Στην ιδανική τηλεόραση θα διαπιστώνεις πάντα πώς η χρήση του επεισοδίου προωθεί θεματικές και χαρακτήρες μέσα από μικρότερες ιστορίες/κεφάλαια αρχής, μέσης και τέλους. Συνήθως όμως, το ίδιο συμβαίνει και με τις ολόκληρες σεζόν. Είτε μιλάμε για σεζόν του «Mad Men» όπου η κάθε μία μιλάει για κάτι διαφορετικό είτε για σεζόν της «Buffy» με την επαναστατική χρήση της ιδέας του Μεγάλου Κακού, πάντα περιμένουμε από τις καλύτερες των σειρών να χρησιμοποιούν την πρακτικής αναγκαιότητας δομή των ‘τηλεοπτικών σεζόν’ για να χωρίσουν την ιστορία σε επιμέρους ενότητες που βγάζουν κάποιου είδους μεμονωμένο νόημα.
Ορισμένες όμως φορές δεν συμβαίνει απλώς αυτό, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό ή αναπάντεχο. Κι από τη μία σεζόν στην επόμενη, η σειρά έχει μεταλλαχθεί σε κάτι εντελώς φρέσκο.
Οι λόγοι για τους οποίους μπορεί μια σειρά να αλλάξει ταχύτητες στην πορεία είναι πολλοί: Επειδή ο δημιουργός έχει πνεύμα περιπέτειας ή επειδή δεν έχει ιδέα τι ακριβώς είναι η σειρά του και δοκιμάζει πράγματα. Επειδή έχει βαρεθεί. Επειδή ένα νέο δεδομένο επιτάσσει τον πειραματισμό. Επειδή κανείς δε βλέπει. Ή επειδή είδε κάτι που τον έκανε να πει «α, τέλειο, θέλω κι εγώ να κάνω μια σεζόν που να θυμίζει ριάλιτι τηλεόραση».
Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι, είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις σειρές να σε εκπλήσσουν, είτε το πείραμα καταλήγει πετυχημένο είτε όχι. Αυτά είναι 10 χαρακτηριστικά παραδείγματα.
«Arrested Development» (4η σεζόν)
Η αφορμή για όλη αυτή τη συλλογή παραδειγμάτων. Ανήμπορος να μαζέψει όλο του το καστ για ένα απαιτούμενα μεγάλο χρονικό διάστημα την ίδια στιγμή (για λόγους προγραμματισμού αλλά και μπάτζετ) ο Μιτς Χέρβιτς αναγκάστηκε να σκεφτεί κάτι διαφορετικό για την επιστροφή της θρυλικής κωμωδίας στη ζωή. Εκμεταλλευόμενος το μοντέλο διανομής του Netflix που επιτρέπει στον θεατή να δει τα επεισόδια όσο γρήγορα θέλει και να επιστρέψει σε όποιο επιθυμεί την οποιαδήποτε στιγμή, έστησε μια σεζόν-παζλ που μοιάζει διαφορετική από όποια πλευρά την κοιτάξεις. Το αποτέλεσμα ίσως είναι κάτι που περισσότερο εκτιμάς παρά λατρεύεις, όμως πρέπει να θαυμάσεις το αρτιστικό του θράσος.
(Διάβασε αναλυτικότερα τη γνώμη μας για την 4η σεζόν της σειράς.)
«C.S.I.» (7η σεζόν)
Για μια σειρά που έγινε συνώνυμο του ακίνδυνα ικανοποιητικού entertainment, ένα σύγχρονο φλασαριστό, ικανά γυρισμένο και γραμμένο procedural δίχως άγχη ή βλέψεις για κάτι παραπάνω, το ορίτζιναλ «C.S.I.» δεν τα κατάφερε καθόλου άσχημα τη μία και μοναδική φορά που δοκίμασε κάτι διαφορετικό. Φέρνοντας σε ενισχυμένο ρόλο τον σεναριογράφο Νταγκ Πίτρι (έναν από τους βασικούς υπολοχαγούς του Γουήντον σε αρκετές σεζόν «Buffy»), η σειρά δοκίμασε να πει ένα μυστήριο που διαρκούσε όλη τη σεζόν. Στην πρεμιέρα μας συστήθηκε ο miniature killer, ένας άγνωστος ψυχάκιας που αναπαρήγαγε το μέρος του εγκλήματος σε ανατριχιαστικής ομορφιάς και ακρίβειας μινιατούρες, και η υπόλοιπη σεζόν ακολουθούσε ανά τακτά διαστήματα την προσπάθεια της ομάδας του Γκιλ Γκρίσομ να τον ανακαλύψει και συλλάβει.
