Hταν καλοκαίρι του 1999, όταν τέσσερα αγόρια από το Μίσιγκαν άρχισαν τη σεξουαλική τους αναζήτηση προκειμένου να χάσουν την παρθενιά τους. Στα χρόνια που πέρασαν, ο Τζιμ και η Μισέλ παντρεύτηκαν, ενώ ο Κέβιν και η Βίκυ χώρισαν. Ο Οζ και η Χέδερ συνέχισαν τη ζωή τους χωριστά, ενώ ο Φιντς ακόμα εποφθαλμιά τη μαμά του Στίφλερ, ο οποίος δεν έχει αλλάξει καθόλου. Τώρα οι φίλοι μιας ζωής, συναντιούνται εκ νέου ως ενήλικες αναπολώντας την ξεγνοιασιά που είχαν στα εφηβικά νιάτα τους...
Για όσους δεν έχουν δει ποτέ το πρώτο «American Pie» το 1999 και δεν γνωρίζουν την σχεδόν ολέθρια επίδραση που είχε έκτοτε πάνω στην αμερικανική κωμωδία, το reunion των ηρώων της 13 χρόνια μετά, πιθανόν να φανεί σαν ένα διασκεδαστικό και αθυρόστομο buddy movie, κατώτερο σε καφρίλα από τα «Hangover», ανώτερο σε παλιμπαιδισμούς από τις κατά καιρούς περιπέτειες ανδρών από την Αμερική που για κάποιο λόγο ο μοναδικός σκοπός της ζωής τους είναι να μείνουν για πάντα έφηβοι...
Για όσους, όμως, θα θυμούνται για πάντα πως μετά από την πιο ντροπιαστική στιγμή που έζησε ποτέ ο Τζέισον Μπιγκς στη (κινηματογραφική τουλάχιστον) ζωή του, κάθε αμερικάνικη κωμωδία προσπάθησε με αγωνία να ξεπεράσει την αρχετυπική εικόνα της διακορευμένης μηλόπιτας, το «American Pie Reunion» είναι κάτι περισσότερο από το επιστροφή στα «καλύτερα μας χρόνια» της αντροπαρέας της πρώτης ταινίας.
Με έναν περίεργο (και αρκετά διαστροφικό) τρόπο, το «American Pie Reunion» αναδύει μια αύρα νοσταλγίας. Οχι μόνο γιατί μετά από τρεις ταινίες («American Pie», «American Pie 2», «Αmerican Wedding»), είναι αδύνατον να μην σκεφτείς και εσύ που ακριβώς βρισκόσουν το 1999 και που βρίσκεσαι τώρα, αλλά κυρίως γιατί η παλιοπαρέα που μαζεύεται ξανά για να θυμηθεί τα παλιά ανακαλύπτει πως τελικά το μόνο που έχει αλλάξει είναι η διαπίστωση πως όσο και αν μεγαλώνεις μερικά πράγματα μένουν ίδια.
Νοσταλγική είναι και η διάθεση σεναριογράφων, σκηνοθετών και πρωταγωνιστών απέναντι στην ίδια την κωμωδία που, χωρίς να αποφεύγει τα χοντροκομμένα, σκατολογικά και κάθε είδους υγρολάγνα αστεία, μοιάζει να αναπολεί μια εποχή όπου η είκονα των γεννητικών οργάνων ενός χολιγουντιανού ηθοποιού σκεπασμένων με ένα διαφανές καπάκι κατσαρόλας (!) θα έριχνε τους θεατές κάτω από τις θέσεις τους από τα γέλια...
Τι κρίμα, όμως, που η νοσταλγία δεν δίνει τη θέση της σε μια πραγματικά ρομαντική σάτιρα πάνω στα απανταχού σεξομανή αγόρια που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ αλλά που κάποια στιγμή αναπόφευκτα ανακαλύπτουν το πάνω κεφάλι τους. Και τι κρίμα που στην προσπάθεια του «American Pie Reunion» να απευθυνθεί τόσο στους 30 something όσο και στα 20χρονα, υποκύπτει από κεκτημένη ταχύτητα στο ίδιο φτηνό χιούμορ με το οποίο έχτισε τον όποιο μύθο του.
Εν έτει 2012 δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κοινό για αυτήν την ταινία. Οι σημερινοί εικοσάρηδες προτιμούν να ζουν ξέφρενα πάρτι τύπου «Project X» και οι σημερινοί 30something προτιμούν να ζουν σε ένα διαρκές bachelor party τύπου «Hangover» - με ή χωρίς μαιμούδες και λοιπά μέλη του ζωικού βασιλείου. Και όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι θεατές του ανήκουν σε αυτούς που κάθε φορά που τους καλούν σε ένα reunion λένε ναι, αλλά τελευταία στιγμή ακυρώνουν...
