Στη διάρκεια των ετών, όσο τα ξεχωριστά fandoms ισχυροποιούνται έναντι του χλιαρού «μέσου κοινού» (και τι άκομψη φράση, αλλά θα πρέπει να αρκέσει για τους σκοπούς αυτού του κειμένου), η έννοια της λατρεμένης σειράς που κόπηκε νωρίς ασκεί μεγαλύτερη γοητεία από την οποιαδήποτε κατάφερε να συνεχίσει δίχως προβλήματα και να ανθίζει για χρόνια και χρόνια.
Η τηλεοπτική μυθολογία θέλει φυσικά τα αδιαμφισβήτητα αριστουργήματά της, τα «Wire» και τα «Sopranos» της, αλλά τα βιβλία, οι άναλύσεις, τα μπλογκς, οι αναμνήσεις αφορούν σε δυσανάλογα μεγάλο (βάσει επεισοδίων και διάρκειας ζωής) βαθμό σειρές που κόπηκαν στα 8 ή στα 15 ή στα 20 επεισόδια επειδή κανείς δεν έβλεπε. Οπως τα «Freaks and Geeks», το «Firefly», το «Terriers», το -ναι, ναι- «Arrested Development».
Το ερώτημα ήταν πάντα θεωρητικό βέβαια, αλλά δε μπορούσες να το αγνοήσεις: Οι σειρές με το μικρό αλλά φανατικό κι αφοσιωμένο κοινό, πόσο θα μπορούσαν να αξίζουν εμπράκτως;
Οι φανς διαφόρων τέτοιων σειρών που ήταν μια ζωή στο όριο του κοψίματος, συμμετείχαν στη μία καμπάνια μετά την άλλη ώστε να προστατέψουν το αγαπημένο τους show, καμπάνιες που συνήθως αποδεικνύονταν ανούσιες, είτε είχαν να κάνουν με υπογραφές είτε με τουητάρισμα, είτε με επιστολές, είτε με αποστολή φυστικιών στο στούντιο (αληθινό). Γιατί; Για έναν πάρα πολύ απλό λόγο. Γιατί διατηρούσαν το παραπάνω ερώτημα σε θεωρητικό επίπεδο. Ναι, οι σειρές αυτές έχουν φανατικό κοινό. Αλλά πόσο αξίζουν; Οι επιστολές και τα τουήτς δεν είναι χρήματα. Είναι θεωρία.
H «Veronica Mars» ήταν μια από αυτές τις σειρές. Εφηβικό νεο-νουάρ, με την κόρη ενός πρώην σερίφη μιας τοπικής κοινότητας ανοιχτά του Λος Άντζελες να εξιχνιάζει μυστήρια που ξεκινούν από απλές υποθέσεις στο σχολικό προαύλιο και φτάνουν βαθιά: Κάθε σεζόν είχε ένα μεγάλο κεντρικό στόρι, σαν παλιομοδίτικο λογοτεχνικό ντετέκτιβ μυστήριο, ένα παραδοσιακό «whodunnit» που άγγιζε την Βερόνικα και τον κύκλο των αγαπημένων της με τρόπους επίπονους. Η σειρά ξεκινά εξάλλου με το μυστήριο του ποιος δολοφόνησε τη Λίλι Κέιν (πρώιμη Αμάντα Σέιφριντ!), την καλύτερη φίλη της Βερόνικα.
Τώρα, σίγουρα 3 σεζόν δεν είναι λίγες, άλλοι δεν προλαβαίνουν την παρέλαση του Οκτωβρίου («Lone Star», δεν ξεχνώ), αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν εξαρχής μια ανηφόρα. Κάθε νέα σεζόν κερδιζόταν με άγχος και μάλιστα με ιδιαίτερα δημόσιο τρόπο. Μιας και επρόκειτο για μια από τις πρώτες σειρές αυτής της νέας social εποχής, πρεμιέρας του σωτήριου έτους 2004 (*) όταν το ίντερνετ άρχιζε να παίζει τεράστιο ρόλο στην τηλεοπτική ανάλυση κι απόλαυση. Κάθε βδομάδα μετράγαμε θεαματικότητες, μεταδίδαμε το Ευαγγέλιο, ψάχναμε στο TV Guide και το Entertainment Weekly για φήμες, μήπως κι είχε ακούσει τίποτα νέο ο Μάικλ Οσιέλο για το μέλλον της σειράς.
