Μία γυναίκα ακρωτηριάζεται μετά από ένα τραγικό δυστύχημα και ξεκινάει μία ιδιαίτερη σχέση μ' έναν τυχοδιώκτη μπράβο ενός κλαμπ.
Αυτό που συμβαίνει στο «Σώμα με Σώμα» είναι ένα κινηματογραφικό θαύμα. Γιατί είναι τόσο σπάνιο μία ταινία που διακινδυνεύει τόσα πολλά να καταλήγει τόσο γήινη και τόσο ηλεκτρισμένη ταυτόχρονα. Αυτός είναι ένας ιδιόρρυθμος συνδυασμός. Οταν όμως μια ταινία προσφέρει τόσο βαθύ συναίσθημα, παρατήρησε τους ηθοποιούς της. Κι εδώ η υπαρξιακή γενναιότητα της Μαριόν Κοτιγιάρ έχει συγκρουστεί μετωπικά με τον απροκάλυπτα τολμηρό Ματίας Σένερτς.
Το να πει κανείς ότι παρακολουθούμε υπνωτικές ερμηνείες θα ήταν το ελάχιστο. Ο Ζακ Οντιάρ ξέρει τι έχει στα χέρια του και για αυτό δημιουργεί ένα σύμπαν όπου η βάναυση σωματική βία, ακόμα και το ίδιο το δυστύχημα με τις φονικές φάλαινες, είναι σχεδόν ανακουφιστικά μπροστά στις συναισθηματικές πληγές των ηρώων του και πώς οι δύο ηθοποιοί μπορούν να τις επικοινωνήσουν.
Ετσι κι αλλιώς, το να τοποθετήσεις δύο πανέμορφους, ατρόμητους καλλιτέχνες σε μία τέτοια ακραία «σωματική» σχέση θα ήταν αρκετό για να προκαλέσεις κινηματογραφική ένταση.
«Θες να πηδηχτούμε;» της λέει σε κάποια στιγμή - και το κλισέ μίας τόσο συνηθισμένης ατάκας μεταξύ περιστασιακών εραστών, ειπωμένο με παγερή ακρίβεια από τον Σένερτς, συναντιέται με την ταραχή της Μαριόν, που ερμηνεύει μια γυναίκα που δεν έχει συμφιλιωθεί ποτέ με το αλλαγμένο από το δυστύχημα κορμί της.
Και ο τρόπος που δίνει αυτή ακριβώς την απάντηση είναι ένα απλό δείγμα για το πώς συνέλαβε αυτή η ηθοποιός την ηρωίδα της, τον εφιάλτη της, τον τρόπο που σταμάτησε η ζωή της. Ο τωρινός της ανήμπορος εαυτός, ο παλιός που λαχταρούσε τη ζωή, κι ο μελλοντικός που δεν έχει επιλέξει ποιος θα είναι, αστράφτουν στο βλέμμα της για ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου του κινηματογραφικού χρόνου.
Η Μαριόν έπλασε ξανά ένα μοναδικό, εκτός ορίων πλάσμα - ερωτικό, τραυματικό, εύφλεκτο. Στο «Σώμα με Σώμα» μας αποδεικνύει και πάλι το τρομαχτικό της ταλέντο στο να επικοινωνεί ψυχολογική συμπλεγματικότητα με ένα βελούδινο άγγιγμα. Μας επιτρέπει να βυθιστούμε στο σύμπαν της, όσο χρειάζεται για να αντικατοπτρίσουμε τους δικούς μας σκοτεινούς φόβους.
Η ταινία την επιλέγει για πρωταγωνίστριά της για λόγους που τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την συγκλονιστική της κινηματογραφική φωτογένεια. Κι όμως υπάρχουν στιγμές που αυτή αναδύεται, απρόσκλητη, και αποκαλύπτει ακόμα περισσότερο την αντίστιξη της κατάστασής της και της υπαρξιακής της μελαγχολίας: όταν σαν γυναίκα επιθυμεί έναν άντρα, με μια λαχτάρα τόσο τολμηρά εκτεθειμένη, τόσο επιθετικά αμυντική, που όχι απλά την νιώθουμε, αλλά μας προκαλεί λυγμούς.
Ισως αυτό είναι: η μαγική της ικανότητα να ρίχνει τους προσωπικούς της τοίχους και να μας επικοινωνεί συναισθηματική βιαιότητα και εύθραυστη δύναμη στην ίδια ανάσα. Να προσωποποιεί κουράγιο αντιμετωπίζοντας την μεγαλύτερη αβεβαιότητα της ζωής της. Η Μαριόν έπλασε μία ηρωίδα αξιοπρεπή και ειλικρινή, εξαφανίζοντας τον εαυτό της ώστε να μας παρασύρει σ' έναν κόσμο που δε θα γνωρίζαμε ποτέ χωρίς εκείνη. Η ερμηνεία της είναι σαν το ίδιο το φιλμ: απρόβλεπτη, ωμή, εκρηκτική.
Με μια λέξη: απλά συγκλονιστική. Ναι, ξανά.
Κέιτ Μπλάνσετ, Νοέμβριος 2012
