Τρεις ταινίες μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, δύο μουσικά ντοκιμαντέρ, ένα ντοκιμαντέρ για μια αθλητική ομάδα (και όχι μόνο), μια τηλεταινία και μια ταινία μικρού μήκους για ξεκίνημα...
Το κινηματογραφικό σύμπαν του Νίκου Τριανταφυλλίδη είναι φτιαγμένο από κιθάρες, μικροεγκληματίες μιας άδικης καθημερινότητας, κορίτσια που θα ήθελαν να είναι femmes fatales ενός γαλλικού φιλμ νουάρ και πολλούς αισθηματίες, κάτι από nouvelle vague, πιο πολύ από Ζαν Πιερ Μελβίλ, ένα διαρκή φόρο τιμής στον Τζον Κασαβέτη, ένα κλεισιμο ματιού στον Νίκο Νικολαΐδη, αυτό που προέκυψε μετά από χρόνια σινεμά, βινυλίων, γηπέδων και αγάπης για οτιδήποτε μπορεί να μένει αμετανόητα ρομαντικό.
Από την τελευταία του ταινία και προς τα πίσω - ανεβάζουμε το volume και ξανασυναντάμε τις πράξεις του έργου ενός ιδιοσυγκρασιακού δημιουργού που έφυγε νωρίς.
Διαβάστε ακόμη:
- Νίκος Τριανταφυλλίδης, 1966 - 2016: Από εμάς, μόνο αγάπη
- «Μόνο το σινεμά και το rock 'n' roll θα σώσουν τον κόσμο»: Η Αμάντα Λιβανού θυμάται το Νίκο Τριανταφυλλίδη
90 Χρόνια ΠΑΟΚ - Νοσταλγώντας το Μέλλον (2016)
Το «Επιτρέπεται να πέφτεις, επιβάλλεται να σηκωθείς» που διεκδικεί ως πατρότητα ο ποδοσφαιριστής Πάμπλο Γκαρσία ακούγεται πολύ νωρίς στην ταινία, όταν σε μια ραδιοφωνική εκπομπή ρωτούν τον ίδιο τον Νίκο Τριανταφυλλίδη τι τίτλο θα έδινε σε μια ενδεχόμενη ταινία για τον ΠΑΟΚ...
90 λεπτά (και χρόνια...) μετά, μπορείς πλέον να περιγράψεις το «90 Χρόνια ΠΑΟΚ - Νοσταλγώντας το Μέλλον» ως μια ιστορία συνεχούς πτώσης και ανόδου, ένα καθαρόαιμο ροκ 'ν' ρολ φιλμ για καταραμένους ήρωες, μια ιστορία φτιαγμένη από πρώτες ύλες τη θλίψη, την πίστη, τη συγκίνηση, την αφοσίωση, την ανεξαρτησία. Και αυτό όχι καταχρηστικά, επειδή συνηθίσαμε να συνδέουμε κάθε πράξη (φιλμική ή όχι) του Νίκου Τριανταφυλλίδη με την αγάπη του για το ροκ, τους αντιήρωες αυτής της ζωής, την και πέρα από τον... αισθηματία σκηνοθέτη πορωμένη θεώρησή του για το πώς πρέπει να στεκόμαστε απέναντι στα πράγματα που αγαπάμε.
Το ντοκιμαντέρ που ο Νίκος Τριανταφυλλίδης άφησε ημιτελές για να το ολοκληρώσει η σκηνοθέτης, παραγωγός και σύντροφός του, Μαρίνα Δανέζη φεύγοντας από αυτή τη ζωή τον περασμένο Ιούνιο είναι φτιαγμένο με αγάπη. Με την αγάπη αυτή ενός οπαδού που περισσότερο από το να ανέβει στα κάγκελα και να φωνάξει δυνατά το όνομα της ομάδας του, θέλει να διαβάσει, να μάθει, να ακούσει γι' αυτήν και να καταλάβει ίσως έτσι από που πηγάζει αυτή η αγάπη - και πως μπορεί αυτή να μοιραστεί και πιο έξω, έξω από ΠΑΕ και Προέδρους, έξω από «φάσεις» που θυμούνται μόνο οι φανατικοί, έξω από τη στενή έννοια ενός ντοκιμαντέρ για της ιστορία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη γνώμη του Flix για το «90 Χρόνια ΠΑΟΚ - Νοσταλγώντας το Μέλλον».
