«Miss Violence»: Επιτέλους νέα ταινία για τον Αλέξανδρο Αβρανά

Στο κλείσιμο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2008, στην απονομή των Κρατικών Βραβείων Κινηματογράφου, που τότε όχι μόνο υπήρχαν, αλλά ήταν και συνδεδεμένα με το φεστιβάλ, ο Αλέξανδρος Αβρανάς θα κέρδιζε για το «Without» το μεγάλο βραβείο της βραδιάς, αυτό της καλύτερης ταινίας μυθοπλασίας, μεγάλου μήκους. Μαζί και πέντε ακόμη άλλα βραβεία, ανάμεσα τους κι αυτό του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη.

Ο κόσμος του σινεμά θα ανακάλυπτε το απόλυτα ταιριαστό στο σινεμά ταλέντο του (που μέχρι το «Without» εκφραζόταν μέσω διαφορετικών οδών, αλλά η σχεδόν παραμυθένια κατάληξη εκείνης της βραδιάς δεν είχε ανάλογη συνέχεια. Το φιλμ ακόμη κι αν βρίσκει διανομή, δεν θα προβληθεί ποτέ στις Ελληνικές αίθουσες , αντίθετα θα μεταμορφωθεί σε μια από τις παράλογα ατυχείς ιστορίες μιας αδικαιολόγητα «χαμένης» ταινίας.

Το πρώτο κινηματογραφικό σκοτσέζικο ντους του Αλέξανδρου Αβρανά όμως, μπορεί να μην υπήρξε μια ακριβώς θετική εμπειρία, όμως τώρα, πέντε χρόνια μετά, ο σκηνοθέτης κάνει το επόμενο βήμα, κοιτάζοντας όπως και στην πρώτη του ταινία, το εσωτερικό μιας τυπικής Ελληνικής οικογένειας και των μυστικών, του σκοταδιού που κρύβεται στην Καρδιά της.

Το «Miss Violence» ξεκινά με μία πτώση: Την ημέρα των γενεθλίων της, η εντεκάχρονη Αγγελική πηδάει απο το μπαλκόνι και πέφτει στο κενό χαμογελώντας. Ενώ η αστυνομία και η κοινωνική πρόνοια προσπαθούν να καταλάβουν ποιος ήταν ο λόγος της πιθανής αυτοκτονίας, η οικογένειά της υποστηρίζει σθεναρά πως ήταν ατύχημα. Ποιο είναι το μυστικό που πήρε μαζί της η μικρή Αγγελική; Γιατί η οικογένεια προσπαθεί πεισματικά να την "ξεχάσει" και να συνεχίσει τη ζωή της;

Αυτές τις απαντήσεις αναζητά η κοινωνική πρόνοια όταν τους επισκέπτεται στο πλήρως τακτοποιημένο τους σπίτι. Ο πατέρας έχει φροντίσει να μην λείπει τίποτα κι όλα να βρίσκονται στη θέση τους. Φαίνεται πως τίποτα δεν μπορεί να τους προδώσει. Όμως ο μικρότερος αδερφός της Αγγελικής θα δώσει άθελα του στοιχεία που σταδιακά θα θρυμματίσουν τον καλογυαλισμένο κόσμο της οικογένειας αναγκάζοντας τους να έρθουν αντιμέτωποι με ό,τι τόσα χρόνια κρύβουν ή δεν αντέχουν να δουν. Ένας ένας θα λυγίσει, μέχρι που η βία θα δώσει και πάλι τη λύση κρατώντας την οικογένεια ενωμένη και το μυστικό ασφαλές.

Τι είναι άραγε αυτό που οδηγεί ένα παιδί στην απόφαση να μην θέλει πια να ζει; Και γιατί κανείς δεν γνώριζε την αλήθεια της; Αναρωτιέται ο Αλέξανδρος Αβρανάς. Η κοπέλα αυτή, σαν σύμβολο πολλών σημερινών παιδιών που αναγκάζονται να υποταχθούν στους κανόνες μιας σκληρής κοινωνίας χωρίς ελπίδα, έρχεται να ξεγυμνώσει και να αποκαλύψει κάθε μορφή δυνατής εκμετάλλευσης και χειρισμού που πραγματοποιείται σε ένα σύστημα που κάποιοι εξακολουθούν να το αποκαλούν ακόμη οικογένεια. Ο Πατέρας, ως αρχηγός, διατάζει κι ορίζει την λειτουργία της μέσα από τρόπους που δε διαφέρουν πολύ από τον χειρισμό μιας κοινωνίας. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, θύματα που δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν με άλλους κανόνες παρά μόνο με αυτούς με τους οποίους έχουν γαλουχηθεί. Απο παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη, αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει; Η πιο σκληρή βία είναι αυτή της σιωπής. Του ανείπωτου. Της κανονικότητας που έρχεται να επικαλύψει κάθε συναισθηματικό κενό που δημιουργείται από την άσκηση εξουσίας.

