Αφορμής δοθείσης ο Νίκος Πετρουλάκης πολλαπλασιάζει επί μιάμιση φορά την θρυλική εναρκτήρια σεκάνς από τον Λοχία Πιπέρι και Τη Μπάντα Της Λέσχης Των Μοναχικών Καρδιών για να τη φέρει στα ίσα με την σημερινή επέτειο - το συμπλήρωμα δηλαδή μισού αιώνα ακριβώς από εκείνο το πρωινό της 10η Ιουλίου του ’64 που όχι μόνον 200 χιλιάδες νεαρόκοσμου είχαν στήσει πανηγύρι στα 16 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο μέχρι το κέντρο του Λίβερπουλ για την πρώτη προβολή στην έδρα των Υπέροχων Τεσσάρων της παρθενικής τους εκτύπωσης στα 35 μιλιμέτρ αλλά και τοποθετήθηκε στα ράφια των δισκοπωλείων το για, πολλούς λόγους, σημαντικότερο μέχρι τότε άλμπουμ τους!
Εχοντας πατήσει και τυπικά τα πόδια τους στην Αμερική από τον προηγούμενο Απρίλη τα Σκαθάρια είχαν βγει στις αγορές με τέτοιον αέρα που δεν δίσταζαν μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν! Όποια ριψοκίνδυνη, τολμηρή ή και χαζή ακόμα ιδέα έπεφτε στο τραπέζι πέρναγε αυτόματα στο στάδιο της υλοποίησης για να πάρει, στη συνέχεια, τα μυαλά μιας νεολαί(ρ)ας που ποθούσε να αποδειχθεί διαφορετική από τις προηγούμενες - ακόμα και αυτή η περιώνυμη λέξη «Beatlemania» αδυνατεί να μεταφέρει στο σήμερα το τι ακριβώς συνέβαινε τότε!
Μια αυτοπεποίθηση όμως που ελάχιστοι από όσους επέλεγαν να επενδύσουν στην συγκεκριμένη φήμη και πελατεία μοιράζονταν μαζί τους, εξ’ ου και η πρεμούρα της United Artists να κάνει μια δουλειά μαζί τους στο τσάκα - τσάκα καθώς το είχε σχεδόν σίγουρο ότι όλα αυτά τα πρωτάκουστα, πρωτόγνωρα και πρωτοφανή θα παρασύρονταν από τα επόμενα πρωτοβρόχια στους υπονόμους… Ολο τον Μάρτιο - άντε και τον μισό Απρίλη μάξιμουμ - συν 250 χιλιάδες ευρώ και ούτε σέντσι παραπάνω είχε στην διάθεση του ο Ρίτσαρντ Λέστερ ώστε να αποθηκεύσει σε ασπρόμαυρες μπομπίνες των 85 λεπτών δύο σκληρά δουλεμένες μέρες, παρέα φυσικά με τις πτώμα στην κούραση νύχτες τους, από την καθημερινότητα των Beatles! Που ήταν και αφόρητα πληκτική η ρημάδα: να τρέχεις να χωθείς στο τραίνο όχι γιατί φοβάσαι ότι θα το χάσεις αλλά επειδή έχεις στο κατόπι σου μια αγέλη από λυσσασμένες μαθήτριες, να φτάνεις λαχανιασμένος στη συνέντευξη τύπου όχι επειδή έχεις αργήσει αλλά επειδή σε κυνηγούν και πάλι αυτές οι τρελαμένες οι λεγάμενες και να σπινιάρεις σαν τον Βέγγο γιατί έχεις χάσει - ποιόν άλλον; - τον ντράμερ και να τον βρίσκεις λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία! Τελικά παίζοντας τους εαυτούς τους με θαυμαστή άνεση και, το σπουδαιότερο, διασκεδάζοντας το οι Beatles θριάμβεψαν και στο μποξ όφις αποσβένοντας την παραπάνω επένδυση περί τις … 60 φορές με 1600 περίπου κόπιες του «A Hard Day's Night» να πηγαινοέρχονται από αίθουσα σε αίθουσα!
Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο βέβαια αλλά την εργατική τάξη την έστελνε κανονικά στον παράδεισο - με αλέ - ρετούρ εισιτήριο φυσικά αλλά όσο απολάμβανε τη μυσταγωγία της σκοτεινής αίθουσας δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει ότι είναι προτιμότερο, όσον αφορούσε στους άρρενες, να χέζεσαι στη σκηνή από τον φόβο μπας και, πριν λιποθυμήσουν, προλάβουν να σε κατασπαράξουν όλα αυτά τα σεληνιασμένα κοριτσόπουλα από κάτω παρά να λιώνεις πάνω από τον τόρνο με τα γρέζια να σε πετσοκόβουν και να σε τσουρουφλίζουν ή, για τα θήλεα, να τρως την κατσάδα των γονιών σου που νταλαβερίζεσαι με μαλλιάδες από το να σε πρήζουν όλες αυτές οι καρακάξες που δεν μπορούν να βρουν παπούτσι στο νούμερο τους…
Παράλληλα ήταν μια από τις πρώτες σοβαρές απόπειρες ώστε η ποπ φιλμογραφία να αποκτήσει το δικό της όχι μόνον ύφος αλλά και κύρος, την μεγαλύτερη δε επιβράβευση για τους συντελεστές πρέπει να αποτέλεσε η αναπάντεχη αβροφροσύνη εκ μέρους του, κριτικού του Village Voice, Αντριου Σάρις που χαρακτήρισε το «Α Hard Day's Night» ως «Ο Πολίτης Κέιν για τα μιούζικαλ των τζούκ μποξ». Καθόλου άσχημα λοιπόν για μια ταινία που η πατρότητα του τίτλου πιστώθηκε στον Ρίνγκο όταν, κάποιο βράδυ που εγκατέλειπαν το στούντιο για να επιστρέψουν την επόμενη, γύρισε και είπε με την χαρακτηριστική αφέλεια του ”It’s been a hard day’s night, that was!” κάνοντας όλους, πλην ενός, να αναστενάξουν με ανακούφιση - επιτέλους είχε βρεθεί κάτι αδιαπραγμάτευτα καλύτερο από το «What Little Old Man?» που είχε κολλήσει στον Πολ [σημ. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος που ο πιο τυχερός τυμπανιστής στον πλανήτη έχει πάρει επάνω του όλες τις προωθητικές ενέργειες που απαιτεί αυτή η ψηφιακά επεξεργασμένη και ανακαινισμένη επετειακή έκδοση του «A Hard Day’s Night» που κυκλοφορεί σε Blu - ray και DVD την 21η του Ιουλίου, μεταξύ αυτών δε και η επαναπροβολή της σε σινεμά ανά την υφήλιο.]
Ανάλογη επίσης ήταν και η συμπεριφορά του φερώνυμου άλμπουμ στους αντίστοιχους καταλόγους επιτυχιών που, πέρα από τα επτά τραγούδια που ακούγονταν στην ταινία και ήταν όλα μαζεμένα στην πρώτη πλευρά, περιείχε άλλα έξι στην δεύτερη! Και αυτό σε μια εποχή μάλιστα που το κυρίαρχο μέσο στην εμπορία ποπ δίσκων ήταν ο μικρός των 45 στροφών - όπου οι Beatles διέπρεπαν το τελευταίο 12μηνο με Νο 1 τίτλους όπως «From Me To You», «She Loves You», «I Want To Hold Your Hand» και «Can’t Buy Me Love» - ενώ ο μεγάλος των 12 ιντσών έχαιρε εκτίμησης κυρίως στους τζαζ και κλασσικούς κύκλους.
Αλλά υπάρχουν και κάμποσα ακόμα, και μεγαλύτερης σίγουρα σημασίας, πέρα από τις πωλήσεις αυτές καθαυτές… Καταρχάς αυτή η σαν καμπανιά του Μπιγκ Μπεν - ντρρρααανγκ !!!! - που δραπετεύει από την 12χορδη Rickenbacker του Τζορτζ στο εναρκτήριο λάκτισμα του «A Hard Day’s Night», τόσο εκκωφαντική όσο και η προσομοίωση του ξερού πυροβολισμού που σκάει στο ταμπούρο του Μπόμπι Γκρεγκ στην εισαγωγή του «Like A Rolling Stone» ένα χρόνο αργότερα - χάζεμα από την πρώτη κιόλας στιγμή δηλαδή! Επειτα αυτός ο συνδυασμός εκλεκτικότητας και φινέτσας που καλύπτει σαν νεραιδόσκονη τα «I’ll Be Back» και «And I Love Her», του οποίου μάλιστα οι σπανιόλικοι κυματισμοί φτάνουν μέχρι το φρέσκο «West Coast» της Λάνα Ντελ Ρέι! Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα - «I Should Have Known Better»,«If I Fell», «I’m Happy Just To Dance With You», «Tell Me Why» - ακούγονται σαν να είναι - που είναι, δηλαδή - γραμμένα στο πόδι ή πιο σωστά σε κρεβάτια γαλλικών ξενοδοχείων και τραπέζια αμερικάνικων εστιατορίων αλλά αυτό δεν ενόχλησε κανένα τότε : είναι τόσο φίσκα από φρεσκάδα και κέφι αυτά τα πιασάρικα κουπλέ και ρεφραίν που κουκουλώνουν το οποιοδήποτε ψεγάδι προσπαθήσει να τους προσάψει κανείς σήμερα! Τέλος δε, είναι κάτι παραπάνω από φανερό σε τραγούδια όπως τα «I ‘ll Cry Instead», «Things We Said Today», «When I Get Home» και «You Can’t Do That» ότι το ερμηνευτικό στυλ και τα ευφυή λογοπαίγνια του Τζων, η ευελιξία του Πωλ τόσο στις εύθραυστες αρμονίες όσο και στους βροντερούς ρυθμούς, η λεπτότητα του Τζωρτζ και η σταθερότητα του Ρίνγκο είχαν πάρει την άγουσα!
