Αριστοτεχνικός ηθοποιός, εξαιρετικός συνομιλητής, ευφυής άνθρωπος. Εσείς μπορεί να τον θυμάστε με τακούνια, φτερά και ψεύτικες βλεφαρίδες. Η πρώτη του cult επιτυχία ήταν η «Πρισίλα, η Βασίλισσα της Ερήμου» (1994), αλλά το ευρύ, διεθνές κοινό τον γνώρισε ως τον «καθαρό» ντετέκτιβ, ανταγωνιστή στο ζωώδες ταπεραμέντο του Ράσελ Κρόου στο «Λος Αντζελες: Εμπιστευτικό». Κι αν ακόμα δεν σας θυμίζει κάτι, η ερμηνεία του ως ο τραγικός ήρωας στο «Memento» του Κρίστοφερ Νόλαν έχει αποτυπωθεί στην ιστορία του κινηματογράφου ως ανεξίτηλο ολόσωμο τατουάζ.
Ο 45χρονος Αυστραλός Γκάι Πιρς ξεκίνησε ως παιδί θαύμα στο θέατρο κι ενηλικιώθηκε στο σινεμά. Πέρσι, κέρδισε το πρώτο βραβείο της καριέρας του, ειρωνικά, στην τηλεόραση – στην εξαιρετική μίνι-σειρά «Mildred Pierce», βασισμένη στο νουάρ μυθιστόρημα του Τζέιμς Μ. Κέιν που διασκεύασε για το ΗΒΟ ο Τοντ Χέινς. Ο Πιρς παίζοντας με γοητευτική αναίδεια, κυνισμό και ακαταμάχητη σεξουαλική γοητεία τον ζιγκολό προικοθήρα της «Μίλντρεντ» Κέιτ Γουίνσλετ κέρδισε επάξια το ΕΜΜΥ, αλλά και το σεβασμό ενός ευρύτερου, τηλεοπτικού κοινού. Γιατί ποιος είδε το αριστουργηματικό «Animal Kingdom», ποιος το συμβολικό μετά-γουέστερν «The Proposition», ποιος τον καμάρωσε ως Αντι Γουόρχολ στο «Factory Girl», ποιος πρόσεξε τη διακριτικά στιβαρή νότα που πρόσθεσε ως ο αδελφός που παραιτήθηκε από το θρόνο στο «Λόγο του Βασιλιά»;
Εμείς τον συναντήσαμε στο Παρίσι, στα γραφεία του παραγωγού και σκηνοθέτη Λικ Μπεσόν, ο οποίος τον επέλεξε προσωπικά για να πρωταγωνιστήσει σε μία sci-fi action ταινία από το ... έξω διάστημα. Κυριολεκτικά. Στο «Lockout» των Ιρλανδών Στίβεν Λέτζερ και Τζέιμς Μάδερ (ο Μπεσόν συνυπογράφει το σενάριο) ο Πιρς ερμηνεύει τον «Σνόου», έναν πρώην Αμερικανό πράκτορα μιας φουτουριστικής Αμερικής, που η κυβέρνησή της στέλνει τους κρατουμένους της σε φυλακές υψίστης ασφαλείας... γειτονικού πλανήτη. Οταν όμως ξεσπά ανταρσία και κινδυνεύει η κόρη του Προέδρου, ο τολμηρός, κυνικός Σνόου είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον κόσμο. Ή τουλάχιστον να τον κάνει να γελάσει, καθώς οι γροθιές (punches) και οι ατάκες (punchlines) κυριολεκτικά μονομαχούν για την προσοχή του θεατή.
«Οσο κι αν θα ήθελα να τη διεκδικήσω, το χιούμορ του ήρωα δεν ήταν δική μου ιδέα» ομολογεί ο γελώντας Πιρς. «Ο Λικ ήθελε έναν action hero που δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό του. Οπως οι άντρες των graphic novels, ή αν θέλετε και κάποιοι ήρωες των νουάρ, που πάντα είχαν «την ατάκα» να συνοδεύει τη δράση. Εγώ βέβαια ψάχνω οι χαρακτήρες να έχουν μία κάποια βάση – δεν ήθελα έναν εξυπνάκια. Προσπάθησα να του δώσω σάρκα και οστά: να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά του ως έναν άνθρωπο που έχει παραιτηθεί, έχει γίνει κυνικός...»