Οι Αισθηματίες (2014)
Θα μπορούσε να μιλάει κανείς με τις ώρες για το πως ο Νίκος Τριανταφυλλίδης ως άλλος «αλιεύς μαργαριταριών» συγκεντρώνει στους «Αισθηματίες» - την τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, τις αναφορές, τις εμμονές, τα πράγματα που αγαπάει και μισεί και μαζί όλες τις μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες που αποτελούν το κινηματογραφικό του σύμπαν για να υπογράψει ένα προσωπικό ερωτικό γράμμα στην... αγάπη. Αυτά γράφαμε για τους «Αισθηματίες», όταν αυτοί ήρθαν σχεδόν από το πουθενά, δεκατέσσερα χρόνια μετά το «Μαύρο Γάλα» για να μας θυμίσουν την τρυφερή αγριάδα του Νίκου Τριανταφυλλίδη, αλλά και την πίστη του στο να παραμένεις ο ίδιος ακόμη και όταν όλα γύρω σου αλλάζουν. Η καλύτερη ταινία του. Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη γνώμη του Flix για τους «Αισθηματίες».
Screamin' Jay Hawkins - Ι Put a Spell on Me (2001)
Το πορτρέτο του σπουδαίου αμερικανού μουσικού μέσα από τις μαρτυρίες συνεργατών, συναδέλφων και ανθρώπων του περιβάλλοντός του, αλλά και μέσα από αρχειακό υλικό και ντοκουμέντα από τα διάφορα στάδια της καριέρας και της ζωής του. Περισσότερο ένα πορτρέτο του Hawkins παρά μια τεκμηρίωση της σπουδαιότητάς του, κάτι σαν ένα μικρό, προσωπικό, βαθιά συγκινητικό και λυτρωτικό αντίο για τον «ήρωα» που θα έφευγε τον ίδιο χρόνο με την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ.
Μαύρο Γάλα (1999)
Περισσότερο φιλόδοξο από την εποχή του, ίσως πιο ταιριαστό στην Ελλάδα του σήμερα, ένα ενορχηστρωμένο χάος από ελληνική υστερία, σουρεαλισμό, ψήγματα από φιλμ νουάρ και μπαρόβιο μιούζικαλ, all-star ερμηνείες και σενάριο του Χρήστου Χωμενίδη - κάπου ανάμεσα στο καλτ και το trash, στην εναλλακτική ματιά και το ρεαλισμό της πιο επιθετικής σάτιρας.
Tuxedomoon, No Tears (1998)
Τους αγάπησε τόσο που έκανε τον Μπλέιν Ρέινινγκερ ηθοποιό και υπήρξε σχεδόν υπεύθυνος για τη μόνιμη μετακόμισή του στην Ελλάδα. Χωρίς δάκρυα, αυτό είναι το πιο αγαπησιάρικο - αλλά και σκληροπυρηνικό - ντοκιμαντέρ για τους Tuxedomoon με το ρομαντικό τους σκοτάδι να λάμπει από πολλά μέτρα μακριά. Αφορμή τα δέκα χρόνια του συγκροτήματος και η επετειακή συναυλία τους στο Θέατρο Λυκαβηττού.
