Μέχρι πού θα έφτανε κάποιος, όταν τα οικονομικά του πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο; Μέχρι την Ινδία μήπως; Για να οργανώσει ένα reality show; Οσο τραβηγμένα και αν σας φαίνονται όλα αυτά, η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Η καριέρα του manager παικτών Τζέι Μπι Μπέρνστιν δεν βρίσκεται ακριβώς στο απόγειό της. Για να μη χρεοκοπήσει, καταστρώνει ένα σχέδιο ώστε να ανακαλύψει τον επόμενο μεγάλο παίκτη του μπέιζμπολ. Ταξιδεύει, λοιπόν, στην Ινδία, όπου οργανώνει ένα reality με τίτλο «The Million Dollar Arm» για να βρει έναν παίκτη του κρίκετ και να τον μετατρέψει στο επόμενο αστέρι του μπέιζμπολ. Μαζί του έχει για βοήθεια τον Πόιτβιντ - έναν πρώην παίκτη του μπέιζμπολ. Θα καταλήξουν σε δυο δεκαοχτάχρονους: τον Ντινές και τον Ρίνκου που δεν έχουν καμία ιδέα από μπέιζμπολ, ξέρουν, όμως, να ρίχνουν εξαιρετικά γρήγορες μπαλιές. Ο Τζέι Μπι φέρνει τα παιδιά στην Αμερική ελπίζοντας να κάνουν επαγγελματικό συμβόλαιο και να κάνει έτσι μια γερή αρπαχτή. Καθώς τα δύο παιδιά από την Ινδία προσπαθούν να προσαρμοστούν στο δυτικό τρόπο ζωής και να μάθουν τους κανόνες του παιχνιδιού, ο Τζέι Μπι παίρνει από αυτούς, αλλά και από την όμορφη γειτόνισσά του, πολύτιμα μαθήματα ζωής για την ομαδικότητα, την αφοσίωση και τη σημασία της οικογένειας.
Ακόμη κι αν στην καρδιά του υπάρχει μια ιστορία ανόδου από την φτώχεια στην δόξα και τα χρήματα και μια άλλη διαδρομή από ένα εγωκεντρικό κενό στην ανακάλυψη των πιο σημαντικών πραγμάτων στην ζωή, το «Χέρι του Ενός Εκατομμυρίου», μοιάζει πιο βαρετό κι από το να έβλεπες έναν αληθινά κακό αγώνα μπέιζμπελ. Ή Κρίκετ.
Όπως και σε εκείνα τα σπορ, αλλά αντίθετα με τα όσα θα έπρεπε να συμβαίνουν στο σινεμά, όλα γίνονται με βάση μια σειρά από κανόνες από τους οποίους το φιλμ δεν ξεφεύγει λεπτό: Ο ήρωας του είναι ικανός, αλλά επιφανειακός, έξυπνος, αλλά «παραστρατημένος» στην επιθυμία του να πετύχει και στην συνήθειά του να βλέπει τους ανθρώπους μόνο ως μέσα προς έναν σκοπό. Η Ινδία είναι «εξωτική» και γεμάτη μυρωδιές, αυτοκίνητα που κορνάρουν συνέχεια και καλόκαρδους φτωχούς ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν αλλά και να να κατακτήσουν το αμερικάνικο όνειρο. Η γειτόνισά του πίσω στη Αμερική είναι το προσγειωμένο κορίτσι που θα τον βοηθήσει να καταλάβει πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή, εκτός από τα μοντέλα και ούτω καθ εξής.
Κι αν όλα αυτά είναι κλισέ που λίγο πολύ περιμένεις να βρεις σε μια χολιγουντιανή ταινία που θέλει να σταθεί κάπου ανάμεσα στο «Jerry Maguire» και το «Slumdog Millionaire», δυστυχώς εδώ δεν βρίσκονται απλά στον φλοιό της, σαν μια εύκολη «κωδικοποίηση» της δομής και των φιλοδοξιών της, μα την συνθέτουν ολόκληρη. Η ιστορία της να είναι ενδιαφέρουσα, όμως είναι δοσμένη με ολοκληρωτικά άψυχο και εντελώς διεκπαιρεωτικό τρόπο, με χαρακτήρες που μπορείς να περιγράψεις με ένα δύο επίθετα και μια διαδρομή που ξέρεις από το πρώτο σχεδόν λεπτό την πορεία που θα ακολουθήσει.
Ναι, το «Χερι του Ενός Εκατομυρίου» μπορεί να εξιστορεί ένα success story (ακόμη κι αν οι δυο Ινδοί παίκτες που τελικά έφτασαν στην Αμερική δεν είχαν ακριβώς την καριέρα που το φιλμ προσπαθεί να μας πείσει ότι πέτυχαν), όμως το κάνει με τον πιο προφανή και εύκολο τρόπο, αναπαράγοντας εμψυχωτικές αμπελοφιλοσοφίες τις οποίες επενδύει με μια αληθινά ενοχλητική μουσική που μοιάζει να είναι πανταχού παρούσα, προσπαθώντας να ηλεκτρίσει μια ταινία που δεν δείχνει παρά ελάχιστα σημεία ζωής.
Ακόμη και ηθοποιοί σαν τον Τζον Χαμ ή τον Αλαν Αρκιν πάνε χαμένοι σε αυτή την αληθινά βαρετή κι ολοκληρωτικά αδιάφορη ταινία, ενώ το καστ των Ινδών ηθοποιών θυσιάζεται στον βωμό των σχηματικών ευκολιών στον οποία καταλήγει κάθε διαφορετική εθνικότητα ή κουλτούρα στις Χολιγουντιανές «καλοπροαίρετες» ταινίες για όλη την οικογένεια.
