To «Terraferma» είναι η ιστορία ενός μικρού νησιού της Σικελίας που κατοικείται κυρίως από ψαράδες και που μοιάζει ανέγγιχτο από τον τουρισμό. Οι κάτοικοί του, έχουν μόλις αρχίσει να αντιλαμβάνονται τον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν οι τουρίστες, στην δύσκολη οικονομική κατάσταση τους κι έχουν αρχίσει να αλλάζουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους λιγοστούς επισκέπτες.
Την ίδια στιγμή όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν ένα διαφορετικό κύμα επισκεπτών: των λαθρομεταναστών που φτάνουν στις ακτές του νησιού και τους οποίους ο νόμος της Ιταλίας ορίζει ως ανεπιθύμητους. Ένας νόμος που έρχεται σε αντίθεση με αυτόν της θάλασσας, που απαιτεί να προσφέρεις βοήθεια σε όποιον την χρειάζεται.
Σε αυτό το σκηνικό, το φιλμ αφηγείται την ιστορία μιας οικογενείας ξεροκέφαλων ηλικιωμένων ψαράδων, μιας νεαρής γυναίκας που αναζητά μια καλύτερη ζωή, κι ενος άντρα που ψάχνει την ηθική του πυξίδα. Ολοι τους σε μια δεδομένη στιγμή, θα πρέπει να πάρουν δύσκολες αποφάσεις που θα αλλάξουν την ίδια τους τη ζωή.
Γυρισμένο στην Λαμπεντούσα, το μικρό νησί που αποτέλεσε το σκηνικό του «Ανασαίνω», το φιλμ καταγράφει έναν τόπο εντελώς διαφορετικό απ ότι εκείνη η ταινία.
«Επέστρεψα στη Λαμπεντούσα το καλοκαίρι του 2009 κι αυτό που συνάντησα, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από το νησί που θυμόμουν» λέει ο Κριαλέζε. «Ο βράχος μου, χαμένος στη θάλασσα, ήταν τώρα ένα σύνορο. Μισοβυθισμένα κουφάρια πλοίων που περίμεναν να σβηστούν από τα νερά, σκάφη περιπολίας του λιμενικού με αυτόματα όπλα και κανόνια, απόγνωση και μπερδεμένα συναισθήματα».
«Εμεινα στο νησί και περίμενα» συνεχίζει ο Κριαλέζε. «Κάποια στιγμή, μετά από 21 μέρες στη θάλασσα, μια βάρκα έφτασε στις ακτές. Από τους εβδομήντα επιβάτες, θαμμένοι κάτω από τα πτώματα όσων δεν τα είχαν καταφέρει, πέντε μόνο, είχαν επιζήσει. Ανάμεσα τους μια γυναικά. Πήγα να την βρω. Χαμογελούσε. Ήταν χαρούμενη που είχε γεννηθεί ξανά».
«Για χρόνια έβλεπα φωτογραφίες ανθρώπων που κατάφεραν να φτάσουν ζωντανοί στις ακτές μας. Ο τύπος χρησιμοποιεί γι αυτούς λέξεις όπως “παράνομοι”, “ανθρώπινο τσουνάμι”, “λαθρομετανάστες”».
«Βλέποντας αυτή τη γυναίκα, όλες αυτές οι λέξεις έμοιαζαν κενές. Δεν μπορούσαν να την περιγράψουν. Αυτη η γυναίκα είχε την όψη των ανθρώπων που αποφασίζουν να ρισκάρουν την ζωή τους για να αλλάξουν την ιστορία τους. Διέσχισε τη θάλασσα, έζησε τη δική της οδύσσεια, έκανε ένα ταξίδι που την εξέλιξε. Οσο υπάρχει ζωή στη γη, οι άνθρωποι θα προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες του βίου τους. Πως μπορείς να τους αρνηθείς αυτό το δικαίωμα; Πως μπορείς να αφηγηθείς την ιστορία αυτής της γυναίκας χωρίς να χρησιμοποιήσεις λέξεις όπως “παράνομος” “μετανάστης”, “ανεπιθύμητος”;».
«Ενα πρωί ξύπνησα με μια φράση καρφωμένη στο μυαλό μου: “Μια φορά κι έναν καιρό”. Αποφάσισα να γράψω, σαν να μιλούσα σε ένα παιδί...».
Το φιλμ θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βενετιας, για να βγει λίγες μέρες αργότερα στις Ιταλικές αίθουσες. Δείτε πιο κάτω, το απλά εξαιρετικό, τρέιλερ.
