Η αναφορά δεν ήρθε τυχαία - ο Αλαν Μπολ, που έχει συνεργαστεί με το ΗΒΟ δημιουργώντας γι’αυτό τα μεγάλα σουξέ του «Six Feet Under» και «True Blood», πρότεινε αρχικά εκεί το «Banshee». Το ΗΒΟ αρνήθηκε και ο Μπολ μετέφερε το πρότζεκτ στο μικρό, συχά γυμνό, αδερφό, το Cinemax. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.
To Cinemax είναι γνωστό για το ας πούμε όχι ακριβώς ποιοτικό του περιεχόμενο, με το πρόγραμμά του να απαρτίζεται κυρίως από σοφτ πορνό και χαμηλού επιπέδου παραγωγές. Τελευταία κάνει κι αυτό προσπάθεια να μπει στο προγραμματισμό πρωτότυπου περιεχομένου, είχαμε μιλήσει πρόσφατα για το «Hunted» που όμως δυστυχώς δεν τα πήγε καλά στα νούμερα.
Τώρα, μέσα σε ένα νέο κύμα σειρών από το κανάλι, ξεχωρίζει το «Banshee» που όπως είπαμε, μοιάζει στο Cinemax να βρίσκει μια τέλεια δημιουργική ελευθερία. Όχι φυσικά επειδή στο ΗΒΟ θα λογόκρινε κανείς στον Άλαν Μπολ ή τους συνδημιουργούς-νοβελίστες Τζόναθαν Τρόπερ και Ντέιβιντ Σίκλερ, αλλά επειδή οι ποιοτικές απαιτήσεις σε ένα τέτοιο δίκτυο θα ήταν πολύ υψηλότερες, μην αφήνοντας αυτό το υλικό να αναδείξει απολύτως απενοχοποιημένα τον αληθινό του χαρακτήρα: Αυτόν ενός pulp, εντελώς παλιομοδίτικου, απόλυτα b-movie ευαισθησίας, νουάρ με γουέστερν στοιχεία.
Πάρε μόνο την αρχική ιδέα. Ένας κατάδικος χωρίς όνομα αποφυλακίζεται και ξεκινά το δρόμο του προς την περιοχή των Άμις, κάπου στα ανοιχτά της Πενσιλβάνια, σε μια μικρή φανταστική πόλη ονόματι Μπάνσι. Η πόλη αυτή έχει τον σερίφη της, έχει τον ιδιοκτήτη σαλούν (έναν άλλον πρώην κατάδικο ονόματι Σούγκαρ που παίζει ο Φράνκι Φεζόν του «Wire»), έχει τις γυναίκες, τους σκληρούς άντρες που προκαλούν αλλήλους σε μονομαχίες- είναι ένα κανονικότατο γουέστερν.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Γιατί σε μια από αυτές τις συμπλοκές στο μπαρ του Σούγκαρ ο νέος σερίφης της πόλης, που μόλις έχει φτάσει και κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ή πώς μοιάζει, σκοτώνεται. Ο ήρωάς μας κρύβει το πτώμα και παίρνει την ταυτότητά του. Περίμενε, γίνεται ακόμα καλύτερο. Ο παλιός του μεγάλος έρωτας, η Κάρι, πάλαι ποτέ Άνα (παιγμένη από τη γοητευτική Ιβάνα Μιλίσεβιτς), είναι τώρα παντρεμένη με τον δημόσιο κατήγορο, κάνοντας τα πράγματα ακόμα πιο πολύπλοκα για τον νέο μας κατάδικο-που-έγινε-σερίφης Λούκας Χουντ. Αυτό είναι το νέο του όνομα. (Τον παίζει ο Άντονι Σταρ, τον οποίον δεν γνωρίζαμε προηγουμένως αλλά είναι απολύτως τέλειος για αυτό το ρόλο.)