Το Παλτό (1997)
Γυρισμένη σε φιλμ το 1996, για λογαριασμό της ΕΡΤ, το «Παλτό» είναι ένα κυβερνοπανκ χριστουγεννιάτικο παραμύθι για τον κόσμο που φεύγει. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ και η σκηνοθεσία του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Ενας ηλικιωμένος αποθηκάριος (Ντίνος Ηλιόπουλος) σε μιά εταιρεία παιχνιδιών αποφασίζει την πρωτοχρονιά να κάνει δώρο στον εαυτό του ένα καινούργιο παλτό ραμμένο στα μέτρα του. Και ένας βετεράνος απόμαχος ράφτης (Βασίλης Διαμαντόπουλος) επιστρέφει στην ενεργό δράση για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του. Ράφτης και πελάτης βρίσκονται άθελα τους μακρυά από το παλιό, ξεχασμένο ραφείο και περιπλανιώνται σε μιά παράλληλη διαδικτυακή πραγματικότητα... Το «Παλτό» γεννήθηκε μέσα από την έντονη επιθυμία του Ντίνου Ηλιόπουλου να ερμηνεύσει αυτό τον ρόλο. Ηταν και η τελευταία του εμφάνιση σε ένα ρόλο ζωής. Οπως, επίσης, υπήρξε και το κύκνειο άσμα του σπουδαίου Βασίλη Διαμαντόπουλου. (από το σημείωμα κάτω από το βίντεο του τρέιλερ στο YouTube από τον λογαριασμό του Νίκου Τριανταφυλλίδη)
Ράδιο Μόσχα (1995)
Το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Νίκου Τριανταφυλλίδη - ένα σουρεαλιστικό φιλμ νουάρ, μαύρη κωμωδία και μιούζικαλ μαζί. Μια ματιά στη διάλυση της Ανατολικής Ευρώπης και μαζί στην απονεκρωμένη ελληνική κοινωνία με αυτόφωτους ήρωες τον Μπλέιν Ρέινινγκερ των Tuxedomoon, τον Ντίνο Ηλιόπουλο σε μια από τις πιο «κλασικές» του στιγμές, τον Νίκο Γκουσγκούνη μέσα και πέρα από τον μύθο του cult και τον «μπαμπά» Χάρι Κλιν σε αστείρευτο κέφι. Υπέροχο soundtrack, υπέροχο set decoration, υπέροχο ντεμπούτο.
Τα Σκυλιά Γλείφουν την Καρδιά Μου (1993)
Ο ντετέκτιβ Μπλέιν ανακαλύπτει πως η αγαπημένη του ηθοποιός έχει εξαφανιστεί. Θέλοντας να την προσεγγίσει, ψάχνει να βρει τα ίχνη της ώσπου να ανακαλύψει το πτώμα της σε ένα εγκαταλελειμμένο αμάξι. Η νεκροψία θα δείξει πως η βοηθός πέθανε από καρδιακή προσβολή και ο ντετέκτιβ έρχεται σε επαφή με τον εραστή της, μια συνάντηση που θα αποβεί μοιραία και για του δύο τους καθώς παρασέρνει ο ένας τον άλλο στην καταστροφή. Από τον Γκοντάρ στον Μελβίλ και από εκεί στην πρώτη (κινηματογραφική) συνάντηση με τον Μπλείν Ρέινινγκερ των Tuxedomoon. To φιλμ-νουάρ με τον τρόπο του Νίκου Τριανταφυλλίδη.
Momus, Amongst Women Only (1992)
Η σπουδαστική ταινία του Νίκου Τριανταφυλλίδη τα χρόνια που σπούδαζε στο London International Film School δεν είναι παρά μια «τεκμηρίωση» της διαμάχης ανάμεσα στον Momus και τη δημοσιογράφο του NME Μπέτι Πέιτζ. Οπως αναφέρει η ιστορία, η ταινία τελέιωνε με μια σκηνή ευνουχισμού που «ευνουχίστηκε» τελικά από τους υπεύθυνους της σχολής.
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
Tags: Νίκος Τριανταφυλλίδης
