Οι υποψηφιότητες για το Οσκαρ Σκηνικών φέτος είναι:
- Poor Things, Σόνα Χιθ, Ζούζα Μίχαλεκ, Τζέιμς Πράις
- Barbie, Σάρα Γκρίνγουντ, Κέιτι Σπένσερ
- Οπενχάιμερ, Ρουθ Ντε Ζονγκ, Κλερ Κόφμαν
- Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού, Τζακ Φισκ, Ανταμ Γουίλις
- Ναπολέων, Ελι Γκριφ, Αρθουρ Μαξ
Οπως και στην κατηγορία των Κοστουμιών, η μάχη φέτος στα Σκηνικά δίνεται μεταξύ δυο ταινιών, τόσο διαφορετικών όσο και... πανομοιότυπων, του «Poor Things» και της «Barbie», σε μια χρονιά, ωστόσο, που προσέφερε πληθωρικό και σοφιστικέ θέαμα και εποχής και σύγχρονο και φανταστικό.
Στο «Οπενχάιμερ», η Ρουθ Ντε Ζονγκ, που μπορεί να είναι για πρώτη φορά υποψήφια για Οσκαρ, αλλά κρατά το παράσημο της συνεργασίας με τον Ντέιβιντ Λιντς στο «Twin Peaks» του 2017, σχεδίασε μια ολόκληρη πόλη, διατηρώντας την ιστορική ακρίβεια αλλά και πασπαλίζοντάς τη με υπαρξιακή ατμόσφαιρα, υπό τις οδηγίες του τελειομανούς Κρίστοφερ Νόλαν, ανακατασκευάζοντας το Λος Αλαμος σε μια μεγάλη έκταση στο Μεξικό. Πέραν αυτού, σχεδίασε εσωτερικά από χλιδάτα μπαρ μέχρι δωμάτια ανάκρισης, αλλά και τον Λευκό Οίκο που φτιάχτηκε μέσα σε πέντε ημέρες, χρησιμοποιώντας κομμάτια του σκηνικού του «Veep». Δεν θα πάρει το Οσκαρ, αλλά άξια!
Στους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού», ο βετεράνος Τζακ Φισκ (σταθερός συνεργάτης του Πολ Τόμας Αντερσον, σκηνογράφος του «The Revenant», του «The Tree of Life» του Τέρενς Μάλικ, δύο ακόμα φορές υποψήφιος για Οσκαρ, για το «The Revenant» και το «There Will Be Blood»), έκανε, επιτέλους, μια... νομοτελειακή συνεργασία με τον Μάρτιν Σκορσέζε κι όχι μόνο δημιούργησε μια πόλη του φαρ γουεστ του 1920, δουλεύοντας, μάλιστα, με παραδοσιακούς τεχνίτες της φυλής των Οσατζ, αλλά έδωσε νόημα και περιεχόμενο και στα εσωτερικά των σπιτιών, αναδεικνύοντας τις ταξικές και πολιτισμικές διαφορές τους.
Στον «Ναπολέοντα», ο επίσης... ογκόλιθος Αρθουρ Μαξ (ήδη τρεις φορές υποψήφιος, για τα «Μονομάχος», «American Gangster» και «The Martian», όλα ταινίες του Ρίντλεϊ Σκοτ), δουλεύοντας στην αγαπημένη του περίοδο, με τη βοήθεια της Ελι Γκριφ (σκηνογράφου απαιτητικών παραγωγών σαν το «Ghost in the Shell»), έστησε το μαξιμαλιστικό σύμπαν της γαλλικής αυλής και της μετεπαναστατικής δημοκρατίας και υπατίας, αλλά παράλληλα εξωτερικά και εσωτερικά πλοίων, χαμόσπιτα, φλεγόμενα κτίρια και, κυρίως, έξι ιστορικές μάχες σε πλήρη ανάπτυξη και με απόλυτη ιστορική ακρίβεια.
Στο «Poor Things», η σκηνογραφική ομάδα των Σόνα Χιθ, Τζέιμς Πράις και Ζούζα Μίχαλεκ, έδωσε πνοή στο όραμα του Γιώργου Λάνθιμου, ακολουθώντας τις μεγαλειώδεις, «χειροποίητες» πρακτικές των Πάουελ και Πρέσμπεργκερ, ζωγραφίζοντας και χτίζοντας έναν ολόκληρο, υπερβατικό κόσμο μέσα στα στούντιο της Βουδαπέστης. Το ως επί το πλείστον ασπρόμαυρο Λονδίνο αλλά και την πανδαισία χρωμάτων του στο τελευταίο μέρος, το μαγευτικό κρουαζιερόπλοιο, το παρισινό πορνείο αλλά και την πορτοκαλί, χωμάτινη παρακμή της Αλεξάνδρειας. Μαγευτικό, απαιτητικό, καθοριστικό για τη φόρμα και το περιεχόμενο της ταινίας, μια συναρπαστική δουλειά.
Στην «Barbie» συνεργάστηκαν δυο σπουδαίες επαγγελματίες της σκηνογραφίας, η Σάρα Γκρίνγουντ και η Κέιτι Σπένσερ, και οι δύο ήδη έξι φορές υποψήφιες για Οσκαρ, για τα «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη», «Εξιλέωση», «Sherlock Holmes», «Αννα Καρένινα», «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» και «Darkest Hour». Μαζί, έφτιαξαν έναν «αληθινό» κόσμο βασισμένο στα σετ της κούκλας Barbie, του σπιτιού της, της πισίνας, της... ντισκοτέκ, του ντους, τοποθετώντας τον στην παραλία του Παλμ Σπρινγκς και ανεβάζοντας τα φούξια και τα φλούο κίτρινα στο τέρμα. Δύσκολο, διαβασμένο, δημιουργικό και fun.
Θα κερδίσει το Οσκαρ: Το «Poor Things»,
Θα έπρεπε να κερδίσει: Το «Poor Things», ως η μόνη ταινία που δεν εικονοποιεί κάτι υπαρκτό
Το Flix θα έδινε το Οσκαρ: Στην «Barbie», γιατί μετά μπορεί να το καλούσε σπίτι της για τσάι-χωρίς-τσάι.
O δρόμος για τα Οσκαρ: Προγνωστικά, στατιστικά, ανατροπές, φαβορί και αουτσάιντερ στο ειδικό τμήμα του Flix για τα φετινά βραβεία Οσκαρ που ανανεώνεται συνεχώς
