Τη στιγμή που ένας αστεροειδής πλησιάζει τη Γη, ένας άντρας μένει μόνος όταν η σύζυγός του, τον εγκαταλείπει πανικόβλητη. Εκείνος αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι οδικώς, για να ξαναβρεί την παλιά του αγάπη από το γυμνάσιο. Τον συνοδεύει μία γειτόνισσα που τελικά παίρνει σημαντική θέση στις... 20 μέρες που απομένουν για την ανθρώπινη ζωή!
Οι προσδοκίες είναι σχετικά αυξημένες: μια ταινία καταστροφής, με ήρωες ένα αντίξοο ζευγάρι που, βλέποντας το τέλος να έρχεται, κάνει όλες τις κωμικές, σπασμωδικές, ατελέσφορες προσπάθειες να κλείσει τακτοποιημένα ή εκπληρωμένα τη ζωή του, με σενάριο και σκηνοθεσία της Λορίν Σκαφάρια που τόσο απολαυστικά διαπιστευτήρια έδωσε με το «Nick and Nora’s Infinite Playlist».
Κι όμως, όπως και με το σύμπαν όπου ζουν (για λίγο ακόμα) οι ήρωες, κάτι πηγαίνει πολύ στραβά. Η χάρη και το ιδιότυπο quirky ταμπεραμέντο τους μεταβάλλεται, από την αρχή σχεδόν, σε μια κουραστική υστερία. Οσο υπόγειος, ευαίσθητος και αξιολάτρευτος είναι ο Στιβ Καρέλ, που αποδεικνύει ότι η ερμηνεία του έχει επίπεδα και εναλλαγές, τόσο εκνευριστική είναι η Κίρα Νάιτλι, που διατηρεί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ένα ύφος σαν κάτι να της μυρίζει πολύ άσχημα.
Θέλοντας να χτίσεις ένα τρυφερό εναλλακτικό μοιραίο ρομάντζο, το πιο σημαντικό πράγμα απ’ όλα είναι η χημεία των πρωταγωνιστών σου να είναι εκρηκτική – και στην ταινία το κεντρικό ζευγάρι μοιάζει τόσο αταίριαστο όσο δυο διαφορετικά παπούτσια στα πόδια του ίδιου ανθρώπου.
Η ταινία, βέβαια, επειδή ούτε ανόητη είναι ούτε προχειρογραμμένη, καταπιάνεται με ιδέες που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν μακριά: ποιες είναι οι προτεραιότητες της σύγχρονης κοινωνίας, τι θα κάνει ο πολίτης της μητρόπολης αν αισθάνεται ότι όλα τελειώνουν και, ταυτόχρονα, όλα επιτρέπονται, ποιοι είναι οι επιβεβλημένοι φραγμοί και τι σημαίνει, σήμερα, αποτίναξη του ζυγού, ουσιαστική ελευθερία. Ταυτόχρονα, τι σημαίνει, τώρα και πάντα, σώζω τον άνθρωπο που αγαπώ – καμιά φορά η σωτηρία δεν χρειάζεται καν να προκύπτει όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος, σωτηρία χρειαζόμαστε κι από την απλή μας καθημερινότητα.
Μόνο που, μ’ ένα ακατάλληλα επιλεγμένο καστ και ένα στιλιστικό ύφος που έχει αρχίσει να γίνεται τυποποιημένο – ναι, δεν μπορεί σε οποιονδήποτε ήρωα, με όποιες καταβολές, να ταιριάζουν οι χειροποίητες πλεκτές ζακέτες και το πάθος για τα βινύλια – η επιτήδευση δεν επιτρέπει στον θεατή να ταυτιστεί με τους ήρωες και να παρακολουθήσει την κάθοδο στο τίποτα, ή την ανύψωση στη μεγαλύτερη αγάπη, με ενδιαφέρον και συμπόνια. Θα θυμηθείτε ότι τελικά, ο ήρωας που θα σας μείνει πιο αξέχαστος, είναι ο παρουσιαστής ειδήσεων του θαυμάσιου Μαρκ Μόζες, που στη μοναχική του πορεία αναμεταδόσεων, μέσα στην οθόνη της τηλεόρασης που επανέρχεται κάθε τόσο, συμπυκνώνει την υπαρξιακή αγωνία και την ανατρεπτική κωμικότητα που ολόκληρη η ταινία δεν καταφέρνει να κατακτήσει.
