Οι New York Times βρήκαν και μίλησαν με τους ανθρώπους που για μια δεκαετία έστησαν ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό του Χόγκγουαρτς και του κόσμου της μαγείας και το έκαναν τόσο αληθοφανές που μπόρεσε να φιλοξενήσει τη φαντασία του κοινού.
Ο Γκρεγκ Πάουελ είναι ο συντονιστής των κασκαντέρ, που πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντικρούοντας τις επιθέσεις μαγικών ραβδιών – εξακοσίων, για την ακρίβεια – όταν ο Χάρι Πότερ, η Ερμιόνη, ο Ρον ή οι άρχοντες του σκότους ξεστόμιζαν τις αποκρυφιστικές τους λέξεις.
«Ζήσαμε καμιά εκατοστή ‘εκσφενδονισμούς’», λέει ο Πάουελ για τον ίδιο και την ομάδα του. «Οταν κάποιος εξαπολύει ένα ξόρκι, εκσφενδονίζεσαι σ’ ένα τοίχο, στο πάτωμα, πάνω από ένα τραπέζι. Κάποια στιγμή, δηλαδή, χρειάστηκε να αναρωτηθώ πώς μοιάζει ένας αγώνας με ραβδιά και να τον σχεδιάσω!»
Για την Τζούλι Τότμαν, επικεφαλής εκπαιδεύτρια ζώων, τα τελευταία δέκα χρόνια σήμαιναν παρέα με γάτες, ερπετά, νυχτερίδες, αρμαντίλο, στρουθοκαμήλους μωρά, κουνάβια, κοράκια, γιγαντιαία πουλιά, πυγμαίους ιπποπόταμους, ένα σκύλο που τον έλεγαν Μαϊμού και τις κουκουβάγιες, με διασημότερη τον Χέντγουιγκ, που λαμβάνει επιστολές από θαυμαστές, στις οποίες πάντα «απαντά» μ’ ένα φτερό!
Ο Μπάρι Γουίλκινσον, υπεύθυνος αποθήκης, έπρεπε, μεταξύ άλλων, να φροντίσει να μη χαθούν τα εμβληματικά γιαλιά του Χάρι: «Αλλαζαν σιγά σιγά μέγεθος καθώς περνούσαν τα χρόνια,» λέει ο Γουίλκινσον. Οσο για τον υπεύθυνο προσθετικού μακιγιάζ, Νικ Ντάντμαν, χρησιμοποίησε περίπου τρεισήμισι τόνους σιλικόνης μόνο για την τελευταία ταινία της σειράς! «Τα ξωτικά στην πρώτη ταινία παραπέμπουν στον Ντίκενς, μοιάζουν περισσότερο με καρικατούρες κι αυτό εξυπηρέτησε την παραγωγή. Στις τελευταίες, ωστόσο, ταινίες, έπρεπε να είναι αληθοφανή. Για ξωτικά.»
Η Τζέινι Τεμάιμ, ενδυματολόγος, είναι από τις νεότερες προσθήκες στο γκρουπ – ξεκίνησε να δουλεύει από την τρίτη ταινία. Δική της ευθύνη ήταν να σχεδιάσει την γκαρνταρόμπα του κακού! «Ο Βόλντεμορτ ήταν πραγματική ταλαιπωρία,» λέει. «Ανέκαθεν θεωρούσα ότι ήταν περισσότερο μια ιδέα – ένα ιπτάμενο στοιχείο. Ετσι για εκείνον χρησιμοποίησα μετάξι, αλλά υφάσματα διαφορετικού βάρους. Ετσι απεικονίζεις την κίνηση του κακού.»
Για όλους τους μάγους της μεταμόρφωσης που δούλεψαν στις ταινίες του «Χάρι Πότερ», το τέλος είναι επίσης κοντά και εξίσου μελαγχολικό με αυτό των πρωταγωνιστών. Ο Νικ Ντάντμαν προσθέτει χιουμοριστικά: «Οταν ήμουν μικρός, στενοχωρήθηκα που τελείωσα το σχολείο, γιατί διασκέδαζα τόσο πολύ εκεί. Να που, τελικά, φοίτησα στο Χόγκγουαρτς το διπλάσιο καιρό απ’ ό,τι σε οποιοδήποτε σχολείο στο βιογραφικό μου!»
Το σίγουρο είναι ότι οι «σπουδές» όλων των τεχνικών του «Χάρι Πότερ» θα τους εξασφαλίσουν κι ένα μαγικό μέλλον…
Δείτε στο gallery «πραγματικές» εικόνες από τα σκηνικά του «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου: Μέρος Β»
