Ο Τομάζο είναι ένας αμερικάνος σκηνοθέτης που ζει στην Ρώμη με την νεότερη γυναίκα του Νίκι και την τρίχρονη κόρη του ΝτίΝτι, σε μια νέα αρχή από μια ζωή που είχε σημαδευτεί από τον εθισμό του στην ηρωίνη και το κρακ, τις κραιπάλες και το δημιουργικό τέλμα. Ο τομάσο του τώρα, ζει μια εκ πρώτης όψεως ευτυχισμένη ζωή, κάνει μαθήματα ιταλικών, παραδίδει ερμηνευτικά σεμινάρια, συντονίζει τις συναντήσεις μιας ομάδας πρώην ναρκομανών, κάνει γιόγκα και παθιασμένο έρωτα στη γυναίκα του, δουλεύει το σενάριο της επόμενης ταινίας του.
Ολα εκ πρώτης όψεως μοιάζουν γαλήνια κι οικογενειακά μέχρι την στιγμή που η σχέση του ζευγαριού αρχίζει να δείχνει τις ρωγμές της και το ζευγάρι βυθίζεται σε έναν φαύλο κύκλο καυγάδων και φωνών συχνά με μάρτυρα την μικρή ΝτίΝτι που κλαίει αβοήθητη. Το γεγονός ότι ο Τομάζο φλερτάρει με μια νεαρή από το εργαστήριο του δεν βοηθά, ούτε το ότι η προετοιμασία της επόμενης ταινίας του δεν δείχνει να προχωρά όπως θα ήθελε.
Σύντομα οι συμβολισμοί και η υποψία πως το φιλμ είναι κάτι παραπάνω από την ιστορία της διάλυσης μιας σχέσης, σχεδόν κάτι σαν παραβολή γίνονται όλο και πιο έντονοι κι ο ήρωας βρίσκεται να βγάζει την καρδιά του που χτυπά ακόμη από το στήθος του και να την προσφέρει σε μια ομάδα προσφύγων γύρω από μια φωτιά σε ένα πάρκο της Ρώμης, ή να βρίσκεται καρφωμένος σε έναν σταυρό εν μέσω της κίνησης και των περαστικών.
Ο Φεράρα θέλει προφανώς να μιλήσει για την δημιουργική διαδικασία και την θυσία του καλλιτέχνη, «τον σταυρό» που πρέπει να σηκώσει και τον τρόπο του να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του, αλλά το αποτέλεσμα ακόμη κι αν θα μπορούσε να είναι θαρραλέο στο πόσο προσωπικό δείχνει, καταλήγει μάλλον εγωκεντρικό και ναρκισιστικό. Ο Φεράρα δίνει τον ρόλο της γυναίκας και της κόρης του ήρωα στην δική του γυναίκα και κόρη, το πρότζεκτ του φιλμ που ο Τομάζο δουλεύει δείχνει να είναι η επόμενη ταινία του Φεράρα «Siberia» (που αποδείχθηκε τόσο υπερφίαλη και κενή όσο προϊδεάζει ότι θα είναι) και σχεδόν όλη η ιστορία του ακούγεται σαν μια ελαφρώς παραλλαγμένη εκδοχή της δικης του.
Ομως δυστυχώς, το φιλμ ενδιαφέρεται μόνο για τον κεντρικό του χαρακτήρα αφήνοντας όλους τους άλλους να δειχνουν αδιάφοροι και μισοσχηματισμένοι -και ειδικά τις γυναίκες να κινούνται κάπου μεταξύ υστερίας και σεξουαλικού αντικειμένου- και πελαγοδρομεί ανάμεσα σε σκηνές με ατελείωτες συζητήσεις που δεν προσφέρουν τίποτα το ουσιαστικό, ούτε στην εξέλιξη του δράματος ούτε στην σκιαγράφηση του χαρακτήρα. Μια πιο σαφής ιδέα για το τι ακριβώς θα ήθελε να πει για την ζωή του ή την δημιουργική του διαδικασία και μια πιο σφιχτοδεμένη αφήγηση πιθανότατα θα βοηθούσαν την ταινία να αποκτήσει σχήμα κι ενδιαφέρον, κάτι που εδώ μόνο στιγμιαία και περιστασιακά βρίσκει.
