλε έχοντας ως πατρόν το αντίστοιχο περσινό. Έξυπνη ιδέα: Πέρσι έγραφαν το feelgood αποκορύφωμα μιας σπιρτόζικης, quirky σχέσης. Φέτος γράφουν το σκοτεινό αντικατοπτρισμό της: Όταν τα quirks παύουν να είναι αστεία και η απόσταση δεν καλύπτεται από αστειάκια και αναταγωνισμούς. Έτσι, όπως και πέρσι, το πρώτο μισό του επεισοδίου διαδραματίζεται κυρίως στο μπαρ, όπου η αλληλεπίδραση όλων των χαρακτήρων θέτει τις βάσεις για την τελική ‘μάχη’, και η δεύτερη πράξη είναι ένα σκηνοθετικό και ερμηνευτικό tour de force, όπου η εικόνα ακολουθεί αποκλειστικά τους δύο κεντρικούς ήρωες σε μια ακόμα λεκτική τους χορογραφία.
Όμως αυτή τη φορά δεν χορεύουν-- παίζουν ξύλο.
Ο Τζέιμς Μπάροουζ δίνει τα ρέστα του, καταφέρνοντας να μην κάνει κανένα πλάνο να μοιάζει με άλλο, καμία στιγμή να μοιάζει στατική. Στο εντυπωσιακότερο στιγμιότυπο του επεισοδίου, καδράρει τον Σαμ και τη Νταϊάν στη μπάρα, με τρόπο που η προοπτική να κρύβει την μεταξύ τους απόσταση. Μοιάζει σα να βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλον, όμως τους χωρίζουν 10 μέτρα- δε μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον ακόμα κι αν ήθελαν.
Στο τελευταίο, εκρηκτικό αυτό, δεκάλεπτο, ο Σαμ και η Νταϊάν έρχονται κοντά και απομακρύνονται, προσβάλλονται και ζητούν συγγνώμη, διώχνουν ο ένας τον άλλον και μετά αλλάζουν -αλλά τελικά δεν αλλάζουν- γνώμη, και τελικά, ναι, γίνονται ένα. Όμως εκεί που πέρσι το άγγιγμά τους έγινε μέσω ενός παθιασμένου φιλιού, τώρα είναι σωματικές, αληθινές επιθέσεις. Χαστούκια και αρπάγματα. Βλέμματα μίσους. Προσβολές και ενοχλήσεις που πλέον δεν κρύβουν καμία παιχνιδιάρικη διάθεση, παρά μόνο δηλητήριο.
«Έχουμε πέσει όσο πιο χαμηλά μπορούσαμε να πέσουμε», λέει η Νταϊάν πριν αποφασίσει να φύγει μακριά από τον Σαμ και πριν ο Σαμ αποφασίζει να τη διώξει μακριά του. Είναι λες και έχουμε μόλις γίνει μάρτυρες της ανίερης ένωσης του Σοπρανικού «Whitecaps» με το σιτκομικό «we were on a break!», 18 και 13 χρόνια, αντίστοιχα, πριν από το καθένα εξ αυτών.
~~~
Το φινάλε της 1ης σεζόν, μέσα στην όλη ευχάριστη χροιά και διάθεσή του, κέρδισε περισσότερες διακρίσεις στην εποχή του και υποθέτω αναφέρεται συχνότερα ως landmark της σειράς. Όμως είναι το φινάλε της 2ης σεζόν, που παρέδωσε το αποφασιστικό follow-up βήμα που αποτέλεσε τη βάση για το μοντέρνο μελοδραματικό σίτκομ.
Η σχέση του Σαμ και της Νταϊάν θα απασχολούσε ακόμα τη σειρά για 3 σεζόν, όμως αυτό το επεισόδιο έκανε σαφές πως οι δυο τους δεν επρόκειτο να σμίξουν ποτέ ξανά στα αλήθεια. Η ρομαντική κομεντί θα τελείωνε στο φιλί. Το σύγχρονο σίτκομ όμως πάει παρακάτω, ακόμα κι αν πολλές φορές εύχεσαι να μην το έκανε. Το δίπτυχο των δύο αυτών φινάλε, το συν και το πλην των σίτκομ ζευγαριών, κλείνει μέσα του όλη την ουσία αυτής της σχέσης, όπως και κάθε σχέσης που, δημιουργικά πιστή στις δυνατότητες και τις απαιτήσεις του μέσου, εξερευνά κάθε επιλογή με τη μακροχρόνια συνέπειά της.
Τα δύο επεισόδια αυτά, μαζί: το will they και το won’t they.
Η σκηνή
Προφανώς και όλη η τελευταία πράξη του επεισοδίου είναι μια επική σκηνή, αλλά υπάρχει μια λιγότερο προφανής στιγμή, νωρίτερα στο επεισόδιο, που προσγειώνεται με εξίσου εκκωφαντικό τρόπο, παρότι πολύ χαμηλότερων τόνων. Μιλώντας στον ζωγράφο Σεμένκο, η Νταϊάν μονολογεί γι τη μεγάλη απόσταση που την χωρίζει στην πραγματικότητα με τον Σαμ, προχωρώντας σε μια παραδοχή φοβερά τραχιάς συναισθηματικής βάσης. Ουσιαστικά η μάχη που πρόκειται να ακολουθήσει έχει ήδη προφητευτεί από αυτή τη μικρή σκηνή. Τόσο η μάχη, στην πραγματικότητα, όσο και η έκβασή της.
Επόμενη βδομάδα: «Batman»
Ο πρώτος κύκλος του αφιερώματος
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #1: «The Sopranos», College
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #2: «Moonlighting», Atomic Shakespeare
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #3: «Seinfeld», The Chinese Restaurant
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #4: «Lost», The Constant
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #5: «Columbo», Any Old Port in a Storm
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #6: «The Twilight Zone», Walking Distance
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #7: «Coupling», The Girl with Two Breasts
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #8: «Star Trek», The City on the Edge of Forever
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #9: «Buffy, the Vampire Slayer», Hush
Ο δεύτερος κύκλος του αφιερώματος
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #10: «The West Wing», Two Cathedrals
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #11: «I Love Lucy», Lucy Does a TV Commercial
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #12: «Doctor Who», City of Death
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #13: «NYPD Blue», A Death in the Family
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #14: «The Simpsons», Last Exit to Springfield
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #15: «The X-Files», Clyde Bruckman’s Final Repose
- Βλέποντας τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά #16, Μέρος 1: «Cheers», Showdown (2)
