Hταν αρχές του ’62 όταν ο, πολυτεχνίτης και αυτοεξόριστος στο Ηνωμένο Βασίλειο, Ρίτσαρντ Λέστερ βάλθηκε (με την σκηνοθεσία του τηλεοπτικού «The Goon Show» του κολλητού Πίτερ Σέλερς στο βιογραφικό του), να δραματοποιήσει, και με περίσσια τσαχπινιά στη κάμερα μάλιστα, τον καημό που είχαν τα Εγγλεζάκια με την πιο παλιά αλλά και τη τρέχουσα μουσική που έφτανε μέχρι τα βρετανικά παράλια από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Ανάμεσα λοιπόν στον αφρατούλη τουιστερά Τσάμπι Τσέκερ, στον κούτσαβλο ροκενρολά Τζιν Βίνσεντ και στον ψυχογράφο ποπστερά Ντελ Σάνον από την εκεί μεριά, που είχε τσουβαλιάσει μαζί με τους λαοπρόβλητους μορφονιούς Τζον Λέιτον και Κρεγκ Ντάγκλας, την ανήλικη μουσίτσα Ελεν Σαπίρο και τους παραδοσιακούς τζαζίστες Ακερ Μπιλκ και Κένι Μπολ, από την από δω πλευρά τοποθέτησε τα γεμίσματα του Κεν Θορν - έναν πιανίστα με σπουδές τόσο στο Κέιμπριτζ, όσο και σε ξενυχτάδικα. Ο Θορν έφτιαχνε παρτιτούρες για το σινεμά εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια και μοιραζόταν μαζί του, όχι μόνο το ίδιο ανήσυχο βλέμμα, αλλά και τη σπίθα που άστραφτε μέσα του. Αυτή λοιπόν ήταν η αρχή μιας ωραίας φιλίας που, τέσσερα χρόνια αργότερα, θα έριχνε στην αγκαλιά του ένα αγαλματάκι Οσκαρ για την μουσική που συνόδευε την μεταφορά του μιούζικαλ «A Funny Thing Happened Οn Τhe Way Τo Τhe Forum» στην μεγάλη οθόνη...
Η ταινία που είχε τίτλο «It’s Trad, Dad!», αλλά ανιχνεύεται και ως «Ring-A-Dig Rhythm!» επί το αμερικανικότερον, μπορεί να μην προκάλεσε ουρές και σπρωξίματα στα ταμεία, αλλά σε κάποιους είπε πολλά. Μεταξύ αυτών και οι Υπέροχοι Τέσσερις που επέλεξαν τον Λέστερ για καθοδηγητή, όχι μόνον του κινηματογραφικού τους ντεμπούτου «A Hard Day’s Night» το ’64 αλλά και στο επόμενο εγχείρημα τους έναν μόλις χρόνο αργότερα...
Περί «Help!» ο λόγος φυσικά, όπου μια θρησκευτική αίρεση εξ Ανατολών προσπαθεί να αποκτήσει ένα ιερό δαχτυλίδι που το άτιμο έχει γίνει πια ένα με το δάχτυλο του - ποιού άλλου; - Ρίνγκο! Παρακάμπτοντας μάλιστα το … πέμπτο σκαθάρι, τον Τζορτζ Μάρτιν δηλαδή, ο Λέστερ ανάθεσε στον Θορν να παρεμβάλει ανάμεσα στα κυνηγητά και στα τραγούδια των Beatles - «Help!», «You ‘ve Got To Hide Your Love Away», «Ticket To Ride» κ.α. - κάμποσα έθνικ συμφωνικά μοτίβα όπως τα «In The Tyrol» και «The Chase».
Ηταν, καταπώς φάνηκε, γραφτό όμως να συναντηθεί και πάλι με δύο από δαύτους: πρώτα με τον Λένον το '67 στη, σύμφωνα με τον ίδιο τον Λέστερ, αντι - αντιπολεμική διαμαρτυρία «How I Won The War», από όπου και το χαρακτηριστικό καρέ του τυφεκιοφόρου Γκρίπγουιντ με το κράνος-παραλλαγή και τα, σήματα-κατατεθέντα πλέον, συρμάτινα στρόγγυλα γυαλιά του βρετανικού … ΙΚΑ, που επιλέχθηκε να φιγουράρει στο εξώφυλλο του παρθενικού τεύχους του περιοδικού Rolling Stone τον Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς.
