Δεν γίνεται να πάρει κάποιος στα σοβαρά την ταινία του Κέβιν Λιούις «Ο Επιστάτης» όσο και αν προσπαθήσει. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό μιας και η ίδια δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Το να βλέπεις τον Νίκολας Κέιτζ να τα βάζει με δολοφονικά ρομπότ μέσα σε ένα παιδικό θεματικό εστιατόριο, μοιάζει ως μια εξαιρετικά αλλοπρόσαλλη ιδέα που ίσως καταφέρει να σε διασκεδάσει στην πορεία. Μόνο που δυστυχώς ένας Κέιτζ, όσο και σε μεγάλα κέφια κι αν βρίσκεται, δεν φέρνει απαραίτητα την άνοιξη.
Το σενάριο της ταινίας είναι τόσο υποτυπώδες και σουρεαλιστικό που μοιάζει σαν κάποιος να το έγραψε κάτω από την επιρροή παραισθησιογόνων και που θυμίζει σε κάτι από το video game «Five Nights at Freddy’s» το οποίο και αυτό με την σειρά του ετοιμάζεται να γίνει ταινία. Οταν το αυτοκίνητό του χαλάει, ένας απλός άνθρωπος συμφωνεί να καθαρίσει ένα εγκαταλελειμμένο κέντρο οικογενειακής διασκέδασης με αντάλλαγμα την επισκευή του αυτοκινήτου του. Σύντομα όμως θα καταλάβει πως στα παιχνίδια του πάρκου Willy’s Wonderland κατοικούν δαιμονικά πνεύματα που τον καταδιώκουν.
Μην περιμένεις να βγάλεις κάποιο νόημα από την ιστορία, δεν χρειάζεται εξάλλου, η οποία εξελίσσεται όπως ακριβώς μπορεί κάποιος να την φανταστεί, με τον χαρακτήρα του Κέιτζ, έχοντας απλά το όνομα Επιστάτης, να τα βάζει με τα δολοφονικά ρομπότ και να τα καταστρέφει ένα προς ένα. Κι ενώ η ταινία άνετα θα μπορούσε να ήταν 90 λεπτά και μόνο χωρίς περιττή γαρνιτούρα, δυστυχώς μέσα σε όλο αυτό προστίθεται και μια ομάδα παιδιών που εισβάλλουν στο χώρο για να τον σώσουν, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει το λουτρό αίματος (ή λαδιών – εξαρτάται από ποια πλευρά το δει κάποιος) που ακολουθεί.
Η σκηνοθεσία του Λιούις μοιάζει σαν να αποτίνει τον δικό της φόρο τιμής στα slasher movies της δεκαετίας του ’80 με αρκετές αναφορές από τις κλασσικές του είδους και κυρίως την «Κούκλα του Σατανά», με τα σκηνικά να δείχνουν αρκετά όμορφα (με ένα δικό τους διεστραμμένο τρόπο) και την φωτογραφία αρκετά τριπαρισμένη για να σε κάνει να χαθείς με αρκετή ευκολία στον κόσμο της. Οι ιδέες υπάρχουν αλλά γρήγορα αρχίζουν να χάνουν την δυναμική τους και ήδη μέσα στο πρώτο μισάωρο η ταινία φαίνεται πως τραβάει το σενάριο από τα μαλλιά για να γεμίσει την διάρκειά της, καταλήγοντας γρήγορα κάτι το βαρετό, αλλά το καρτουνίστικο gore fest, που μπορεί να μην φτάνει την ποιότητα και την ποσότητα άλλων ταινιών του είδους, παραμένει ελαφρώς διασκεδαστικό.
Το μόνο που κρατάει την ταινία από το να μην καταρρεύσει τελείως είναι ο Νίκολας Κέιτζ, ο οποίος δεν ξεστομίζει ούτε μια ατάκα μέχρι το τέλος της και το μόνο που κάνει είναι να πίνει αναψυκτικά, να παίζει φλιπεράκι, να κοιτάζει επίμονα τους υπόλοιπους χαρακτήρες και να διαμελίζει τα δολοφονικά ρομπότ. Ο ήρωας του παίζει στα όρια της καρικατούρας και το μυστήριο που τον καλύπτει ποτέ δεν μετουσιώνεται σε κάτι παραπάνω και μοιάζει σαν μια πραγματικά χαμένη ευκαιρία, αλλά ο δέσμευση του Κέιτζ στον ρόλο αυτόν του δίνει τους πόντους που χρειάζεται για να ξεπεράσει την μετριότητα.
Ο «Επιστάτης» είναι μια ταινία που διασκεδάζει για λίγο και θα ξεχαστεί ακόμα πιο γρήγορα. Αλλά σίγουρα θα είναι μια ταινία που θα παίζεται σε cult κινηματογραφικές βραδιές για αρκετό καιρό γιατί, πώς να το κάνουμε, το να βλέπεις τον Νίκολας Κέιτζ να αφηνιάζει μπροστά σε δολοφονικά ρομπότ είναι ένα ανεκτίμητο θέαμα που δεν θα χάσει ποτέ την αίγλη του.
Ο «Επιστάτης» είναι διαθέσιμος On Demand στις Νέες Κυκλοφορίες του Vodafone TV, για συνδρομητές με ή χωρίς αποκωδικοποιητή.