Η κοινότητα της πόλης αριθμεί ακόμα μπόλικους χαρακτήρες χωμένους στο έγκλημα. Υπάρχει ένας Άμις μαφιόζος που είναι χωμένος σε όλα. Κάτι Ουκρανοί που για κάποιο λόγο κυνηγούν τον Λούκας-πριν-γίνει-Λούκας σε μια καταδίωξη που ανοίγει το επεισόδιο λίγο αφού αυτός αποφυλακίζεται. Υπάρχει ένας γκάνγκστερ ονόματι Ράμπιτ που απλώς αναφέρεται, υπονοώντας ένα κοινό παρελθόν του Λούκας και της Κάρι (τότε που ούτε ο Λούκας λεγόταν Λούκας, ούτε η Κάρι λεγόταν Κάρι) στην παρανομία. Δεν είναι φανταστικά όλα αυτά;
Η πλοκή που οδηγεί αυτό υπέροχα ‘β’ κράμα ειδών είναι αρκετά σαφής και πυκνή ώστε να θες να βλέπεις κι άλλο (δεν υπάρχουν κοιλιές, συνεχώς γίνονται πράγματα, έστω και ακραία) αλλά τα πάντα βρίσκονται ταυτόχρονα κάτω από ένα πέπλο αβεβαιότητας και μυστηρίου. Δεν ξέρουμε καν το αληθινό όνομα του Λούκας, πόσο μάλλον γιατί μπήκε φυλακή και τι θέλει τώρα από τη ζωή του. Θες να συνεχίσεις να βλέπεις, τόσο απλά.
Η δράση ενώ είναι ικανά γυρισμένη, σε σημεία προδίδεται από τα πάρα πολύ χαμηλά στάνταρ παραγωγής που προσφέρει το δίκτυο, αλλά συχνότερα από ό,τι όχι, οι Σίκλερ & Τρόπερ εντάσσουν τη φτήνια μέσα στο όλο αισθητικό σύμπαν της ιστορίας τους, με τη συνδρομή του τηλε-βετεράνου σκηνοθέτη Γκρεγκ Γαϊτάνις. Βλέποντας το «Banshee» νιώθεις πως διαβάζεις ένα πολύ σκονισμένο, πολύ τσαλακωμένο, πολύ παλιό βιβλίο που πιθανώς του λείπουν και κάποιες σελίδες (αλλά δεν πειράζει γιατί θα το καταλάβεις το στόρι αργά ή γρήγορα) που βρήκες καταχωμένο σε κάποια κούτα από κάποια παλιά μετακόμιση.
Πάρε την πρώτη σκηνή. Η πρώτη σκηνή είναι πάντα για τις καλές σειρές μια κάποια ταυτότητα, μια δήλωση του τι θέλουν να κάνουν στα επεισόδια που ακολουθούν. (Το «Banshee» δεν είναι απαραιτήτως καλή σειρά με τη στενή έννοια του όρου, αλλά καταλαβαίνεις.) Στη σκηνή που ανοίγει το pulp δημιούργημα των Σίκλερ και Τρόπερ, ο ακόμα δίχως όνομα άντρας αποφυλακίζεται. Δε βλέπουμε τίποτα από τη διαδικασία. Δεν ξέρουμε τίποτα γι’αυτόν. Δεν τον περιμένει κανείς.
Είναι απλά ένας άντρας, φοράει ένα απλό ρούχο, η πόρτα ανοίγει. Έτσι ξεκινά η σειρά- είναι τέλειο. Είναι ό,τι πρέπει να ξέρεις. Μέσα στα επόμενα 5 λεπτά έχει ήδη κάνει σεξ με μια μπαργούμαν που συναντά στο δρόμο του (και όχι το είδος του σεξ που βλέπεις σε μια φροντισμένη παραγωγή. Αλλά το είδος του σεξ που θα έβλεπες, ναι, σε μια σειρά του Cinemax), και έχει ήδη αποφύγει την επίθεση μιας ομάδας κακοποιών που δεν ξέρουμε ποιοι είναι ή τι θέλουν από αυτόν.
Το «Banshee» στο λέει ξεκάθαρα: Η σειρά είναι ματσό πόζα, είναι σεξ, είναι δράση. Ο άντρας δεν έχει όνομα, η γυναίκα δεν έχει όνομα, οι κακοί δεν έχουν όνομα. Το παρελθόν είναι βάρος. Το τώρα είναι φρενήρες. Απλά ακολούθα.
Tags: αλαν μπολ, banshee