Ο, υπογράφων τις σημειώσεις στο οπισθόφυλλο, Τόνι Μπάροου επεσήμαινε το γεγονός ότι και τα 13 τραγούδια ήταν δικές τους συνθέσεις, κάτι που τόσο στο ντεμπούτο «Please Please Me» [Μάρτιος ‘63 ] όσο και στο δεύτερο «With The Beatles» [Νοέμβριος ‘63] συνέβαινε με τα 8 από τα 14! Αυτό που δεν μπορούσε όμως να προβλέψει ο άμοιρος, έστω και από υπερβάλλον ζήλο καθώς αποτελούσε τον επίσημο κειμενογράφος τους, ήταν ότι αυτή η ιδιαίτερη τετράδα που απαρτιζόταν από έναν ριζοσπάστη, έναν περφεξιονιστή, έναν μυστικιστή και έναν καραγκιόζη βρισκόταν μόλις λίγα βήματα μακριά από το να μεταλλάξει τις κραυγές των αταίριαστων και τους ψίθυρους των ερωτοχτυπημένων στην πιο συναρπαστική μουσική του 20ου αιώνα!
ΥΓ 1 Η ταινία προβλήθηκε στην χώρα μας τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς με τον λίαν περιγραφικό τίτλο «Ξεφάντωμα Με Τους Μπήτλς» σε διανομή της εταιρείας Λαμπρίδη και την πρώτη εβδομάδα προβολής της έκανε 28.163 εισιτήρια σε 5 κινηματογράφους σύμφωνα με τα «Θεάματα» (Νο 161 / 16 – 11 – 64). Παράλληλα οι «Μοντέρνοι Ρυθμοί» της εποχής μεταφέρουν όχι μόνον δήλωση του διευθυντή της εταιρεάς «Παρλοφών» στην Ελλάδα κ. Μάτσα ότι οι ίδιοι οι Beatles τού … έσκασαν το παραμύθι ότι πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρες μέρες στην Ρόδο αλλά και μια … αυθεντική φωτογραφία όπου παίζουν και διασκεδάζουν σε μια από τις γραφικές παραλίες του νησιού [Τεύχος 19 / 18-11-64, σελ 24] ενώ στα αμέσως δύο επόμενα δημοσιεύουν την εμπειρία της αναγνώστριας Τούλας Παθέκα που κέρδισε και πέρασε ένα 24ωρο με τα Σκαθάρια στο Λονδίνο [ Τεύχη 20 / 2-12-64, σελ 10 – 11 και 21/ 16-12-64, σελ 10 – 11 – 30] Τα γραπτά, ευτυχώς ή δυστυχώς, μένουν…
ΥΓ2 Υπάρχει μια ακόμα κινηματογραφική διάσταση στο όλο θέμα : τα μεθεπόμενα Χριστούγεννα ο αστείρευτος πλην ξεκαρδιστικός Πίτερ Σέλερς διασκεύασε το τραγούδι των τίτλων σύμφωνα με τον τρόπο που … ο Λόρενς Ολίβιε έπαιξε τον Ριχάρδο τον Τρίτο καταφέρνοντας έτσι να δημιουργήσει την πρώτη εμπορικά επιτυχημένη εκδοχή σε τραγούδι των Beatles!
Περισσότερο Flixibility και Νίκος Πετρουλάκης:
- Flixibility: Blaxwomagic
- Flixibility: Στον Τροπικό της Επάρατου
- Flixibility: Το καλοκαίρι θα 'ρθει και θα πει κι ένα τραγούδι (ή έξι)
- Flixibility: Ladies Sing the... Blues
- Flixibility: Το Rock and Roll Hall of Fame, οι Kiss και «Το Φάντασμα του Παραδείσου» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- I Scream For Jim!
- O Νίκος Πετρουλάκης δημοσιοποιεί την ανάμειξή του στην υπόθεση «Ασπίδα»
Tags: THE BEATLES, flixibility
