Πρώτη ταινία μυθοπλασίας του Νικολας Τζαρέκι, σεναριογράφου, και παραγωγού, σκηνοθέτη του «The Outsider» ενός ντοκιμαντέρ για τον Τζέιμς Τόμπακ, το «Arbitrage» έχει όλα τα στοιχεία ενός απολαυστικού, αγωνιώδους θρίλερ και στην ραχοκοκαλιά του το DNA ενός καλοδεχούμενου κυνισμού, απόλυτα ταιριαστού με το κλίμα των ημερών μας.
Ο Ρόμπερτ Μίλερ (ένας εξαιρετικός Ρίτσαρντ Γκίρ, στον ρόλο που πιθανότατα θα ξυπνήσει την καριέρα του από τον λήθαργο των μετριοτήτων στον οποίο είχε βυθιστεί τα τελευταία χρόνια), είναι ο επικεφαλής μιας τεράστιας χρηματιστηριακής, στα πρόθυρα πώλησης του ομίλου εταιριών του. Μόνο που τα λογιστικά του είναι μαγειρεμένα, οι δανειστές του τον πιέζουν, και η κόρη του, επικεφαλής των οικονομικών της εταιρίας, έχει αρχίσει να υποψιάζεται ότι κάτι δεν είναι απόλυτα σωστό στα βιβλία τους.
Αν αυτά δεν είναι αρκετά, η ερωμένη του, γκαλερίστα σε μια γκαλερί που ο ίδιος χρηματοδοτεί (και συχνά αγοράζει τα έργα της) τον πιέζει να βρει περισσότερο χρόνο για κείνη, η γυναίκα του νιώθει τον ούτως ή άλλως συμβατικό γάμο τους να παραπαίει και ο επικεφαλής της τράπεζας που σκοπεύει να εξαγοράσει την εταιρία του, μοιάζει διστακτικός.
Κι αν το παραπάνω κοκτέιλ ακούγεται ήδη ασταθές, θα γίνει κυριολεκτικά μολότοφ, όταν ένα βράδυ στην διάρκεια μιας νυχτερινής απόδρασης από την Νέα Υόρκη με την ερωμένη του, θα συμβεί ένα μοιραίο ατύχημα και η αστυνομία θα βρεθεί να ενδιαφέρεται για τον ίδιο και τις πράξεις του.
Με χαρακτήρες δομημένους με προσοχή και αληθοφάνεια (όσο μπορείς να ξέρεις για την καθημερινότητα των πολυεκατομμυριούχων που ζουν σε σπίτια που καλύπτουν ένα τετράγωνο στο Μανχάταν), το «Arbitrage» ξεκινά από ένα στιβαρό σενάριο που κατορθώνει να ισορροπεί τόσο τα στοιχεία ενός αστυνομικού θρίλερ, όσο κι αυτά ενός δράματος χαρακτήρων, δίχως καμιά από τις δυο πλευρές να δείχνει παραπονούμενη.
Η σκηνοθεσία είναι σίγουρη, απόλυτα σταθερή, (αν ίσως λίγο περισσότερο μετρημένη απ όσο θα έπρεπε), και φυσικά το καστ δεν είναι τίποτα λιγότερο από εντυπωσιακό: Στο πλευρό του Γκιρ, η Σούζαν Σαράντον, ο Τιμ Ροθ, η Λετισια, η Μπριτ Μάρλινγκ, ο Νέιτ Πάρκερ, είναι εξαιρετικοί, με τον Γκρέιντον Κάρτερ του Vanity Fair να κάνει ένα απολαυστικό cameo.
Ομως αυτό που κάνει το φιλμ να κερδίζει τελικά το παιχνίδι, και να μοιάζει μα κάτι παραπάνω από ένα καλοφτιαγμένο θρίλερ, είναι ο τρόπος που κοιτάζει τους ήρωες τους, και την κατάστασή τους και κυρίως τον τρόπο που εκείνοι κοιτάζουν εμάς τους θεατές «τους απλούς ανθρώπους», στο όνομα των οποίων, των χρημάτων τους, των δουλειών τους, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους.
Η καρδιά της ταινίας είναι απόλυτα κυνική, ξεκινώντας από την επιλογή του Ρίτσαρντ Γκιρ για τον κεντρικό ρόλο, ενός ηθοποιού, η γοητεία του οποίου σε κάνει να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμη και για τις πιο απεχθείς του πράξεις και από ένα φινάλε που μοιάζει αντάξιο της ηθικής και των τρόπων των πλούσιων και αδίστακτων ηρώων του.
Δείτε λίγο πιο κάτω ένα κλιπ από το φιλμ
Tags: sundance 2012, Ρίτσαρντ Γκιρ
