Στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 20, η Αϊρίν είναι μια μαύρη γυναίκα που η απόχρωση του δέρματός της, της επιτρέπει να «περάσει» ως λευκή, θα συναντήσει ξανά, ένα απόγευμα στο καφέ ενός πλούσιου ξενοδοχείου την Κλερ μια φίλη από τα νεανικά της χρόνια. Η Κλερ, ξανθιά κι ανοιχτόχρωμη, έχει επίσης το «πλεονέκτημα» του να μπορεί να «περάσει», τόσο μάλιστα που όπως θα ανακαλύψει η Αϊρίν πολύ γρήγορα, είναι παντρεμένη με έναν λευκό άντρα που αγνοεί ότι στην πραγματικότητα η γυναίκα του είναι μαύρη.
Η συνάντησή τους θα την ενθουσιάσει και θα την αναστατώσει, η Κλερ την πληροφορεί ότι η δουλειά του άντρα της θα τους φέρει μόνιμα στη Νέα Υόρκη και λίγο καιρό μετά όταν πια θα έχει εγκατασταθεί στην λευκή πλευρά της πόλης θα ανέβει ως το Χάρλεμ για να επισκεφθεί την Αϊρίν στο Χάρλεμ, κάτι που θα γίνεται όλο και πιο συχνά. Η διαφορά ανάμεσα στις δυο γυναίκες, η μια ζώντας περήφανα μια μαύρη ζωή και η άλλη κρυμμένη πίσω από το λευκό προσωπείο της, παντρεμένη με έναν άντρα που μισεί τους μαύρους είναι εμφανής, αλλά σύντομα η παρουσία της Κλερ στη ζωή της Αϊρίν και της οικογένειάς της θα γίνει σταθερή και η αίσθηση ότι οι δυο γυναίκες μοιράζονταν κάτι παραπάνω από μια φιλία στο παρελθόν, όλο και πιο έντονη.
Στο τώρα, η κλερ θα γοητεύσει όλους γύρω της και σίγουρα λίγο παραπάνω τον άντρα της Αϊρίν, ακόμη κι αν εκείνος αρχικά την κατακρίνει για την απόφασή της να κρατά κρυμμένη την αλήθεια και θα βρει την ευκαιρία να ζήσει δίπλα τους μια ζωή πιο αληθινή από αυτή που ζει με την δική της οικογένεια. Καθώς η Κλερ θα εμπλακεί όλο και περισσότερο στην ζωή τους, το φιλμ θα βρει την ευκαιρία να σχολιάσει με διακριτικότητα αλλά και ακρίβεια μια σειρά από ερωτηματικά για την φυλή και το φύλο για την κοινωνική τάξη, για την επιφάνεια και την ουσία των ανθρώπων, για την ρευστή φύση της σεξουαλικότητας μπλέκοντας στην αφήγηση μια σειρά από καίριες παρατηρήσεις που αφορούσαν αναμφιβολα την εποχή στην οποία η ταινία διαδραματίζεται, μα που εξακολουθούν να είναι απόλυτα καίριες κι επείγουσες ακόμη και σήμερα.
Με όλο το καστ να δίνει εξαιρετικές ερμηνείες και τις Τέσα Τόμσον και Ρουθ Νέγκα να σε μαγνητίζουν χτίζοντας η κάθε μια τον δικό της τόσο ξεχωριστό μα εξίσου σύνθετο χαρακτήρα, η Χολ αποδεικνύει ότι ξέρει να κατευθύνει τους ηθοποιούς της, κάτι που προφανώς δεν αποτελεί έκπληξη. Ομως πέρα από μια ταινία ερμηνειών το «Passing» έχει ξεκάθαρη ματιά και ύφος, κάπου ανάμεσα σε ένα κλασικό μελόδραμα κι ένα φιλμ στα όρια του αισθητικά πειραματικού, που φέρνει στο μυαλό το μαύρο σινεμά του Αϊζακ Τζούλιαν στις εικόνες του και την πυκνότητα αυτού του Μπάρι Τζένκινς στην συναισθηματική του παλέτα.
Φωτογραφημένο θεαματικά σε ασπρόμαυρο από τον Εντού Γκράου τον ισπανό διευθυντή φωτογραφίας που έχει υπογράψει φιλμ όπως το «A Single Man» του Τομ Φορντ ή το «Ποιος θα σου Τραγουδήσει» του Κάρλος Βερμούτ και εξαιρετικό σε κάθε του τεχνική λεπτομέρεια από τα κοστούμια ως την μουσική, το φιλμ τη Χολ δείχνει μια ταινία όπου τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη, αλλά που έχει την σπάνια τύχη ή ταλέντο να πετυχαίνει μια σειρά από πιο δύσκολους στόχους όπως το να είναι συναισθηματικά ακριβές κι αποτελεσματικό, μαχητικό αλλά και μελαγχολικό, χαμηλότονο αλλά τόσο δυνατό και αναμφίβολα πολιτικό. Μια ταινία με ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης που σηματοδοτεί την άφιξη μιας ολοκληρωμένης δημιουργού.
Περισσότερα από το φετινό Sundance
- Sundance 2021: Το «One for the Road» μάλλον δεν κάνει τον παραγωγό του, Γουονγκ Καρ Γουάι, περήφανο
- Το «Censor» είναι ένα αιματοβαμένο, meta σχόλιο, για το σημείο όπου η ψύχωση συναντά το σινεμά
- Ενας «Secret Garden» ανθίζει στο φεστιβάλ του Sundance
- Sundance 2021: Το «One for the Road» μάλλον δεν κάνει τον παραγωγό του, Γουονγκ Καρ Γουάι, περήφανο
- Sundance 2021: Ο Μπεν Γουίτλι επιστρέφει στις ρίζες (του) με το «In the Earth»
- Sundance 2021: Οταν ο Σίον Σόνο συνάντησε τον Νίκολας Κέιτζ στο «Prisoners of the Ghostland»
