Με φόντο τις αρχές της δεκαετίας του ’60, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, η ταινία «Κωδικό Όνομα: U.N.C.L.E.» παρακολουθεί τη ζωή του Σόλο, πράκτορα της CIA και του Κουριάκιν, πράκτορα της KGB. Στο πλαίσιο μιας αποστολής, οι δύο άνδρες αφήνουν στην άκρη την επί μακρόν αντιπαλότητά τους, προκειμένου να σταματήσουν μια μυστηριώδη διεθνή εγκληματική οργάνωση, που έχει στόχο να αποσταθεροποιήσει την εύθραυστη ισορροπία μέσω των πυρηνικών όπλων και της τεχνολογίας. Το μόνο στοιχείο που έχουν στη διάθεσή τους είναι η κόρη ενός εξαφανισμένου Γερμανού επιστήμονα, μέσω της οποίας θα μπορέσουν να διεισδύσουν στους κόλπους της οργάνωσης. Οι δύο άνδρες θα πρέπει να δώσουν μάχη με τον χρόνο προκειμένου να αποτρέψουν μια παγκόσμια καταστροφή.
Υπάρχει κάτι χαριτωμένα απολαυστικό στο γεγονός ότι σε όλη την διάρκεια μιας ταινίας με κατασκόπους, κανείς δεν πληκτρολογεί φρενιτωδώς κάτι σε ένα κομπιούτερ, δεν υπάρχουν πλάνα στα οποία οφείλεις να αγωνιάς για το αν τα περιεχόμενα ενός υπολογιστή θα αντιγραφούν στην ώρα τους σε έναν σκληρό δίσκο ή αν το κινητό τηλέφωνο του ήρωα θα χτυπήσει την λάθος στιγμή. Το φιλμ του Γκάι Ρίτσι μας θυμίζει τις μέρες πριν από την επέλαση της τεχνολογίας στο σινεμά και στις ταινίες δράσης, ακόμη κι αν δεν την αποφεύγει μα την χρησιμοποιεί ρετροφουτουριστικά.
Το γεγονός ότι το φιλμ διαδραματίζεται στην δεκαετία του 60 κι όχι στο σήμερα όπως άλλα reboots μισοξεχασμένων τηλεοπτικών σειρών του παρελθόντος (διάβαζε «Επικίνδυνη Αποστολή») αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο ρίσκο του φιλμ, αλλά και κάτι που τελικά καταλήγει να το κάνει απρόσμενα γοητευτικό.
Και καταλήγει επίσης απολύτως απροσδόκητα να είναι το μεγαλύτερο προσόν του. Η αλήθεια είναι πως το φιλμ δεν είναι μια κατασκοπική περιπέτεια, ούτε στ΄αλήθεια ιδιαίτερα περιπετειώδες. Δίχως να φτάνει στα επίπεδα σάχλας μιας κατασκοπικής παρωδίας όπως το «Austin Powers», το φιλμ του Ρίτσι δεν φοβάτει να φλερτάρει με την κωμωδία και να ξεκαθαρίσει από νωρίς πως δεν χρειάζεται να πάρεις το φιλμ στα σοβαρά για να το απολαύσεις.
Με τον Χένρι Κάβιλ και τον Αρμι Χάμερ να ταιριάζουν σαν χέρι με γάντι σε ένα ντουέτο που θα μπορούσε να ειναι το «παράξενο ζευγάρι» μιας ανατρεπτικής ρομαντικής κομεντί και την Αλίσια Βικάντερ να μην είναι απλά το δεδομένο «Bond girl», το φιλμ έχει ένα αναμφίβολα ελκυστικό τρίο πρωταγωνιστών που αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικα της επιτυχίας του.
Το άλλο είναι πως ακόμη κι αν δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία το τι ακριβώς γίνεται στην οθόνη, όλα συμβαίνουν σε έναν απόλυτα κομψό, άψογο στιλιστικά και απόλυτα χαριτωμένο κόσμο και με έναν τρόπο που ξέρει πως να διατηρεί το ενδιαφέρον σου με εντυπωσιακά set pieces και σκηνές δράσης που πάνε χέρι χέρι με την κωμωδία.
Ναι το «Κωδικό Ονομα: U.N.C.L.E.» δεν παίρνει τον εαυτό του ιδιαίτερα στα σοβαρά (εκτός από τις προθέσεις του να δημιουργήσει ένα πετυχημένο franchise) κι αυτό είναι και το μεγαλύτερο ατού του, αρκεί κι ο υποψήφιος θεατής να έχει ακριβώς την ίδια διάθεση. Ξεχάστε τις σκοτεινές, τεταμένες περιπέτειες και τους αληθοφανείς κατασκόπους με το βασανισμένο ψυχισμό. Εδώ όλα είναι ποπ κι όμορφα και απενοχοποιημένα ανούσια. Αλλά αναμφίβολα διασκεδαστικά
