Περισσότερο γνωστός ως σεναριογράφος (συχνά στις ταινίες του Στίβεν Σόντερμπεργκ), ο Τσαρλς Ζ Μπερνς παραδίδει φέτος (χρόνια μετά το σκηνοθετικό ντεμπούτο του «Pu-239»), μια από εκείνες τις ταινίες που θα μπορούσαν να αφήσουν το σημάδι τους στη χρονιά και να πλασαριστούν ως σοβαρός διεκδικητής βραβείων.
Το «The Report», είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Ντάνιελ Τζόουνς ενός ερευνητή της αμερικανικής Γερουσίας που πέρασε επτά ολόκληρα χρόνια συντάσσοντας μια αναφορά για την χρήση βασανιστηρίων στην ανακριση των κρατουμενων για τρομοκρατία από την CIA στον απόηχο της 11ης Σεπτεμβρίου.
Το φιλμ έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Sundance τον περασμένο Ιανουάριο κερδίζοντας εντυπωσιακές κριτικές και φέρνοντας τόσο τον πρωταγωνιστή της Ανταμ Ντράιβερ όσο και την Ανέτ Μπένινγκ που υποδύεται την επικεφαλής γερουσιαστή της επιτροπής Νταϊαν Φάινστάιν στα φαβορί για τις υποψηφιότητες των Οσκαρ του 2020. Η Amazon έσπευσε να αγοράσει το φιλμ για 14 εκατομμύρια δολάρια, αλλά η ιδιαίτερα χαμηλότονή εξοδός του σε ελάχιστες αμερικάνικες αίθουσες πριν δυο εβδομάδες και δίχως φανφάρες πρεμιέρα του στο Amazon Prime Video (όπου κυριολεκτικά πρέπει να ψάξεις για να το ανακαλύψεις) δεν συνάδουν με τις φιλοδοξίες που μοιάζει να είχε στις αρχές της χρονιάς.
Και είναι κρίμα διότι το «The Report» είναι μια από εκείνες τις ταινίες για ενηλίκους που το Χόλιγουντ δεν μοιάζει να κάνει πλέον συχνά, ενα φιλμ αγωνίας και ηθικών ζητημάτων, με πολιτική ματιά και πυκνή ιστορία, που θυμίζει τα κλασικά πολιτικά θρίλερ του αμερικάνικου σινεμά των 70’ς και με ένα θέμα που μοιάζει να μας αφορά απόλυτα: την σημασία που έχει όχι απλά το να ακολουθείς τους κανόνες και τον νόμο στον πόλεμο ή την ειρήνη, αλλά και το πως η αλήθεια και η αποκάλυψη της είναι πάντα απαραίτητη.
Μπορεί η ιδέα μιας ταινίας για στρατιωτικά βασανιστήρια και εικόνες φρίκης που όλοι έχουμε δει σε φωτογραφίες και βίντεο από φυλακές όπως αυτή του Αμπου Γκράιμπ να μην είναι αυτή που εχετε για μια ευχάριστη βραδιά στο σπίτι, όμως ο Μπερνς ξέρει πως να χτίζει την αγωνία μέσα από την προσοχή στις λεπτομέρειες και εξαιρετικούς χαρακτήρες με αποχρώσεις και πτυχές που θα μπορούσαν να έχουν χαθεί στα χέρια άλλων λιγότερο καλών ηθοποιών.
Μια από εκείνες τις ταινίες για ενηλίκους που το Χόλιγουντ δεν μοιάζει να κάνει πλέον συχνά, ενα φιλμ αγωνίας και ηθικών ζητημάτων, με πολιτική ματιά και πυκνή ιστορία, που θυμίζει τα κλασικά πολιτικά θρίλερ του αμερικάνικου σινεμά των 70s.»
Κι αν οι δυο ώρες της διάρκειας του φιλμ είναι γεμάτες από ονόματα, γεγονότα και στοιχεία (η αρχική αναφορά του Τζόουνς είχε έκταση 6.700 σελίδων), δεν περιέχουν ούτε μια βαρετή στιγμή όχι μόνο γιατί πάντα είναι γοητευτικό να παρακολουθείς τον αγώνα μιας χούφτας ανθρώπων να υπερασπίζονται το δίκαιο - κι ακόμη περισσότερο όταν τους υποδύονται εξαιρετικοί πρωταγωνιστές - αλλά και γιατί ο Μπερν μπορεί να αφηγηθεί τα γεγονότα με όρους κινηματογραφικούς και να τα κάνει αγωνιώδη και καινούρια ακόμη και σε θεατές που ξέρουν, ή νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα για μια αληθινά συγκλονιστική ιστορία.