Από τα πρώτα λεπτά που τον γνωρίζεις καταλαβαίνεις πολύ καλά ότι μπροστά σου δεν έχεις έναν σταρ. Αλλά έναν ηθοποιό. Εναν άνθρωπο που αφιερώνει ώρες έρευνας και μελέτης στη δουλειά του, αλλά ακόμα και αυτή τη διαδικασία την προστατεύει, δεν πρόκειται να στην πει σε μια συνέντευξη, να τη διαφημίσει, να την υπογραμμίσει. Εξαιρετικά πνευματώδης, ουσιαστικά σοβαρός, όμορφος πέρα από χολιγουντιανά πρότυπα και ταυτόχρονα γοητευτικά σεμνός, προτιμά να μιλά για την ίδια τη δουλειά: τα σενάρια, το σινεμά, τους νέους ανθρώπους που δεν λειτουργούν με τους κανόνες των στούντιο. Οταν έρχεται η ώρα για να περιγράψει τον εαυτό του, επιστρέφει στους ρόλους και στις ευκαιρίες που του δόθηκαν από ανθρώπους που θαυμάζει. Ο Μπεσόν ήθελε να δουλέψει μαζί του και τον κυνήγησε. Ηταν τιμή του λοιπόν, ομολογεί – προετοιμάστηκε, έβαλε 10 κιλά μυϊκής μάζας, έκανε όλες τις επικίνδυνες σκηνές του ο ίδιος, χειρίστηκε μία video-game περιπέτεια ως επαγγελματίας.
«Οταν ο Λικ με συνάντησε, τρόμαξε κάπως. Του φάνηκα αδύνατος, μικροκαμωμένος. Ηθελε τον κλασικό action hero με μπράτσα και πλάτες. Του είπα να μη φοβάται, μπορούσα να το κάνω. Ειδική δίαιτα, μεγάλα βάρη, την ξέρω τη ρουτίνα. Τη βαριέμαι αφόρητα, αλλά την ξέρω. Το παρελθόν μου στο body building σίγουρα βοήθησε γιατί τα κατάφερα σ' έναν μήνα. Αλλά νομίζω ότι οφείλουμε να μεταμορφωνόμαστε στους ρόλους μας. Κοιτάω συναδέλφους που περνάνε από ταινία σε ταινία ίδιοι και απαράλλαχτοι και σοκάρομαι. Αλλάξτε κούρεμα τουλάχιστον, κάντε κάτι!»
Οι μεταμορφώσεις του ίδιου άλλωστε είναι παροιμιώδεις. Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο επιλέγει κάθε ταινία του; Η ευκαιρία να μεταμορφώνεται; «Θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα. Ομως δεν είναι το κριτήριό μου αυτό. Δεν υπάρχει κάποια παράμετρος στις επιλογές μου. Διαβάζω σενάρια και ψάχνω για αυτό που θα με κάνει να αισθανθώ κάτι, όχι απαραίτητα να το καταλάβω. Θέλω να νιώσω ότι δεν μπορώ να μην το κάνω. Συνήθως αυτά βρίσκονται στα χέρια νέων δημιουργών – δεν είναι κανόνας, αλλά αυτοί έχουν τις φρέσκες ιδέες κι αυτοί πέφτουν στη φωτιά για να τις πραγματοποιήσουν. Αυτοί είναι που πλάθουν ήρωες που έχουν ενδιαφέρον, βάθος, διαστροφή, έκπληξη...»
Τον ακούς να μιλάει με μία φυσική ευγένεια και ωριμότητα, θυμάσαι μικρές αδιόρατες στιγμές, μεστές παύσεις στις ερμηνείες του και συνειδητοποιείς ότι η Αυστραλία παράγει μία εντελώς διαφορετική στόφα ηθοποιών. Εναν άλλον πολιτισμό στα χνώτα των πρωταγωνιστών που εξάγει.
«Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να διαχωρίζει τους Αυστραλούς ηθοποιούς από τους υπόλοιπους του κόσμου. Εχουμε εξαιρετικό θέατρο, αυτό είναι γεγονός. Αλλά δεν προερχόμαστε όλοι από τη θεατρική σκηνή για να το αποδώσει κανείς εκεί. Ισως να έχει να κάνει με τον τρόπο που κοιτάζουμε τα πράγματα, την κουλτούρα μας, τη γεωγραφική μας απομόνωση. Ξέρετε οι Αυστραλοί κουβαλούσαμε για χρόνια το κόμπλεξ ότι είμαστε κατώτεροι από την Αμερική και την Ευρώπη. Αυτό μας έκανε να προσπαθούμε περισσότερο. Κινηματογραφικά τώρα, αυτό που ξέρω είναι ότι το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ προέκυψε μάλλον συγκυριακά: ο Ράσελ (Κρόου), η Νικόλ (Κίντμαν), η Κέιτ (Μπλάνσετ), ο Χιθ (Λέτζερ) κι εγώ βγάλαμε ταινίες που έγιναν επιτυχίες. Κάπως τους κάναμε να μας προσέξουν και μετά αμόλησαν τα λαγωνικά τους σε οτιδήποτε θεατρικό, τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό έβγαζε η Αυστραλία ώστε να βρουν κι άλλους. Υπάρχουν ηθοποιοί που δουλεύουν πλέον στο Χόλιγουντ που δεν γνώριζα καν ότι είναι Αυστραλοί! Δεν είχαν προλάβει να δουλέψουν στη χώρα μας, τους τσίμπησαν κατευθείαν από τις σχολές... »
Ο ίδιος ζει και εργάζεται κάπου ανάμεσα στο Λος Αντζελες και την Μελβούρνη (για αυτό και μας χαιρέτησε στα ελληνικά!) εδώ και δύο δεκαετίες περίπου. Κι όμως, παρά την καλλιτεχνική του αναγνώριση από την κινηματογραφική πιάτσα δεν είχε βραβευτεί ποτέ. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2011 και το τηλεοπτικό του ΕΜΜΥ. Τον θυμόμαστε να ανεβαίνει στη σκηνή, με όλους τους συναδέλφους του να χειροκροτούν όρθιοι.
«Δεν έχω ιδέα τι είπα, σοκαρίστηκα, χάρηκα σαν μικρό παιδί – δεν έχω ξανακερδίσει ποτέ τίποτα- ανέβηκα στη σκηνή σαν μαγνητισμένος. Το “Mildred Pierce” είναι μία από τις δουλειές που με κάνουν περήφανο – και πιστέψτε με δεν το λέω συχνά αυτό για κάτι που συμμετέχω. Η αμερικανική τηλεόραση τα τελευταία 15 χρόνια έχει αποδείξει ότι είναι ένα πιο προκλητικό δημιουργικά μέσο ακόμα κι από το ίδιο το σινεμά. Σκεφτείτε: δεν υπάρχει τίποτα πιο mainstream από την μικρή οθόνη που μπαίνει σε όλα τα σπίτια. Κι όμως βλέπουμε σειρές που έχουν ανεβάσει το επίπεδο, αψηφώντας πουριτανισμούς των κινηματογραφικών στούντιο και προκαλώντας την ευφυΐα των θεατών. Το mainstream σινεμά αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Υπάρχουν παραγωγοί που κοιτούν με τρόμο το δέντρο (μην κάτι προσβάλει, μην κάτι αποθαρρύνει, μην κάτι δεν το καταλάβουν τα 12χρονα αγοράκια που κινούν όλο το Χόλιγουντ με τις ορέξεις τους) που έχουν χάσει το δάσος. Υπάρχουν όμως πάντα νέα ταλέντα, εκεί επιστρέφω, που δεν έχουν ακόμα εμποτιστεί από τις φοβίες των στούντιο και κάνουν ό,τι θέλουν. Ετσι βρεθήκαμε με τον Κρίστοφερ Νόλαν και κάναμε το “Memento”, έτσι θα δείτε κάτι εξαιρετικό που ετοιμάσαμε με τον Ντρέικ Ντορέμους. Οι νέοι άνθρωποι σε κρατούν στο επίκεντρο της δημιουργίας… »
Η Odeon και το Flix κάνουν δώρο στους αναγνώστες μας 10 DVD της sci fi περιπέτειας των Στίβεν Λέτζερ και Τζέιμς Μάδερ. Στείλτε μας email στο win@flix.gr, με το ονοματεπώνυμό σας, σημειώνοντας οπωσδήποτε στο θέμα «Lockout» και διεκδικήστε ένα κι εσείς. Ο διαγωνισμός θα διαρκέσει μία εβδομάδα και οι νικητές θα ειδοποιηθούν με email.
Το «Lockout» κυκλοφορεί σε Blu-Ray και DVD από την Odeon.
