Στο πέμπτο και τελευταίο μέρος της κινηματογραφικής βαμπιρικής σειράς, βρίσκουμε την Μπέλα και τον Εντουαρντ ερωτευμένους όσο ποτέ και... συμβατούς, μια και η Μπέλα είναι πια κανονική βαμπίρα. Το ζευγάρι έχει και την κόρη του, τη Ρενέσμε, η οποία θ' αποτελέσει την ψυχή της εξέλιξης στο φινάλε της ιστορίας. Η Μπέλα, ο Εντουαρντ, όλοι οι Κάλεν και οι Λυκάνθρωποι μαζί θα χρειαστεί να πολεμήσουν ενάντια στην ηγεμονία των Βολτούρι, προκειμένου να προστατεύσουν την οικογένειά τους.
Οσο να πεις, υπάρχει μια συγκίνηση όταν τελειώνει ένας κινηματογραφικός κύκλος με τον οποίο είχε ετήσιο ραντεβού η μισή υφήλιος, από το 2008 μέχρι σήμερα. Ο έρωτας της Μπέλα και του Εντουαρντ, στα μυθιστορήματα της Στέφανι Μέγιερ και στις ταινίες που ακολούθησαν καθόρισε (ευτυχώς ή δυστυχώς) μια ολόκληρη γενιά, που ανήκουν τώρα στην κατηγορία «young adults» και προσέλκυσε δίπλα της ένα λογοτεχνικό, κινηματογραφικό και κοινωνικό κίνημα.
Το «Twilight Saga» δημιούργησε μόδα, απέσπασε βραβεία, προκάλεσε εκδηλώσεις λατρείας και, εξαιρετικά σημαντικό, σύστησε στο κοινό δυο ηθοποιούς, τον Ρόμπερτ Πάτινσον και την Κρίστεν Στιούαρτ, οι οποίοι απέκτησαν τόσο μεγάλη δημοτικότητα και δύναμη που έχτισαν ήδη καριέρες παράλληλα με το ξετύλιγμα της ιστορίας των βαμπίρ που ζουν έναν απαγορευμένο έρωτα.
Το τελευταίο, πέμπτο επεισόδιο της κινηματογραφικής σειράς, ωστόσο, έχει ένα μεγάλο ατού και μια σειρά από απογοητεύσεις, που κάνουν το σύντομο flash back του φινάλε να μοιάζει με ευχάριστο διάλειμμα αναπόλησης. Από τη μία πλευρά, το «επεισόδιο» αυτό περιλαμβάνει τη μεγάλη μάχη των Κάλεν, της ευρύτερης οικογένειάς τους και των Λυκανθρώπων με τους άρχοντες Βολτούρι, σε μια εξαιρετικά θεαματική - κι ελαφρώς διαφορετική από το βιβλίο - αναμέτρηση σ’ ένα χιονισμένο ξέφωτο, η οποία κατά στιγμές αγγίζει το σπλάτερ, ή μια μπαρόκ τοιχογραφία, με εκπληκτικά εφέ και συγκλονιστικές ανατροπές. Αυτό είναι το ατού.
Από την άλλη πλευρά, οι ήρωες της ιστορίας έχουν πια μεγαλώσει (όσο μεγαλώνουν οι βρικόλακες, δηλαδή κυρίως πνευματικά), έχουν ξεφύγει από το εφηβικό απαγορευμένο ρομάντζο που έδινε έδαφος για πάθη και χιούμορ με το ελαφρυντικό της νεότητας. Παίρνουν τους εαυτούς τους υπερβολικά σοβαρά, αναδίνοντας μελοδραματισμό και στόμφο και αποκαλύπτοντας, καθαρότερα παρά ποτέ, ότι οι ηθοποιοί που τους ενσαρκώνουν πραγματικά δεν είναι καθόλου καλοί. Από αυτή τη σοβαροφάνεια μοιάζει ακόμα πιο συντηρητικό το επεισόδιο μιας ούτως ή άλλως συντηρητικής σειράς, που όμως έχει το περισσότερο σεξ (απελευθερωμένο, πια, μια και τελέστηκε και ο γάμος πέρσι!)
Σ΄αυτές τις γεμάτες βαρύτητα δραματικές σκηνές, η σύναξη των «υποστηρικτών» ή «μαρτύρων» της οικογένειας Κάλεν μοιάζει κωμικά με πολυσυλλεκτική κάρτα της Unicef, ή με μια ιδιότυπη κιβωτό του Νόε, μ’ ένα ζεύγος από κάθε εθνικότητα ή φυλή των φιλικά προσκείμενων βαμπίρ. Επιπλέον, για κάποιον ακατανόητο λόγο, η μικρή Ρενέσμε – πριν μεγαλώσει και γίνει κουκλίτσα – είναι ένα μωρό ψηφιακό κι αυτό φαίνεται τόσο, σα να παρακολουθείς το «Polar Express».
Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δε μειώνει την εμπορική δύναμη της ταινίας, η οποία άλλωστε είναι φτιαγμένη από μια, ανεξαρτήτως ηλικίας, εφηβική ψυχή – του παράλογα ρομαντικού εφήβου των παραμυθιών, όχι του δυναμικού, ριζοσπαστικού εφήβου βέβαια. Απλώς, για το μεγάλο φινάλε της κινηματογραφικής σειράς που μας έκανε παρέα τόσα χρόνια, περιμέναμε κάτι πιο συναρπαστικό, έστω κι αν το flash back στο τέλος της ταινίας μας θυμίζει ότι ο έρωτας της Μπέλα και του Εντουαρντ θα μείνει ζωντανός για πάντα.