Η σεζόν, σαφέστατα η σημαντικότερη που έχει παράγει η σειρά, δεν πετυχαίνει μόνο λόγω του συναρπαστικού κακού που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των ηρώων, αλλά κι επειδή το κυνηγητό αυτό εμπλέκει εν τέλει και τους ίδιους αυτούς χαρακτήρες και την διαδρομή τους. Το πώς εμπλέκεται και αλλάζει ο Γκιλ μέσα από αυτή τη διαδρομή, θα ήταν ενδιαφέρον θέαμα σε κάθε περίπτωση, πόσο μάλλον όταν τον βρίσκουμε στο κατόπι μιας αρρωστημένης ιδιοφυίας.
«Lost» (4η σεζόν)
Παίρνοντας την ασίστ του σοκαριστικού cliffhanger της 3ης σεζόν, η 4η έπαιξε όσο πιο απολαυστικά μπορούσε με το νέο παιχνιδάκι, τα flash-forwards. Δένοντας με την αγωνία μιας ομάδας ηρώων που δεν ήξερε αν ανήκει στο εδώ ή το εκεί, στο τώρα ή στο τότε, η θαυμάσια αυτή σεζόν μας παρουσιάζει μια σειρά από γρίφους, αινίγματα και μπλόφες, μας βάζει διαρκώς στη διαδικασία του να μαντεύουμε πού και πότε βρισκόμαστε (και υπό ποιες συνθήκες) και εν τέλει αποτελεί το τέλειο περιτύλιγμα για ένα επεισόδιο σαν το «The Constant» που ουσιαστικά καταργεί τη χωροχρονική τοποθέτηση και διαδραματίζεται παντού και πάντα.
«The L Word» (6η σεζόν)
Σε μια αληθινά συναρπαστική περίπτωση σειράς που γινόταν εκθετικά πιο φρικτή με κάθε σεζόν που πέρναγε, τα χειρότερα δε θα μπορούσαν φυσικά παρά να μείνουν πίσω για το τέλος. Η δημιουργός Αϊλίν Τσέικεν έστησε την τελευταία σεζόν ως ένα φονικό αίνιγμα, κάτι που ακούγεται πολύ πιο ενδιαφέρον από ό,τι όντως ήταν: Η Τζένι της Μία Κίρσνερ (ο πιο σταθερά αντιπαθής χαρακτήρας της σειράς) δολοφονείται και η Λούσι Λόουλες παίζει μια ντετέκτιβ που ερευνά το φόνο όσο η αφήγηση μας έρχεται μέσα από φλασμπάκς μέσα στη διαδρομή των 8 επεισοδίων. Η σεζόν γίνεται φοβερά κουραστική καθώς προχωρά να δώσει κίνητρο φόνου σε κάθε έναν από τους χαρακτήρες (μετατρέποντας τη Τζένι σε μια δύναμη ενόχλησης στη ζωή του καθενός από αυτούς) για κλείσει με την ύστατη προσβολή, ένα ανοιχτό φινάλε όπου δε μαθαίνουμε ποτέ το δολοφόνο και το κίνητρό του. Αφήστε μας ήσυχους.
«Angel» (4η σεζόν)
Το «Angel» στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ μια πολύ σαφή ταυτότητα κι αυτό όσο ήταν πρόβλημα, άλλα τόσο ήταν μια ευκαιρία για τους ξεκάθαρα πολύ ταλαντούχους ανθρώπους που του έγραφαν, να δημιουργούν διαρκώς νέες και συναρπαστικές υποσχέσεις. Κάθε σεζόν ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, αλλά αν όλες τους έφεραν τουλάχιστον κάποια ομοιότητα στο παραδοσιακό Γουηντονικό μοντέλο που συνηθίσαμε στη «Buffy», η 4η δεν έμοιαζε σε τίποτα με αυτό.
