Πρόκειται για ένα αλφαβητικό λεξικό 960 σελίδων που περιλαμβάνει 650 λήμματα και αναφέρεται σε 550 κινηματογράφους της Αθήνας, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν πάψει να υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια.
Οπως λέει ο συγγραφέας, στο βιβλίο συμπεριλαμβάνονται «Όλων των ειδών οι κινηματογράφοι: χειμωνιάτικοι και θερινοί, εντοπισμένοι και μη, λαϊκοί και κυριλέ, κανονικοί και τσοντάδικα, διατηρητέοι και όχι, βραχύβιοι και μακρόβιοι, κατεδαφισμένοι, κουφάρια ή σε λειτουργία κλπ».
Για την δημιουργία του βιβλίου, ο Δημήτρης Φύσσας χρειάστηκε να επενδύσει «10 χρόνια δουλειάς: επιτόπια έρευνα σε οικόπεδα, 300 περίπου προφορικές μαρτυρίες (άνθρωποι του κλάδου συν θεατές), προγράμματα, εισιτήρια, εφημερίδες, βιβλία, μπλογκ, χειρόγραφα, σκίτσα, περιοδικά, φιλμ».
Το κάθε λήμμα περιλαμβάνει την ονομασία και την διεύθυνση του κινηματογράφου, πληροφορίες και στοιχεία, ερευνητικά περιστατικά, προσωπικές, λογοτεχνικές ή κινηματογραφικές αναφορές, κάποιες από τις ταινίες που έχει προβάλει, σχόλια για τον χώρο, προσωπικές μαρτυρίες ή αναφορές στον τύπο.
Ενδεικτικά για τον κινηματογράφο Αθηναϊκόν, διαβάζουμε ανάμεσα σε άλλα από ένα άρθρο του «Κινηματογραφικού Αστήρ» του 1927: «Αι πρώται θέσεις του... είναι στρωμένες με πέτσινα καθίσματα... Αξίζει να τονίσωμεν την ωραίαν Πιανόλαν εις την θέσιν της μουσικής… Έχει ταξιθέτρια... Ο κόσμος που συχνάζει εις αυτό δεν είναι μεν αριστοκράτης, δεν είναι όμως και ολωσδιόλου αγροίκος... Αποτελεί εξαίρεσιν εις τα άλλα συνοικιακά... από απόψεως ευπρεπείας, τάξεως, καθαριότητος και πολιτισμού».
Περισσότερο από ένα λεπτομερές και αναλυτικό εγχειρίδιο καταγραφής των ίδιων των αιθουσών όμως, το βιβλίο είναι κάτι πολύ περισσότερο, ένα γοητευτικό αφήγημα της ίδιας της ιστορίας της Αθήνας, και συχνά ένα μυθιστορηματικής και αγωνιώδους υφής ανάγνωσμα.
Διαβάζουμε στο λήμα για τον υπαίθριο κινηματογράφο «Ροζάν» που βρισκόταν κάποτε στην Νεάπολη «Τις απαραίτητες εξηγήσεις μου τις έδωσε ο Τάκης Κατσάμαντος, λουλουδάς στη γωνία του πάρκου, επί της Ασκληπιού, ντόπιος Νεαπολίτης, άνθρωπος πρόθυμος και ακριβής. Με ξενάγησε στο χώρο και μου είπε τα εξής: «Εδώ πράγματι ήταν το ‘Ροζάν’. Αλλά κατείχε μόνο το ψηλότερο από τα δύο επίπεδα, αυτό όπου βλέπεις την παιδική χαρά. Ήταν περίπου τριγωνικό, πολύ μικρό, με την οθόνη προς το Λυκαβητό. Οι πλάτες των θεατών βλέπανε την Ασκληπιού. Οι θεατές μπαίνανε από το πλάι. Σώζεται η αποθηκούλα του είναι η πόρτα αυτή που βλέπεις προς το βουνό. Είχε πάρα πολύ πράσινο. Η πλατεία στο χαμηλότερο επίπεδο δεν ανήκε στο σινεμά, ήταν ένα άλλο οικόπεδο. Δηλαδή το σινεμά δεν έβγαινε στην Ασκληπιού, κατάλαβες; Όταν έκλεισε το ‘Ροζάν’ και το φάγανε, τα δυο οικόπεδα ενώθηκαν και ο Δήμος έκανε το παρκάκι. Σήμερα, ο Δήμος και η εκκλησία είναι στα δικαστήρια: ο μεν για να το διατηρήσει, η δε για να να χτίσει εκκλησία». Άλλοι περίοικοι με πληροφορούν (ανωνύμως εννοείται, λόγω αντικειμένου) ότι η ξακουστή Γαβριέλα, που έμενε λίγο πιο πέρα, ερχότανε ενίοτε εδώ- κι άμα έβρισκε κάνα φτωχαδάκι, του ξηγιότανε και καμιά αγαθοεργία».
Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο πιο κάτω και ως ανταπόδοση ο συγγραφέας του Δημήτρης Φύσσας, ζητά μόνο την βοήθειά σας στην διάδοσή του και την μελλοντική του βελτίωση περιμένοντας διορθώσεις προσθήκες και ιδέες στο d.fyssas @ gmail.com.
Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013 - Δημήτρης Φύσσας
Διαβάστε ακόμη:
Tags: fun, old theatres
