Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Κωστής Χαραμουντάνης κάνει... νουβέλ-νουβέλ βαγκ. Ενα σινεμά που από τη μια είναι δικό του (πέρα για πέρα auteur), από την άλλη σφυγμομετρά με χιούμορ και τεράστια τρυφερότητα τη συναισθηματική αδεξιότητα της γενιάς του, από την τρίτη σενάρια και ήρωες κάτω από τη βολική, για ό,τι ιδιοσυγκρασιακό, ομπρέλα του «queer», από την τέταρτη ένα σινεμά πολυσυλλεκτικό στη φόρμα, που σέβεται αλλά μαζί απορρίπτει όσα ως τώρα αγάπησε. Ενα τέλειο δημιουργικό τετράγωνο που περικλείει φαντασία, αγάπη αλλά και πειθαρχία στα κινηματογραφικά αξιώματα.
Ετσι τον γνωρίσαμε από τις μικρού μήκους του, το χαριτωμένο «Το Μάτι και το Φρύδι» το 2016, το συντριπτικό «Το ΤΕΡΑΣ κοιμάται» το 2017, το αγαπησιάρικο «Σκύλο του Χαμομήλι» το 2019, το - αριστουργηματικότερο όλων - «Ανθολόγιο μιας Πεταλούδας» το 2020. Κι ακόμα, απ' αυτό που ξεκίνησε ως μικρού μήκους - άσκηση, «Κιόκου Πριν Ερθει το Καλοκαίρι» το 2018 (μάλιστα σκηνές από εκείνη την ταινία χρησιμοποιούνται στη σημερινή ως home movies), πέρασε από το εργαστήριο Midpoint2020 ως «Κιούκα - Ταξιδεύοντας στο Φεγγάρι Μέσα από την Απέραντη Θάλασσα» κι έφτασε, τώρα, να λανσάρεται από την ένωση Γάλλων διανομέων, το ACID, στις Κάννες, με τον τίτλο «Κιούκα, Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού».
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Κωστή Χαραμουντάνη στο Flix από το Φεστιβάλ Καννών.
Κιούκα, στα ιαπωνικά, είναι οι διακοπές - εξ ου και το Νησί του Παραδείσου στο manga One Piece. Γεμάτο καλοκαιρινές ελληνικές διακοπές είναι το φιλμ, ξανά ευφάνταστο στη φόρμα του, με την ονειρική ρετρό φωτογραφία του Κωνσταντίνου Κουκουλιού, ξεκινώντας μ' ένα academy κάδρο με στρογγυλεμένες άκρες που ανοίγει για να περικλείσει μια οικογενειακή ιστορία. Δυο αδέλφια, η Ελσα (Λεκάκου) και ο Κωνσταντίνος (Γεωργόπουλος) πηγαίνουν διακοπές σε νησί με τη βάρκα του μπαμπά τους, του Μπάμπη (Συμεών Τσακίρης). Η Ελσα είναι ευάλωτη, ο Κωνσταντίνος δέχεται μια ελαφριά απόρριψη από τον πατέρα του, ως gay γιος, ο Μπάμπης παλεύει με τα κύματα, πιάνει την πέτρα και τη στύβει και, πάνω απ' όλα, είναι Ψαράς, με Ψ κεφαλαίο, μια και όλα στην ταινία εκεί επικεντρώνονται σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα αντρικά πρότυπα. Ποιος καταφέρνει την καλύτερη ψαριά, τι λένε τα ψάρια όταν μιλάνε μεταξύ τους, ποιου το τσουτσούνι τσιμπάνε περισσότερο (το χοντρουλό σκουλήκι - δόλωμα).
Στο νησί, ο Μπάμπης έχει ραντεβού με μια ατμοσφαιρική, μυστηριώδη γυναίκα, την Αννα (Ελενα Τοπαλίδου), η οποία γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι είναι η απούσα μητέρα των παιδιών, που ίσως, διστακτικά, θέλει ν' αποκτήσει μια επαφή μαζί τους.
Ο Τρελός Πιερό ρίχνει απλόχερα άμμο, νερό και ήλιο στην «Κιούκα». Φως άπλετο, μια υφή στη φωτογραφία που παραπέμπει στα παλιότερα καλοκαίρια του '80, όταν η πατούσα γινόταν σκληρή από τα βράχια, για μουσική κλασικά κομμάτια, ή οπερέτες πάνω από καλοκαιρινούς μονολόγους ή σιωπή γεμάτη ραστώνη, ή ακούσματα που φέρνουν αμέσως στο νου το Σαν με Κοιτάς, την Ελενα Ναθαναήλ στην ακροθαλασσιά και το Εκείνο το Καλοκαίρι. Η φόρμα ακολουθεί αυτή του «Ανθολογίου μιας Πεταλούδας», με διάφορα υλικά και βίντεο και φωτογραφίες και στοιχεία του φανταστικού.
Αρκεί το στιλιζάρισμα, οι επιτηδευμένες ατάκες και ερμηνείες, το απαλό χάδι της μνήμης που αγγίζει κυρίως την επιφάνεια, για να βγάλουν σε μια μεγάλου μήκους ταινία συναίσθημα και αλήθεια; Η ταινία ό,τι κερδίζει σε χιούμορ, θυσιάζει σε αυθεντικότητα, ό,τι κερδίζει σε γλυκύτητα, θυσιάζει σε βάθος: όπως ένα καλοκαίρι όπου τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς όπως θα θέλαμε. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Κωστής Χαραμουντάνης έχει όλα τα εργαλεία στο κουβαδάκι του για να φτιάξει τα ομορφότερα κάστρα στην άμμο, έστω κι αν χρειστούν περισσότερη μελέτη στα θεμέλια.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη βοήθεια πραγματοποίησης του ταξιδιού στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