Ένα κλειστό παράθυρο σ’ ένα μπαλκόνι με κάποια καλλωπιστικά φυτά. Μια κεντημένη κουρτίνα κι ένα φώς που δεν σβήνει ποτέ. Όλα μοιάζουν να είναι όπως πρέπει, ήρεμα και γαλήνια. Μέσα σ’ αυτό το διαμέρισμα δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι δυσάρεστο. Όλα είναι κανονικά και φαίνονται κανονικά. Αυτή είναι η εικόνα που παίρνει ο θεατής. Ή που θέλει να πάρει; Πόσο πραγματικά θέλουμε ή αντέχουμε να δούμε τι συμβαίνει πίσω από μια ολόλευκη καλοσιδερωμένη κουρτίνα; Η Ελένη έχει τρία παιδιά αλλά χωρίς σύζυγο. Ο Πατέρας αφαιρεί τις πόρτες των δωματίων γιατί ανησυχεί κι άλλωστε δεν έχουν τίποτα να κρύψουν στην οικογένεια. Η Μητέρα ντύνει τα παιδιά με σχεδόν χειμωνιάτικα ρούχα το καλοκαίρι. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με την κοινή λογική και την οικογενειακή καθημερινότητα αλλά μετά από ένα τόσο ακραίο και τραγικό συμβάν μπορούν να κατανοηθούν και να εξηγηθούν.

Η κινηματογράφηση και οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν αποκαλύπτουν και δεν υπονοούν τίποτα. Η κάμερα παρακολουθεί και καταγράφει με μοναδικό σκοπό την αφήγηση της ιστορίας και όχι την ψυχολογική παρέμβαση μέσω του κάδρου. Η δραματουργία της κινηματογράφησης εξελίσσεται κατά την ροή της ιστορίας όταν πλέον η οικογένεια έχει αρχίσει να αποδομείται και το σύνολό της έχει αρχίσει πια να διασπάται στα επιμέρους στοιχεία του. Όταν σταδιακά η κάμερα καταφέρνει να εισχωρήσει στο κλειστό αυτό σύστημα δεν μένει αμέτοχη αλλά ακολουθεί τον συναισθηματικό άξονα των ηρώων έχοντας την ανάγκη να τους απομονώσει και να τους παρακολουθήσει στον επώδυνο αυτό δρόμο της απελευθέρωσης.

Οι παραπάνω σκέψεις, η ιστορία του φιλμ καθώς και οι πρώτες εικόνες που αποκαλύπτει ο Αλέξανδρος Αβρανάς στο Flix, μας προϊδεάζουν για ένα φιλμ που κοιτάζει διαπεραστικά την βολική, τακτοποιημένη εικόνα της δομημένης «κανονικότητας» μέσα από ένα φιλμ που ενδιαφέρεται εξίσου για το πεδίο των ιδεών του, όσο και για αυτό της αισθητικής ανάγνωσης του θέματός του. Το «Miss Violence», ολοκληρώνει αυτή τη στιγμή το post production του για να ξεκινήσει την πορεία του προς τον «έξω κόσμο» των φεστιβάλ και επιτέλους (αντίθετα με την πρώτη του μεγάλου μήκους) κι αυτόν των των θεατών...

«Miss Violence» Info:

Παίζουν: Θέμης Πάνου, Ρένη Πιττακή, Ελένη Ρουσσινου, Σίσσυ Τουμάση, Καλλιόπη Ζωντανού, Κωνσταντίνος Αθανασιάδης, Χλόη Μπολώτα, Μαρία Σκουλά, Νίκος Χατζόπουλος, Μηνας Χατζησάββας, Κώστας Ανταλόπουλος, Μαρία Καλλιμάνη, Βάσω Ιατροπούλου, Στέφανος Κοσμίδης, Χρήστος Λούλης, Αννα Κουτσαφτίκη, Γιώργος Συμεωνίδης, Bασίλης Kουκαλάνι, Γιώτα Φέστα, Μάρθα Μπουζιούρη

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Αβρανάς // Σεναριο: Αλέξανδρος Αβρανάς, Κώστας Περούλης // Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ολυμπία Μυτιληναίου // Ηχοληψία: Νίκος Μπουγιούκος // Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη, Θανάσης Δεμίρης // Κοστουμια: Δέσποινα Χειμωνά // Μακιγιαζ: Ιωάννα Συμεωνίδη, Μαιρη Σταυρακάκη, Apollonia B. // Μονταζ: Νίκος Χελιδονίδης // Μιξάζ: Κώστας Βαρυμποπιώτης // Post Production 2|35

Executive Producer: Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος // Παραγωγός: Βασίλης Χρυσανθόπουλος // Παραγωγή: Faliro House Productions, Plays2place Productions