Με showrunner για αυτή τη χρονιά τον Τζέφρι Μπελ (που αργότερα θα έγραφε και σκηνοθετούσε το σπουδαίο φινάλε), η σειρά άλλαξε τελείως ταχύτητες, επιλέγοντας να αφηγηθεί μια μεγάλη ιστορία τύπου «Alias» ή «24», όπου κάθε επεισόδιο τελείωνε με ένα μεγάλο cliffhanger και το επόμενο ξεκινούσε από εκεί, με μια παρανοϊκή κεντρική μυθολογία που ήθελε έναν κεντρικό χαρακτήρα που έχει καταλάβει ένας δαίμονας, να ξυπνά ένα τέρας από την κόλαση που καταστρέφει ό,τι βρίσκεται γύρω του, πριν τελικά γεννήσει μια δαιμονοθεότητα που τρέφεται από ανθρώπους εξαφανίζοντας την ελεύθερη βούλησή τους. Είναι εντελώς άνισο, παλαβό, σε σημεία σχεδόν δε βγάζει νόημα, αλλά αυτή τη φόρμουλα της μίας τεράστιας ιστορίας κομμένης στα 22 με συνεχείς ανατροπές, λίγοι την έχουν πετύχει τόσο απολαυστικά. Δεν ήταν «Angel», σύμφωνοι, αλλά σάμπως και τι ήταν «Angel»;
«Beauty & the Beast» (3η σεζόν)
Αποτέλεσμα της απόγνωσης για τα πεσμένα νούμερα και της ανάγκης ριζικών αλλαγών λόγω της αποχώρισης της Λίντα Χάμιλτον, αυτή η 3η σεζόν παραμένει ως σήμερα ίσως η πιο ενδιαφέρουσα περίπωση σειράς σε extreme makeover. Ο χαρακτήρας της Χάμιλτον πεθαίνει στην πρεμιέρα της σεζόν, στέλνοντας τον Βίνσεντ σε ένα κυνηγητό των υπευθύνων για το υπόλοιπο της σειράς. Στη διαδρομή θα επιστρέψουν σχεδόν όλοι οι περιφερειακοί παίχτες με ρόλο να παίξουν στη μεγάλη συνωμοσία, ενώ θα γνωρίσουμε και τη Νταϊάνα, μια σκληροτράχηλη, κυρίως σιωπηλή ντετέκτιβ στα πρότυπα του Γουίλ Γκράχαμ, που θα παίξει μεγάλο ρόλο. Αυτό το συνωμοσιολογικό θρίλερ γεμάτο τρόμο, πόνο και απόγνωση, που ουδεμία σχέση είχε με το ρομάντζο των δύο πρώτων κύκλων, αποτέλεσε εν έτει 1989, μια μικρή προφητεία για το είδος της τηλεόρασης μυθολογίας που θα γεννούσαν τα ‘90s.
(Διάβασε περισσότερα για το «Beauty & the Beast».)
«How I Met Your Mother» (9η σεζόν)
Ναι, ξέρω, δεν το έχουμε δει ακόμα αυτό (και ειλικρινά δεν ξέρω αν πρόκειται) όμως και μόνο η ιδέα: Η σεζόν θα διαδραματίζεται μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, προφανώς με τη χρήση φλασμπάκς, αλλά και πάλι. Το Σαββατοκύριακο του γάμου, στο τέλος του οποίο ο Τεντ θα γνωρίσει επιτέλους τη Μητέρα και τα δύο πιτσιρίκια στον καναπέ θα μπορέσουν επιτέλους, 9 χρόνια μετά, να πάνε για ύπνο.
«The West Wing» (6η σεζόν)
Να τι συνέβη στην 5η σεζόν της σειράς, μετά την αποχώριση του Άαρον Σόρκιν: Ο Τζον Γουέλς ανέλαβε χρέη showrunner και πήγε να κάνει μια σειρά που έμοιαζε με εκείνη του Σόρκιν, και φυσικά απέτυχε παταγωδώς. Οπότε στην 6η τι έκανε; Αποδέχτηκε πως είναι ένας μη-Σόρκιν άνθρωπος που απλώς τρέχει μια σειρά, και έκανε κάτι εντελώς διαφορετικό. Αντί λοιπόν πια η σειρά να συνεχίσει πατά πάνω στο προϋπάρχον μοντέλο, με τις διαπροσωπικές σχέσεις μες στο Λευκό Οίκο και μια ιστορία σαν σκρούμπολ δημοκρατικό παραμυθάκι, ο Γουέλς έκανε κάτι άλλο: Μια σειρά που ήταν όντως για το πολιτικό παιχνίδι πριν τις εκλογές.
Οι υποψήφιοι Ματ Σάντος (δυναμικός ο Τζίμι Σμιτς στον χαρακτήρα που θεωρείται Ομπάμα πριν τον Ομπάμα) και Άρνι Βίνικ (ο συντηρητικός αντίπαλός του, στο ρόλο που απέφερε στον Άλαν Άλντα βραβείο Έμμυ 26 χρόνια μετά το προηγούμενο) έγιναν το αληθινό κέντρο βάρους της σειράς, που έπαιζε με εναλλάξ επεισόδια- μία εστίαζε στην κούρσα του χρίσματος, μία επέστρεφε στους αγαπημένους μας χαρακτήρες στο Λευκό Οίκο, αλλά πλέον κοιτώντας τους μέσα από το πρίσμα της διαδρομής που τελειώνει και του τι μπορείς να κάνεις όταν κανείς δεν κοιτάει. Σύμφωνοι, ο Γουέλς δε μπορούσε να κάνει το μέρα-μετά-τη-μέρα του Σόρκιν, οπότε εστίασε στην εξερεύνηση του πολιτικού συστήματος με έναν διαφορετικό τρόπο. Και του βγήκε.
«Fringe» (5η σεζόν)
Η ελευθερία που έρχεται, και πάλι, όταν δεν κοιτάει κανείς. Το «Fringe» είναι περίπτωση σειράς που επιβίωσε για λόγους περίπλοκους και σίγουρα όχι άμεσα μετρήσιμους (οι θεαματικότητες ήταν υπερβολικά χαμηλές από ένα σημείο κι έπειτα) οπότε οι συγγραφείς είχαν πρακτικά απόλυτη ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν. Εκτός του ότι από ένα σημείο και μετά η μυθολογία εξελίχθηκε σε ένα συναρπαστικό πείραμα χρωμάτων και παράλληλων συμπάντων, η τελευταία σεζόν διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα κατεστραμμένο μέλλον, υιοθετώντας περισσότερο τη δομή μιας μεγάλης ιστορίας κομμένης σε κεφάλαια, παρά κάτι που μοιάζει με τις ως τότε σεζόν και την συγκεκριμένη τους δομή. Κρίμα που το αποτέλεσμα ήταν απλά μια τυπική αναπαραγωγή σεναρίου Χαλασμένου Μέλλοντος αλλά όπως τελικά συνέβη με όλη τη σειρά, παίρνεις το συναίσθημα και την περιπέτεια μαζί με τις αστοχίες. Έρχεται με το να είσαι φιλόδοξος.
(Διάβασε περισσότερα για το φινάλε του «Fringe» και το αφιέρωμά μας στους κόσμους της σειράς.)
«House» (4η σεζόν)
Αν δεν είναι η διασημότερη περίπτωση, είναι σίγουρα η πιο διασκεδαστική. Εν μέρει επειδή δεν είχε πολύ ουσιαστικό λόγο να το κάνει, όταν το «House» έφερε τα πάνω κάτω με την 4η σεζόν δεν δημιούργησε απλώς φανταστική τηλεόραση αλλά και θεμελίωσε εαυτόν ως εκείνο το procedural που δεν είχε κανέναν απολύτως ενδοιασμό με το να μετακινήσει τα πιόνια στο ταμπλό. Ύστερα από ένα cliffhanger στο τέλος της 3ης σεζόν που ήθελε τον Χάους να απολύει όλο το προσωπικό του (κάτι που όμως εύκολα θα μπορούσε να είναι αναστρέψιμο αν έτσι ήθελαν οι συγγραφείς), η 4η σεζόν δεν είναι παρά μια άσκηση ύφους με τον Ντέιβιντ Σορ να επανεφευρίσκει τη σειρά του ως ριάλιτι τύπου «Survivor».
Χαρακτήρες εισάγονται και φεύγουν δίχως να είσαι ακριβώς σίγουρος ποιος θα επιβιώσει του επόμενου κοψίματος, δίνοντας μια φρέσκια αύρα ύστερα από 3 σεζόν με τους ίδιους ήρωες να τρέχουν σε κύκλους. Το κομμάτι της σεζόν μετά την επιστροφή από την απεργία των σεναριογράφων διαφέρει και πάλι ριζικά σε δομή και ύφος, στηριζόμενο σε πιο παραδοσιακές μελοδραματικές τεχνικές, όμως αυτό το πρώτο μισό ήταν και παραμένει ό,τι πιο ξεχωριστό έκανε η σειρά στα 8 χρόνια της, υπακούοντας και διαλύοντας τη φόρμα της την ίδια στιγμή.
(Διάβασε περισσότερα για το φινάλε του «House» και το αφιέρωμά μας στις 8 σεζόν της σειράς.)
