Μπορεί οι ευρωπαϊκές πρεμιέρες να ματαιώθηκαν και η ασφάλεια σε όλους τους κινηματογράφους να αυξήθηκε σημαντικά, μπορεί οι συγγενείς των θυμάτων να συνειδητοποιούν τη λύπη και τις απώλειες τους και η Warner Bros να σταμάτησε να δίνει τα νούμερα των εισπράξεων σε ένδειξη σεβασμού, όμως ένα βασικό ερώτημα παραμένει: Συνδέεται άραγε η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν με τις πράξεις του 24χρονου Τζέιμς Χολμς ή απλώς οι πολυκινηματογράφοι του Century 16 στην Ορόρα του Κολοράντο, αποτέλεσαν ένα εύκολα προσβάσιμο σημείο με λιγοστή ασφάλεια και εγγυημένα γεμάτο κόσμο στην μεταμεσονύκτια πρεμιέρα μιας από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς;
Κι αν το ερώτημα κατά πόσο μια βίαιη ταινία γεννά τη βία επανέρχεται στις τηλεοπτικές συζητήσεις, ένα άλλο που αφορά στην νοοτροπία της Αμερικής απέναντι στην χρήση των όπλων είναι ασφαλώς πιο σημαντικό. Διότι ο Χολμς σύμφωνα με τις πληροφορίες της αστυνομίας, απέκτησε τα τρία όπλα που χρησιμοποίησε, νόμιμα, στην διάρκεια μερικών εβδομάδων, σε μια αμερικάνικη πολιτεία στην οποία δυστυχώς εξακολουθεί να ισχύει μια ιδιαίτερα χαλαρή νομοθεσία για την οπλοκατοχή, ακόμη κι αν έχει στο ιστορικό της κι άλλες παρόμοιες τραγωδίες όπως αυτή του Κολουμπάιν.
Και όταν με αφορμή τα όσα συνέβησαν χτες, οι λογικές φωνές καλούν για συνολικό επαναπροσδιορισμό της στάσης της αμερικάνικης κυβέρνησης απέναντι στα όπλα, σύλλογοι όπως ο τοπικός Mountain Gun Owners, σε επίσημες δηλώσεις τους λένε πως ίσως ο αριθμός των θυμάτων να ήταν μικρότερος αν κάποιος «νομοταγής πολίτης, είχε τη δυνατότητα να είχε το όπλο του μέσα στην αίθουσα του κινηματογράφου».
Προφανώς λοιπόν, δεν είναι το βίαιο όραμα κινηματογραφικών κακών όπως ο Μπέιν που θρέφουν τέρατα στην καρδιά της Αμερικής, μα κάτι πολύ σκοτεινό απ όσο θα μπορούσε να είναι ποτέ μια ταινία, ακόμη κι αν αυτή ονομάζεται «Σκοτεινός Ιππότης»...
Ακόμη κι έτσι, αρκετά αμερικάνικα κανάλια σταματήσαν να παίζουν διαφημίσεις για το φιλμ και η Warner, μόνταρε εσπευσμένα το τρέιλερ από την αρχή θέλοντας να αφαιρέσει όλα τα πλάνα τον όπλων από το προωθητικό υλικό της ταινίας, αλλά ακόμη και κάτω από το συνολικά μουδιασμένο κλίμα και παρ ότι το στούντιο δεν έχει καμιά διάθεση να πανηγυρίσει για τις εισπράξεις στην διάρκεια του Σαββατοκύριακου, όλα δείχνουν ότι ακόμη κι αν το «The Dark Knight Rises» δεν θα αγγίξει τα νούμερα που έκαναν οι «Avengers», θα κλείσει τις πρώτες μέρες των προβολών του με ένα σύνολο εισπράξεων που θα κινηθεί στην τάξη των 180 με 190 εκατομμυρίων δολαρίων.
Γιατί αν στην αρχή το κλίμα απέναντι στην ταινία ήταν βυθισμένο στον φόβο και την αμηχανία, σύντομα η αίσθηση μεταστράφηκε σε κάτι σαν μια συλλογική δήλωση που μοιάζει πολύ πιο ώριμη από τις φωνές που καλούν σε πρόσθετα μέτρα ασφαλείας και αποχή από την παρακολούθηση της ταινίας: «Οι πράξεις ενός διαταραγμένου ανθρώπου (ακόμη κι αν όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις «έμοιαζε καλό παιδί»), δεν θα αλλάξουν τη ζωή μας» δεν θα βεβηλώσουν το «σπίτι μας», όπως περιγράφει στην δήλωσή του για το συμβάν τις κινηματογραφικές αίθουσες ο σκηνοθέτης του φιλμ Κρίστοφερ Νόλαν.
«Μιλώντας εκ μέρους των ηθοποιών και των τεχνικών του “The Dark Knight Rises”, θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά μου θλίψη για την παράλογη τραγωδία που συγκλόνισε την κοινότητα της Ορόρα. Δεν θα προσποιηθώ ότι ξέρω οτιδήποτε άλλο για τα θύματα, εκτός από το ότι χτες το βράδυ είχαν πάει να δουν μια ταινία. Πιστεύω ότι οι ταινίες είναι μια από τις αληθινά σπουδαίες μορφές της αμερικάνικης τέχνης και η συλλογική εμπειρία του να βλέπεις μια ιστορία να εξελίσσεται στην οθόνη είναι ένας τρόπος να περνάς τον χρόνο σου που έχει σημασία και που μας γεμίζει χαρά. Η αίθουσα του κινηματογράφου είναι το σπίτι μου και η ιδέα πως κάποιος θα βεβηλώσει, αυτό το γεμάτο ελπίδες και αθωότητα μέρος με έναν τόσο συγκλονιστικά άγριο τρόπο, είναι για μένα αβάσταχτη. Τίποτα απ όσα μπορεί να πει οποιοσδήποτε θα κατορθώσει να εκφράσει τα συναισθήματά μας για τα αθώα θύματα αυτού του ειδεχθούς εγκλήματος, αλλά οι σκέψεις μας είναι μαζί τους και με τις οικογένειές τους»
Η επόμενη μέρα λοιπόν βρίσκει την Αμερική αλλά και το Χόλιγουντ σε αμηχανία, που όμως στην πραγματικότητα αφορά περισσότερο στην πρώτη παρά στο δεύτερο, ακόμη κι αν η μανία της βιομηχανίας να δημιουργεί και να προωθεί πλέον, όχι απλά ταινίες αλλά «γεγονότα», παίζει δίχως αμφιβολία κάποιο ρόλο στο γιατί ο Τζέιμς Χολμς επέλεξε την αίθουσα ενός κινηματογράφου κι όχι αυτή ενός (ακόμη) mall ή ενός (ακόμη) σχολείου για να διαπράξει μια ακόμη αποτρόπαιη μα και απόλυτα «αμερικάνικη» πράξη του...
