O γνωστός για το εκκεντρικό του χιούμορ Βρετανός κωμικός Σάσα Μπάρον Κοέν είναι ο δικτάτορας, Στρατηγός Ναύαρχος Αλαντίν, που προσπαθεί να αποτρέψει κάθε απόπειρα εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας στη χώρα του, τη Γουαντίγια, που τόσο... στοργικά καταπιέζει! Καλωσορίσατε, λοιπόν, στη Γουαντίγια, ένα Βορειοαφρικανικό «κρατίδιο» που θα μπορούσε άνετα να είναι το νέο Ντουμπάι, αν δεν είχε για αρχηγό του, τον Δικτάτορα Στρατηγό Ναύαρχο Αλαντίν, που αρνείται πεισματικά να αφήσει το θρόνο του, παρά τις δηλώσεις του Προέδρου Ομπάμα… Μόνο που τώρα υπό τη απειλή της εξόδου της χώρας του από τα Ηνωμένα Εθνη, ο Στρατηγός αναγκάζεται να πάει για πρώτη φορά στην Αμερική προκειμένου να αντιμετωπίσει τις παράλογες αυτές κατηγορίες…
Το πρόβλημα με τον «Δικτάτορα», δεν έχει να κάνει με το αν είναι αστείος ή όχι. Είναι, και μάλιστα κατά στιγμές ξεκαρδιστικά. Στην πραγματικότητα, πίσω από το συχνά χυδαίο και χοντροκομμένο χιούμορ του, το φιλμ έχει την καρδιά του στο σωστό μέρος και είναι εκτός των άλλων βαθιά πολιτικό, ή τουλάχιστον όσο πολιτικό μπορεί να είναι ένα φιλμ που θέλει να γίνει κατανοητό και να αγαπηθεί από τις μάζες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σάσα Μπάρον Κοέν είναι ιδιαίτερα ευφυής και χαρακτηριστικά «ανίερος» στις κινηματογραφικές του μεταμορφώσεις, οπότε ο δικτάτορας μπορεί να έρχεται με μια σειρά από αστεία που δεν θα λέγατε στο αφεντικό σας, αλλά είναι δεδομένο πως θέλει να πάει πιο πέρα από αυτά.
Εδώ ο στόχος του δεν είναι φυσικά οι δικτάτορες ή δικτατορίσκοι της Αραβικής Χερσονήσου, αλλά εξ αντανακλάσεως η μισαλλοδοξία, η ξενοφοβία, η στενομυαλιά, η υποκρισία της ίδιας της Αμερικής. Με ένα φινάλε που θυμίζει περισσότερο ταινία του Μάικλ Μουρ, ο «Δικτάτορας» δεν διστάζει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους με έναν λιγάκι απλοϊκό, αλλά αναμφίβολα πετυχημένο τρόπο.
Ομως ακόμη κι αν τα γέλια δεν λείπουν και οι προθέσεις είναι καλές, το πρόβλημα με τον «Δικτάτορα» είναι πως μοιάζει με μια ακόμη συνηθισμένη κωμωδία παρεξηγήσεων και γκαγκ, ακόμη κι αν έχει μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε έξυπνες ατάκες απ ότι η μέση Χολιγουντιανή Κωμωδία.
Αντίθετα από τις προηγούμενες ταινίες του Σάσα Μπάρον Κοέν, εδώ η φόρμα μοιάζει υπερβολικά συνηθισμένη και το αποτέλεσμα γνώριμο και μάλλον κουρασμένο. Το αναρχικό ύφος της αληθινής μεταμόρφωσης του σε «Μπόρατ» ή «Μπρούνο», δίνει εδώ τη θέση του σε κάτι πολύ πιο προφανές. Εναν ηθοποιό που παίζει έναν ρόλο σε ένα φιλμ του οποίου το αφηγηματικό τόξο είναι απόλυτα προβλέψιμο.
Και μπορεί ευτυχώς ο Κοέν να είναι σχεδόν σε κάθε πλάνο του φιλμ, όμως δυστυχώς, όταν η εκκεντρική συμπεριφορά του δικτάτορα Αλαντίν δεν είναι το ζητούμενο και το σενάριο δοκιμάζει να σπρώξει τη δράση μπροστά με την εισαγωγή μιας ερωτικής ιστορίας ή μια «αποστολής», δυστυχώς καταλήγει να χάνει τον ρυθμό του και να φλερτάρει με τη νύστα.
Καταλαβαίνουμε απόλυτα την δυσκολία του Κοέν να συνεχίσει στο είδος του φιλμ που όρισε με το «Μπορατ», όπως και τη θέληση του να τιθασεύσει την ικανότητά του να χτίζει εξαιρετικούς χαρακτήρες σε κάτι που θα μπορούσε να δώσει «τυπικές» πετυχημένες κωμωδίες, όμως βλέποντας τον «Δικτάτορα», δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστείς πόσο πιο πετυχημένη και πόσο πιο αιχμηρή θα ήταν μια «one man show» ταινία του για τον «αληθινό» Αλαντίν κι όχι για έναν χαρακτήρα που έρχεται με τον αερόσακο της μυθοπλασίας...