(* Κάποτε θα γίνει ένα αφιέρωμα για το 2004, την καλύτερη χρονιά στη σύγχρονη -τουλάχιστον- ιστορία της ελεύθερης τηλεόρασης. Για την ώρα ας θυμίσουμε απλά πως η «Veronica Mars» έκανε πρεμιέρα στις 22 Σεπτεμβρίου του ʽ04, την ίδια ακριβώς νύχτα με το «Lost».)
Oπως λοιπόν συνέβη με τις περισσότερες σειρές που γνώρισαν άδοξο τέλος (το εφηβικό νεο-νουάρ του Ρομπ Τόμας έκλεισε τον κύκλο του το 2007 ύστερα από 3 σεζόν) έτσι κι ετούτη είχε για χρόνια μια σκιά να την ακολουθεί, τη φήμη πως κάποτε, κάπως, θα μεταφερθεί στο σινεμά. Για να κλείσουν οι ανοιχτές πλοκές, για να ειπωθεί μια ακόμα ιστορία, επειδή κανείς δε μπορούσε να το παρατήσει, για χίλιους δυο λόγους. Κι έτσι ο Τόμας το πάλευε, μιλώντας με τη Warner Bros που είχε τα δικαιώματα. Με την πρωταγωνίστρια Κρίστεν Μπελ (μετέπειτα γνωστή ως η φωνή του «Gossip Girl» για όνομα του θεού) γύρισε μάλιστα κι ένα δοκιμαστικό, πιλοτικού χαρακτήρα φιλμάκι μικρού μήκους που έδειχνε τη Βερόνικα ως πράκτορα του FBI.
Τίποτα δεν προχώρησε, οι φήμες δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα και χρόνο με το χρόνο ο Τόμας αποκαρδιωνόταν όλο και περισσότερο. Αυτή η απόπειρα στο Kickstarter θα ήταν η τελευταία του ελπίδα. Ή αυτό ή τίποτα. Μαζί με την Κρίστεν Μπελ, ανακοίνωσαν έξαφνα χθες Τετάρτη πως θα δοκίμαζαν αυτή, την τελευταία πλατφόρμα που είχε απομείνει. Η Warner -που έχει τα δικαιώματα- είχε συμφωνήσει πως αν συγκεντρωνόταν το μπάτζετ 2 εκατομμυρίων δολλαρίων (ποσό μεγαλύτερο από όσο έχει μαζέψει ποτέ ταινία στο Kickstarter), θα γύριζε και θα διένειμε την ταινία.
«Μπορεί να αποτύχουμε εντυπωσιακά ή μπορεί να αλλάξουμε τα πάντα», γράφει ο Τόμας στη σελίδα του πρότζεκτ στο Kickstarter. Τόσα χρόνια μετά, θα νοιαζόταν αρκετός κόσμος αρκετά; Για να το πούμε κι αλλιώς, πόσο κοστίζει η αφοσίωση των συγκεκριμένων φανς; Μετά από χρόνια φιλολογικών συζητήσεων, είχε έρθει η ώρα να μάθουμε.
Μέσα σε 9 ώρες, η ταινία «Veronica Mars» είχε συγκεντρώσει τα 2 εκατομμύρια δολλάρια. Ακόμα και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, κάθε refresh της σελίδας προσθέτει κι ένα χιλιάρικο. Κι αυτό είναι κάτι που ναι, αλλάζει τα πάντα.
Το ότι κανείς δεν περίμενε τέτοια αντίδραση (δείτε περισσότερα εδώ) είναι δεδομένο, αλλά η ταχύτητα και η ένταση με την οποία οι φανς στήριξαν το σχέδιο, δημιουργεί μια σειρά από ελπίδες και ερωτήματα. Τα περισσότερα από τα δεύτερα έχουν να κάνουν με τη Warner, έναν πολυεθνικό κολοσό που προφανώς έχει στη διάθεσή του αυτά τα χρήματα. «Η ʽVeronica Marsʼ έχει φανς. Η Warner έχει λεφτά. Ωραία, οπότε γιατί πληρώνουμε εμείς για την ταινία τους;» είναι μια απορία που συναντάς σε πολλές παραλλαγές τις τελευταίες ώρες.
Η ιδέα, ακόμα και για τον Τόμας, ήταν εξαρχής αυτή όμως: Κάπως πρέπει αυτοί που αποφασίζουν, να πειστούν πως υπάρχει έμπρακτο ενδιαφέρον. Με 2 εκατομμύρια δεν γυρίζεις ταινία (ίσως ένα φτηνό επεισόδιο τηλεόρασης), όμως αυτή η άμεση δήλωση αγάπης, με τις όποιες νομικές ή ηθικές επεκτάσεις μπορεί να έχει, σημαίνει πως οι φανς μίλησαν με τον μόνο τρόπο που σημαίνει κάτι για το στούντιο. Με το πορτοφόλι τους.
Ο Τόμας ανέφερε κάποια λίγα στοιχεία σχετικά με το τι θα συμβαίνει στην ταινία (το reunion, 10 χρόνια μετά την αποφοίτηση, είναι το βασικότερο όλων) η οποία πλέον θα πρέπει να θεωρείται πραγματικότητα.
Ακόμα σημαντικότερα, οι αντιδράσεις ανθρώπων της βιομηχανίας υπήρξαν άμεσες. Ο Σον Ράιαν, δημιουργός του «Shield», παραδέχθηκε άμεσα πως το πείραμα τον ενδιαφέρει πολύ (δείτε εδώ), και πως ίσως ακολουθήσει το παράδειγμα ώστε να καταφέρει να γυρίσει ταινία «Terriers». Ο Ζάκαρι Λέβι αστειεύτηκε (;) για ταινία «Chuck» (δείτε εδώ). Το twitter γέμισε από κόσμο που αναρωτιέται αν τώρα μπορεί να δούμε κάποτε εκείνες τις τηλεταινίες «Deadwood» ή μια 2η σεζόν «Firefly» ή περισσότερο «Party Down». (Εν συντομία και αντιστοίχως: Όχι, σαφέστατα όχι, χμμμ γιατί όχι.)
Οι συνέπειες και η σημασία του πρότζεκτ «Veronica Mars» θα πάρουν λοιπόν λίγο καιρό για να φανούν σίγουρα ποιες θα είναι ή αν όντως θα υπάρξουν. Για την ώρα, αυτό που βασικά συνέβη είναι ότι απλός κόσμος πρακτικά δώρισε λεφτά σε ένα πολυεθνικό μεγαθήριο απλώς και μόνο στο άκουσμα της πρόκλησης/ικεσίας του Τόμας «θέλουμε να τους αποδείξουμε ότι μπορούν να βγάλουν λεφτά από εσάς». Φαντάζεται κανείς πως αυτό, με το κοινό πιο υποψιασμένο στο μέλλον, δε θα είναι κάτι που θα μπορεί να σταθεί σαν κανόνας. Εδώ είδαμε απλώς μια ενστικτώδη αντίδραση, μια καταμέτρηση χεριών. Υποθέτω κανείς δε θα θέλει να χαρίζει λεφτά σε Χολιγουντιανά στούντιο. Είναι σίγουρα περίεργο και περίπλοκο το θέμα.
Ή ίσως τελικά και να είναι απόλυτα απλό: Μέσα σε 9 ώρες, απλός κόσμος συγκέντρωσε 2 εκατομμύρια δολλάρια επειδή ήθελε πάρα πολύ να δει ξανά τη «Veronica Mars» στην οθόνη του.
Τα γυρίσματα θα γίνουν το καλοκαίρι με προβλεπόμενη κυκλοφορία στις αίθουσες τις αρχές του 2014.
Tags: VERONICA MARS
