«Αλλά μια γοργόνα δεν έχει δάκρυα, και ως εκ τούτου υποφέρει πολύ περισσότερο…»
Αυτές οι γραμμές από το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, «Η Μικρή Γοργόνα», ανοίγουν την live action μεταφορά ενός ακόμα κλασικού animation της Disney. Γραμμές οι οποίες κρύβουν μέσα τους μια αστείρευτη μελαγχολία και ένα είδος σκοτεινού ψυχισμού της ηρωίδας, πτυχές που σαφώς και έλειπαν από το animation του 1989 και που τώρα δημιουργούν αρχικά μια εντύπωση πως η ταινία αυτή, ίσως, θα κρύβει μια μεγαλύτερη σύνδεση με το έργο του Αντερσεν.
Αλλά γρήγορα γίνεται κατανοητό πως ο σκηνοθέτης Ρομπ Μάρσαλ δεν καταφέρνει να ξεφύγει από την παγίδα των υπόλοιπων live action μεταφορών του στούντιο και πως, ακόμα κι εδώ, σε μια ίσως από τις καλύτερες και πιο τίμιες προσπάθειες του στούντιο, η νοσταλγία (και τα κλασικά πλέον τραγούδια του animation), οδηγεί και πάλι το πλοίο αυτό σε γνωστά, ειδυλλιακά, νερά, χωρίς να τολμά να πλεύσει σε κάτι το πιο συναρπαστικό και ενδιαφέρον.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Αριελ είναι μια όμορφη και ζωηρή νεαρή γοργόνα με δίψα για περιπέτεια. Η μικρότερη από τις κόρες του Βασιλιά Τρίτωνα και η πιο τολμηρή, η Αριελ λαχταράει να μάθει περισσότερα για τον κόσμο πέρα από τη θάλασσα, και ενώ επισκέπτεται την επιφάνεια, ερωτεύεται τον γεμάτο ζωντάνια Πρίγκιπα Ερικ. Παρόλο που οι γοργόνες απαγορεύεται να αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους, η Αριελ πρέπει να ακολουθήσει την καρδιά της. Κάνει συμφωνία με την κακιά μάγισσα της θάλασσας, Ούρσουλα, η οποία της δίνει μια ευκαιρία να δει πώς είναι η στεριά, αλλά τελικά βάζει τη ζωή της – και το στέμμα του πατέρα της – σε κίνδυνο.
Αν ψάχνει κάποιος να βρει, σε αυτήν εδώ την ταινία, την απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχει λόγος ύπαρξης τελικά για τόσες πολλές και αχρείαστες, ως επί τω πλείστον, live action μεταφορές της κλασικής βιβλιοθήκης με τα animation της Disney, μάλλον θα απογοητευτεί και πάλι. Αν και η ταινία έχει μια αδιαφιλονίκητη ψυχή και είναι γεμάτη υπέροχη ενέργεια, από την αρχή ως το τέλος, αυτό το οφείλει στην ταινία κινουμένων σχεδίων στην οποία βασίζεται όπου, για άλλη μια φορά, πολλές σκηνές δείχνουν ακριβώς ίδιες – με μερικές ίσως πιο φεμινιστικές πινελιές εδώ κι εκεί.
Ο Μάρσαλ είναι σαφές πως θέλει να τιμήσει την ταινία του 1989 γυρίζοντας μερικές από τις πιο εμβληματικές της στιγμές με ακρίβεια στην αναπαραγωγή, αλλά κάνοντάς το, αφαιρεί από την ταινία την δική της ταυτότητα. Το μόνο καινούργιο που προσθέτει στην ταινία είναι, πέρα από τρία νέα τραγούδια και τις αλλαγές/προσθήκες στους στίχους σε μερικά παλιά τραγούδια, μια συμπερίληψη διαφόρων εθνικοτήτων στο καστ η οποία, δυστυχώς, μοιάζει σαν να έχει γίνει απλώς επειδή πρέπει και όχι επειδή χρειάζεται.
Και μπορεί ο κόσμος under the sea να ακούγεται ως ειδυλλιακά φιλόξενος, όμως εδώ η πρώτη επαφή με τα CGI (από το σε στιγμές ψεύτικο περιβάλλον μέχρι τους περίεργα αληθοφανείς Σεμπάστιαν και Φούσκα) σε αποσυντονίζουν και σε βγάζουν από την όποια «πραγματικότητα» προσπαθεί να χτίσει ο Μάρσαλ εκεί, αν και αργότερα το μάτι σου συνηθίζει σε όλο αυτό το εφέ που πλημυρίζει την οθόνη. Υπάρχουν στιγμές μάλιστα στις οποίες ο ίδιος μαζί με τον διευθυντή φωτογραφίας του, Ντιόν Μπίμπε, κινηματογραφούν το βυθό με πολύ σκοτεινά χρώματα (ειδικά στις σκηνές με την Ούρσουλα είναι πολλά πράγματα που με το ζόρι φαίνονται), αφήνοντας την αίσθηση μιας συναισθηματικής ψυχρότητας.
Αυτή που κάνει την ταινία να επιπλέει τουλάχιστον στην επιφάνεια και να μην βυθίζεται τελείως σε σκοτεινά νερά, είναι η υπέροχη ερμηνεία της Χάλι Μπέιλι. Η Μπέιλι είναι η κινητήρια δύναμη της ταινίας, ένα πραγματικό ακατέργαστο μαργαριτάρι που λάμπει στο επίκεντρο με την ευάλωτη ερμηνεία της και τις εξαιρετικές τραγουδιστικές της ικανότητες. Δίνει φωνή στην Αριελ, ακόμα και όταν αυτή την χάνει, προκαλεί ρίγη με την συναισθηματική της ερμηνεία, ακόμα και όταν αυτή φωνάζει μέσα από τα τραγούδια της. Είναι αυτή που μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις, έστω και για λίγο, το animation του 1989 ακόμα και όταν έχουν πέσει οι τίτλοι τέλους.
Από το υπόλοιπο καστ ο Τζόνα Χάουερ-Κινγκ στον ρόλο του πρίγκιπα Ερικ και ο Χαβιέρ Μπαρδέμ στον ρόλο του βασιλιά Τρίτωνα είναι απλώς διεκπεραιωτικοί στους ρόλους τους, αλλά η υπέροχη Μελίσα ΜακΚάρθι στον ρόλο της Ούρσουλα, μιας από τις πιο εμβληματικές κακές στην ιστορία της Disney, καταφέρνει να ξεχωρίσει, χωρίς να φτάνει την Πατ Κάρολ (τη φωνή της Ούρσουλα στο animation) αλλά δίνοντας το δικό της ύφος με ένα διαφορετικό είδος camp στη μοχθηρή αυτή ερμηνεία της.
«Η Μικρή Γοργόνα» προσπαθεί σκληρά να σε κάνει μέρος του κόσμου της και τα καταφέρνει, εν μέρει, κυρίως λόγω της υπέροχης ερμηνείας της Μπέιλι η οποία δίνει τον αέρα στα πανιά της ταινίας, κάνοντάς την μια τουλάχιστον αποδεκτή και ενδιαφέρουσα αλλά όχι και αξιομνημόνευτη κινηματογραφική live action μεταφορά της Disney.