Και στη συνέχεια με τον Σταρ το ’69 στο, δια κάμερας Τζόζεφ ΜακΓκράφ, πικρό σχόλιο στην απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας: «The Magic Christian» με τον υιοθετημένο μπατίρη Ρίνγκο και τον παραλή ανάδοχο Σέλερς να αποδεικνύουν περίτρανα ότι όλα έχουν την τιμή τους σε αυτό τον κόσμο! [σημ. Τρόπον τινά και με τον ΜακΚάρτνει, καθώς η σύνθεση του «Come And Get It» ακούγεται στην ταινία από τους προστατευόμενούς του Badfinger!]
Στο ενδιάμεσο είχε βέβαια την χαρά να εμπλακεί (τρόπος του λέγειν) στην, πυρετωδώς προσχεδιασμένη από τους Μπομπ Ράφελσον και Τζακ Νίκολσον, ψυχεδελική αποπληξία «Head», που έστειλε στον αγύριστο μία ώρα αρχύτερα τους κακομοίρηδες τους Monkees, που μέχρι τότε πουλούσαν τόσους δίσκους όσους οι Beatles και οι Rolling Stones μαζί, με το να συνθέσει και να διευθύνει, όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του σάουντρακ, συνοδευτική μουσική υπό τον τίτλο «Swami-Plus Strings,etc».
Πολύ καλύτερα φαντάζομαι θα πέρασε στο «The Touchables», το απωθημένο δηλαδή του, φωτογράφου που οι Beatles προτιμούσαν, Ρόμπερτ Φρίμαν με την κινηματογραφική κάμερα και όχι μόνο: τέσσερις ζόρικες κουκλάρες απομονώνουν έναν ποπ σταρ σε μια εντυπωσιακή σπιτόφουσκα με σκοπό να τον ξεζουμίσουν από ρευστό που στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για το κανονικό και όχι για τα φράγκα! Ενας ακόμα λόγος ήταν και το γεγονός ότι ο Θορν είχε την μερίδα του λέοντος στο σάουντρακ: έξι δικά του θέματα με κορυφαίο αυτό της Σαμψώνας - είναι το καστανό μωράκι με τις ματάρες- αντιμέτωπα με ηχογραφήσεις των, παλιών φυσικά, Nirvana, Wynter K. Frog, Ferris Wheel και Ρόι Ρέντμαν.
Στο ίδιο διάστημα όμως ο Θορν ανέλαβε από κοινού με τον Μπάντ Γιόρκιν και τον Αλαν Άρκιν να κάνουν αυτό που οι Χένρυ Μαντσίνι, Μπλέικ Εντουαρτς και Σέλερς αντίστοιχα δεν ευκαιρούσαν - μιας και το ’68 κατουριόντουσαν από τα γέλια στο «Πάρτυ»: να στήσουν δηλαδή κάτι αντάξιο του ρημαδιού που είχε κάνει ο επιθεωρητής Κλουζώ στα «Ροζ Πάνθηρας» (’63) και «A Shot In The Dark» (’64). Και, όσον αφορούσε στο δικό του κομμάτι τουλάχιστον, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων στήνοντας για το «Επιθεωρητής Κλουζώ» ένα πολύ … μαντσινάτο σκορ με ατμοσφαιρικό κεντρικό θέμα και σωστές δόσεις από τζάζ (“Lindt Vans”), μπόσα νόβα (“In The Restaurant”) και σέικ (“Prison Barber Shop”).
Το πλέον γνώριμο μέρος του όμως έμελλε να γίνει, τριάντα σχεδόν χρόνια αργότερα, αυτό ακριβώς το σημείο που ξεκινάει από το 1:58 και τελειώνει στο 2:07 του «In The Alley Ways» και το οποίο οι Portishead εμφύτευσαν στα 0:09 και στα 3:36 του “Only You” - αναμφισβήτητα μια από τις πλέον φορτισμένες στιγμές στο δεύτερο φερώνυμο άλμπουμ τους!
Εξ αιτίας και μόνον των παραπάνω είναι κρίμα που, στις 9 τρέχοντος και σε ηλικία 90 ετών, ο Θορν εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, παραμένοντας μια υποσημείωση στα εγχειρίδια με τους συνθέτες της έβδομης τέχνης…
Kεν Θορν: 1924-2014
Διαβάστε περισσότερο «Flexibility» του Νίκου Πετρουλάκη:
- «A Hard Day's Night»: It was fifty years ago today!
- Flixibility: Blaxwomagic
- Flixibility: Στον Τροπικό της Επάρατου
- Flixibility: Το καλοκαίρι θα 'ρθει και θα πει κι ένα τραγούδι (ή έξι)
- Flixibility: Ladies Sing the... Blues
- Flixibility: Το Rock and Roll Hall of Fame, οι Kiss και «Το Φάντασμα του Παραδείσου» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- I Scream For Jim!
- O Νίκος Πετρουλάκης δημοσιοποιεί την ανάμειξή του στην υπόθεση «Ασπίδα»
