Χτισμένο πάνω σε φευγαλέες στιγμές και βουβές ματιές που αφήνουν συναισθηματικό αποτύπωμα διαρκείας, η “Ιστορία Αγάπης” άνετα θα μπορούσε να κατηγορηθεί για αφέλεια - αν όχι για εσκεμμένη αμέλεια – αλλά τούτο το αλαφροΐσκιωτο δείγμα Αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου, αποδεικνύεται ανεξίτηλο παρά το ισχνό του σενάριο.
Ο Τζέικομπ (Άντον Γιέλτσιν) είναι ένας εξαιρετικά φωτογενής φοιτητής που ετοιμάζεται να αποφοιτήσει από Καλιφορνέζικο πανεπιστήμιο. Μέχρι που γνωρίζει μια συμφοιτήτριά του απ’ την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και μαζί αποφασίζουν να αγνοήσουν την post-9/11 παράνοια του Αμερικάνικου μεταναστευτικού συστήματος και να αφήσουν τη φοιτητική της βίζα να λήξει – χωρίς φυσικά να εγκαταλείψει εμπρόθεσμα τη χώρα.
Αυτό το σχετικά φτηνό τέχνασμα δημιουργεί μια τεράστια, μεταξύ τους, απόσταση και μετατρέπει τη σχέση τους σε Οδύσσεια. Με ένα συνοπτικό σενάριο 50 σελίδων και μια μάλλον ασαφή ιδέα για την κινηματογραφική τους τύχη, το ζευγάρι κατορθώνει να κάνει τα πάντα να μοιάζουν αληθινά, αφού η Άννα (Φελίσιτι Τζόουνς) πλέον δεν έχει το δικαίωμα να ζήσει με τον Τζέικομπ στην Αμερική, κι αυτός δεν είναι έτοιμος να γίνει κάτοικος Βρετανίας. Όσοι έχουν ζήσει υπερατλαντικούς έρωτες θα ταυτιστούν απόλυτα με το φάντασμα μιας σχέσης που δεν ξέρεις τελικά αν σε ακολουθεί because it’s meant to be ή γιατί απλά αρνείσαι να κατεβάσεις το διακόπτη και να την αφήσεις να σβήσει.
Σε κάθε περίπτωση, το εύσημα εδώ δεν ανήκουν μόνο στο σκηνοθέτη και στους (σκανδαλωδώς φωτογενείς) ηθοποιούς του, αλλά και σε ένα εξαιρετικό μοντάζ που ξέρει ακριβώς που πρέπει να κόψει και που πρέπει να ράψει, κάνοντας τα πάντα να μοιάζουν γεμάτα νόημα – ακόμα κι αν είναι τυχαία αποτελέσματα ενός επιτυχημένου αυτοσχεδιασμού
