Από τα πρώτα λεπτά της δεύτερης σεζόν του «Andor», είναι φανερό ότι η σειρά εξακολουθεί να απορρίπτει τη χολιγουντιανή ευκολία του έπους για να αφηγηθεί μια πιο υπόγεια, βραδυφλεγή, πολιτική ιστορία αντίστασης. Το σύμπαν του «Star Wars» μετατρέπεται ξανά σε σκηνικό μιας ανθρώπινης τραγωδίας — με ήρωες διχασμένους, γραφειοκράτες αιματοβαμμένους, και λαούς έτοιμους να σπάσουν κάτω από το βάρος της Αυτοκρατορίας.
Η δεύτερη σεζόν ξεκινά με τον ίδιο στοχαστικό ρυθμό που χαρακτήρισε και την πρώτη, αποδεικνύοντας πως το σύμπαν του «Star Wars» μπορεί να σταθεί ως ώριμο πολιτικό δράμα χωρίς φωτόσπαθα και νοσταλγία. Τα τρία πρώτα επεισόδια λειτουργούν περισσότερο ως θεμέλια μιας επερχόμενης έκρηξης, προετοιμάζοντας χαρακτήρες και θεατές για την τελική μεταμόρφωση του Κάσιαν Αντορ σε εμβληματικό ήρωα της Επανάστασης.
Η σειρά εξακολουθεί να σκάβει στα ηθικά διλήμματα της Αντίστασης: Ποιο τίμημα έχει η επανάσταση; Τι σημαίνει να σκοτώνεις για μια ιδέα που ακόμη δεν έχει γεννηθεί; Στον Κάσιαν βλέπουμε έναν άνθρωπο που δεν έχει ακόμη αγκαλιάσει την ιδιότητα του επαναστάτη, αλλά κατανοεί πια πλήρως ότι η ουδετερότητα είναι συνενοχή. Ο θάνατος της μητέρας του στην πρώτη σεζόν δεν τον ενδυνάμωσε ηρωικά· τον τσάκισε. Κι εδώ είναι ένας άνθρωπος-φάντασμα: ούτε φυγάς, ούτε πολεμιστής. Μονάχα κάποιος που δεν μπορεί πια να κρυφτεί.
Το σύνθημα «η καταπίεση γεννά αντίσταση» αποκτά σάρκα και οστά στις σκηνές μέσα από βλέμματα, μικρές ανταρσίες, αλλά και σιωπές γεμάτες φόβο, με τον τόνο και την ατμόσφαιρα να παραμένει σκοτεινή και αποπνυχτική σε σημεία (ακόμα και στις πιο φωτεινές στιγμές της). Η Κόρουσαντ αναδεικνύεται σε απόλυτο σύμβολο αυταρχικής σήψης: μια πόλη-τερατούργημα διοικητικής ισχύος, όπου η ελευθερία δεν πεθαίνει με εκρήξεις, αλλά με φόρμες και διατάγματα. Εκεί, οι διάλογοι της Ντίντρα Μίρα με τους ανώτερους της είναι τρομακτικά ρεαλιστικοί που τρυπώνουν κάτω από το πετσί σου με το πόσο αντικατοπτρίζουν την σημερινή πραγματικότητα.
Ο Αριελ Κλέιμαν, που υπογράφει την σκηνοθεσία των τριών πρώτων επεισοδίων, συνεχίζει στο ύφος του Τόνι Γκιλρόι (ο οποιος εδώ υπογράφει το σενάριο) αλλά με περισσότερη έμφαση στον εσωτερικό ρυθμό και στήνει μια σκηνοθετική παλέτα που θυμίζει θρίλερ της δεκαετίας του ’70. Δεν τον ενδιαφέρει η εξωτερική εντύπωση – επιμένει στα βλέμματα, στις σιωπές, στο πώς ένας χαρακτήρας θα σκεφτεί πριν μιλήσει. Τα πλάνα είναι σταθερά, οι κάμερες χαμηλές, και τα κτίρια της Αυτοκρατορίας προβάλλονται μέσα από γωνίες που δημιουργούν ένα αίσθημα ασφυξίας. Δεν υπάρχει δράση χωρίς προηγούμενη ένταση. Η αντίσταση ξεκινά όταν η κάμερα σταματά σε μια ματιά, όχι σε μια σφαίρα.
Μέσα σε όλα αυτά τα τρία πρώτα επεισόδια υπάρχουν πολλά που ξεχωρίζου, αλλά η σεκάνς του γάμου της κόρης της Μον Μόθμα, Λέιντα, δεν είναι απλώς μια τελετουργική σκηνή – είναι μια από τις πιο τραγικές στιγμές ολόκληρης της σειράς. Η Μον Μόθμα, εγκλωβισμένη στις κοινωνικές παραδόσεις του Chandrila, προσφέρει την κόρη της ως πολιτικό αντάλλαγμα για να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για την Αντίσταση. Η κάμερα επιμένει στο πρόσωπό της, που είναι παγωμένο, χωρίς κανένα ίχνος χαράς – μόνο ενοχή, ντροπή και θλίψη. Ο χορός που ακολουθεί αποκτά διαστάσεις συμβολικές: δεν είναι ένας χορός χαράς, αλλά ένας μηχανισμός υποταγής. Ο φακός παγιδεύει τους συμμετέχοντες σε έναν κύκλο, χωρίς δυνατότητα εξόδου, σε μια παράδοση που επιβάλει το άτομο να θυσιαστεί για τη συλλογική τάξη. Η Μον Μόθμα δεν χάνει απλώς την κόρη της, αλλά χάνει ένα κομμάτι του εαυτού της – και το κάνει εθελοντικά, για το «γενικό καλό». Ο χορός γίνεται, έτσι, αλληγορία για το πώς ακόμη και οι πιο ιδεαλιστικοί επαναστάτες αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν τα ίδια εργαλεία του συστήματος που πολεμούν. Είναι ένα είδος ιδεολογικού μαρτυρίου: η ηθική της Επανάστασης δεν είναι απόλυτη, αλλά περνάει μέσα από λάσπη, πόνο και προδοσία.
Σε όλο αυτό η Ζενεβιέβ Ο'Ράιλι είναι απλώς καθηλωτική. Η ερμηνεία της δεν φωνάζει — είναι εσωτερική, χτισμένη σε μικρές παύσεις και βλέμματα. Η σκηνή του γάμου θα μπορούσε να είναι μελό, αλλά αντίθετα ο σπαραγμός της είναι σιωπηλός, και γι’ αυτό γίνεται εκκωφαντικός.
Ο Ντιέγκο Λούνα συνεχίζει να αποδίδει έναν Κάσιαν πιο ώριμο, πιο πληγωμένο, πιο έτοιμο να επιλέξει πλευρά. Η ερμηνεία του δεν στηρίζεται σε μεγάλα ξεσπάσματα αλλά σε λεπτές μετατοπίσεις συναισθήματος. Σκηνές στις οποίες δεν λέει τίποτα, μόνο ανασαίνει, παρακολουθεί, συγκρατεί, έχουν μεγαλύτερη δύναμη από οποιονδήποτε επαναστατικό λόγο. Βέβαια έχουμε και την επιστροφή του Μπέν Μέντελσον ως Ορσον Κρένικ η οποία, έστω και περιορισμένη, αποτελεί δραματουργικό θρίαμβο. Ο Μέντελσον δεν υποδύεται απλώς έναν αξιωματούχο της Αυτοκρατορίας – είναι η ενσάρκωση της αλαζονείας της. Με κάθε του λέξη, ο Κρένικ δείχνει πώς το σύστημα προωθεί εκείνους που ξέρουν να κατασκευάζουν τρόμο χωρίς να λερώσουν τα χέρια τους. Το ψυχρό του βλέμμα, η σχεδόν σαρκαστική του ευγένεια, και η αίσθηση πως πιστεύει ακράδαντα στο μεγαλείο της Αυτοκρατορίας τον καθιστούν έναν αντίπαλο ακόμη πιο επικίνδυνο από τον Ντάρθ Βέιντερ. Δεν χρειάζεται δύναμη. Εχει το σύστημα δίπλα του κι αυτό αρκεί.
Τα τρία πρώτα επεισόδια της δεύτερης σεζόν του «Andor» είναι λιγότερο τηλεόραση και περισσότερο πολιτικό σινεμά σε επεισόδια. Δεν φοβούνται την αργή αφήγηση, την ιδεολογική πυκνότητα, την αφηγηματική σιωπή. Ξεκινά με θάρρος, ωριμότητα και καλλιτεχνική συνέπεια. Δεν κάνει εκπτώσεις, δεν βιάζεται να εντυπωσιάσει. Αντίθετα, επιμένει να οικοδομεί την Επανάσταση από τα χαλάσματα των μικρών προσωπικών ιστοριών – και σ’ αυτό βρίσκεται η δύναμή της. Δεν είναι μια σειρά για όλους — αλλά για όσους θέλουν το «Star Wars» να μεγαλώσει μαζί τους, είναι μια αποκάλυψη.
Τα τρία πρώτα επεισόδια της δεύτερης σεζόν του «Andor» είναι διαθέσιμα στο Disney+
