«Ο Ρίτσαρντ ήταν στο πλευρό μου σε δύο από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας μου. Τον Αύγουστο του 2000, πριν ξεκινήσει η παραγωγή του "Χάρι Πότερ", γυρίζαμε σκηνές έξω από το Ντέρσλεϊς, τις πρώτες που έκανα ποτέ ως Χάρι. Ημουν τρομερά αγχωμένος και με έκανε να νιώθω άνετα. Επτά χρόνια μετά, παίξαμε μαζί στο Gielgud Theatre του Λονδίνου στο "Equus". Ηταν το πρώτο μου θεατρικό έργο και η ενθάρρυνση του και το χιούμορ του έκαναν τον τρόμο μου να μοιάζει διασκέδαση. Στην πραγματικότητα, σε όποιο δωμάτιο και να έμπαινε ο Ρίτσαρντ έκανε τα πάντα να φαίνονται διπλά αστεία και ευφυή μόνο και μόνο με την παρουσία του. Είμαι περήφανος που μπορώ να λέω ότι τον γνώρισα.»
Με αυτά τα λόγια, ο Ντάνιελ Ράντκλιφ αποχαιρέτησε τον Ρίτσαρντ Γκρίφιθς - το θείο του, Βέρνον, στις κινηματογραφικές περιπέτειες του Χάρι Πότερ - ο οποίος πέθανε την Τετάρτη μετά από μια αποτυχημένη εγχείρηση καρδιάς.
Ο Γκρίφιθς γεννήθηκε στο Γιορκσάιρ το 1947 από κωφούς γονείς και έτσι αναγκάστηκε από πολύ μικρός να μάθει τη νοηματική γλώσσα προκειμένου να μπορεί να επικοινωνεί μαζί τους, ενώ σαν παιδί είχε τάσεις φυγείς, έχοντας εγκαταλείψει πολλές φορές το σπίτι του αλλά και το σχολείο, μέχρι τη στιγμή που παρακολούθησε ένα μάθημα υποκριτικής στο Stockton & Billingham College και στη συνέχεια σπούδασε θέατρο στο Manchester Polytechnic School of Drama.
Ως Θείος Βέρνον στον "Χάρι Πότερ"
Ξεκίνησε την καριέρα του με μικρούς ρόλους στο θέατρο, έγινε πιο γνωστός υποδυόμενος κλόουν στο Royal Shakespeare Company, κερδίζοντας τελικά το ρόλο του πρωταγωνιστή σε μεγάλες παραγωγές στο θέατρο και την τηλεόραση (μεγάλη επιτυχία του το «Bird of Prey» του 1982, πρωταγωνίστησε σε τηλεταινίες του ΒΒC, στο πρώτο επεισόδιο του «Εpisodes» με τον Ματ ΛεΜπλανκ, ενώ ήταν ο πρώτος υποψήφιος για το ρόλο του «Doctor» στο «Doctor Who», αν η αυθεντική σειρά συνεχιζόταν μετά το 1989), αλλά και δεύτερους ρόλους στο σινεμά με πρώτη του εμφάνιση στο «It Shouldn't Happen to a Vet» του Ερικ Τιλ το 1975.
Οι περισσότεροι φυσικά δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ, όχι ως θείο του Χάρι Πότερ, αλλά ως τον απολαυστικό γκέι Θείο Μόντι στο cult «Withnail and I» του Μπρους Ρόμπινσον το 1987 σε μια ερμηνεία ανάλογη του κωμικοτραγικού εύρους των υποκριτικών δυνατοτήτων του Γκρίφιθς, που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους θεατρικούς ηθοποιούς της Βρετανίας, χαρίζοντας μικρούς αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, ανάμεσά τους «Ο Εραστής της Λαίδη Τσάτερλι», «Οι Δρόμοι της Φωτιάς», «Γκάντι», «Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη», «Hugo» και «Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Αγνωστα Νερά».
Ως Θείος Μόντι στο «Withnail and I»
Το 2004 κέρδισε το βραβείο Laurence Olivier για την ερμηνεία του στο «The History Boys» του Νίκολας Χάιτνερ, ενώ για τον ίδιο ρόλο κέρδισε και το βραβείο Tony τον επόμενο χρόνο, κερδίζοντας και μια υποψηφιότητα για Bafta Α' Ανδρικού Ρόλου για την κινηματογραφική ταινία στην οποία υποδύθηκε τον ίδιο ρόλο.
Την ίδια εποχή, ο Γκρίφιθς έγινε ακόμη διασημότερος στους θεατρικούς κύκλους όταν κατά τη διάρκεια μιας παράστασης του «The History Boys» χτύπησε το κινητό τηλέφωνο ενός θεατή. Ο Γκρίφιθς σταμάτησε την παράσταση στο έκτο χτύπημα του τηλεφώνου, ζητώντας του να φύγει από το θέατρο, πράγμα που επανέλαβε και χρόνια αργότερα κατά τη διάρκεια μιας παράστασης του «Heroes».
Αδιάφορος για την επιτυχία, υπήρξε πάντα κυνικός απέναντι στο star system, σίγουρος πως η σπουδαία θητεία του στο θεάτρο υπήρξε αρκετή για να τον αφήσει στην αιωνιότητα των (όχι και τόσο) λίγων που τον συγκαταλέγουν ανάμεσα στους σημαντικότερους Βρετανούς ηθοποιούς.
«Το να κερδίζεις είναι κάτι που ονειρεύσεαι και εύχεσαι, οπότε όταν το κατακτήσεις δεν είναι πια μια σπουδαία υπόθεησ. Αλλά αν χάνεις όμως είσαι καμμένος και αυτή η αίσθηση δεν φεύγει ποτέ. Και το ξέρω καλά γιατί νιώθω καμμένος από το 1979...»
Η τελευταία του εμφάνιση στο θεάτρο ήταν τον Απρίλιο του 2012, όταν μαζί με τον Ντάνι Ντε Βίτο ανέβασαν το «The Sunshine Boys» του Νιλ Σάιμον στο Savoy Theatre.
Δείτε παρακάτω ένα μικρό απόσπασμα από το «Withnail and I» με έναν συγκλονιστικό, αξεπέραστο, σπαρακτικό Ρίτσαρντ Γκρίφιθς:
