Ενα βιβλίο σχεδόν αδύνατον να μεταφερθεί στο σινεμά - το βραβευμένο «Harvest» του Τζιμ Κρέις, ένας μονόλογος ουσιαστικά του βασικού ήρωα που παρατηρεί τη διάλυση της ζωής του όπως την ήξερε, όταν η μικρή αγροτική φάρμα της επαρχιακής Σκωτίας των αρχών του αιώνα, στην οποία ζει και δουλεύει μαζί με μία κοινότητα αγροτών, αλλάζει αφεντικό.
Αυτή την πρόκληση επέλεξε η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη ως την νέα ταινία της. Το «Harvest» είναι ένα φιλμ αποστομωτικά όμορφο, σκληρό, εμβριθές και βαθιά μελαγχολικό (διαβάστε αναλυτικά την κριτική μας) η επιστροφή της στο διαγωνιστικό τμήμα της Βενετίας - 14 χρόνια μετά τον θρίαμβο του «Attenberg». Κι απόψε την φέρνει για την πανελλήνια πρεμιέρα της στο 65ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Διαβάστε κι αυτό: #tiff65 | Τζιμ Κρέις: «Η ταινία της Αθηνάς μ' έκανε να δακρύσω κι όχι το ίδιο μου το μυθιστόρημα»
Από τη Βενετία όμως, η σκηνοθέτης είχε δώσει στο Flix μία αποκαλυπτική συνέντευξη - για την πρόκληση να διασκευάσει κανείς κινηματογραφικά και χωρίς εκπτώσεις τον χειμαρρώδη λόγο του Κρέις, την περιπέτειά της για να βρει το location στον παγωμένο Βορρά, την απόφασή της να κρατήσει φυσικούς φωτισμούς, τη συμβολική χρήση της ενδυματολογίας ώστε το αποτέλεσμα να είναι άχρονο και διαχρονικό ταυτόχρονο.
Πάρτε μία μικρή γεύση του τι μάς είπε, ώστε το βράδυ να απολαύσετε το «Harvest» έχοντας πλαίσιο και οδηγό. Ολόκληρη η συνέντευξη θα δημοσιευτεί στο Flix, όταν κάνει πρεμιέρα η ταινία στις ελληνικές αίθουσες από το Cinobo.
Το βιβλίο του Τζιμ Κρέις είναι διαχρονικό για αποκαλύπτει τον άνθρωπο Οι άνθρωποι δεν είμαστε έτοιμοι να ηγηθούμε επαναστάσεων. Συνήθως μένουμε στην πραγματικότητά μας μουδιασμένοι. Αυτό με κέρδισε στο βιβλίο - ότι μου προσφέρει έναν αντι-ήρωα, έναν άνθρωπο που μένει άπραγος, δεν κάνει τίποτα. Σε μία κοινότητα που περιμένει από αυτόν να είναι ηγέτης. Σε μία αθώα κοινότητα που δεν ξέρει τους κανόνες της εξουσίας, της διαφθοράς, των ενοχών, της εκδίκησης. Μοιάζουν με έναν πρώτο παράδεισο - μία Εδέμ που προηγήθηκε πριν έρθει ο καπιταλισμός και τα διαλύσει όλα.
Αρνούμαι να περιορίζω τις ταινίες σε «ένα μήνυμα»... αλλά ναι, ήθελα να κάνω μία ταινία για το πόσο λίγο σεβόμαστε αυτό τον πλανήτη που κατοικούμε. Πόσο υπεύθυνοι, πόσο ικανοί, είμαστε για την καταστροφή του. Με κάθε μας πρωτοβουλία, ή την έλλειψη πρωτοβουλίας μας. Με την απάθειά μας. Nobody gives a shit anymore.
Η επιρροή της ελληνικής πραγματικότητας Μου ήταν εξαιρετικά σημαντικό οι «ξένοι», οι «εισβολείς» να έρχονται από το νερό. Οι εικόνες των ανθρώπων που φτάνουν στην Ελλάδα με βάρκες -αρνούμαι να τους αποκαλέσω "μετανάστες", είναι απλώς άνθρωποι εν κινήσει- είναι το σύγχρονο τραύμα της χώρας μου. Και πάλι, δεν ήθελα μήνυμα, αλλά ήθελα συμβολισμούς.
Ο Κάλεμπ Λάντρι-Τζόουνς είναι ο πρωταγωνιστής που κάθε σκηνοθέτης ονειρεύεται «Εκανε πράγματα, πειραματιζόταν με κινησιολογία, που όχι δεν του τα είχα πει, αλλά ούτε είχαν περάσει από το μυαλό μου. Είναι ο ηθοποιός που θα βγει μόνος του στα χωράφια και θα μελετάει τι εργαλεία έχει στα χέρια του. Το μόνο που μου είπε ήταν «φέρε με γρήγορα στο σετ, ανυπομονώ να λερώσω με χώμα τα χέρια μου».
Οι αναφορές που έδωσε στους ηθοποιούς της Είμαι μεγάλη φαν του Ρόμπερτ Αλτμαν. Εδωσα στον Κάλεμπ να δει το «McCabe & Mrs. Miller» για τον προδομένο ρομαντισμό το ήρωα, την τονικότητα που ήθελα να πετύχω, αυτό το μη-γουέστερν, αλλά και την τεχνική της παράλληλης ηχογράφησης - είχαμε 36 κανάλια ήχου, όλοι ήταν ελεύθεροι να μιλούν και ταυτόχρονα αν ήθελαν. Επίσης το «Μπάρι Λίντον» του Κιούμπρικ για το πώς θα χρησιμοποιήσουμε τους φυσικούς φωτισμούς και τι σημαίνει αυτό για τους χαρακτήρες.
_Το «Ηarvest» κάνει πρεμιέρα Σάββατο 2 Νοεμβρίου στις 22.00 στο Ολύμπιον _
