Ο 7χρονος Τιμ περνάει ζωή χαρισάμενη, τρισευτυχισμένος με τους γονείς του. Όταν όμως καταφθάνει στο σπίτι τους με ταξί ένα μωρό, φορώντας κοστούμι και κουβαλώντας χαρτοφύλακα, όλος ο κόσμος του Τιμ ανατρέπεται. Σύντομα, ο αδελφικός ανταγωνισμός παραμερίζεται αναγκαστικά όταν ο τελευταίος ανακαλύπτει ότι ο μικρός αδελφός του είναι στη πραγματικότητα ένας κατάσκοπος σε μια μυστική κρυφή αποστολή και ότι μόνο αυτός μπορεί να τον βοηθήσει να τα βγάλει πέρα.
Είναι αλήθεια πως η DreamWorks Animation, τα τελευταία χρόνια, πασχίζει να μας δώσει μια αξιόλογη ταινία. Από τα «Trolls» μέχρι και το «Home», το στούντιο δεν έχει καταφέρει να κερδίσει όχι μόνο το ενδιαφέρον του παιδικού του κοινού, αλλά και την υποστήριξη ενός ενήλικου, και ίσως, πιο σοβαρού κοινού, ενώ τίποτα πλέον δεν θυμίζει τις πρώτες του ένδοξες εποχές του. Και όχι μόνο πλέον δεν προσπαθεί καν να φτάσει τον πήχη που έχουν θέσει οι ταινίες του μεγαθήριου Disney/Pixar, αλλά το «The Boss Baby» αποδεικνύεται να είναι ένας νέος πάτος για το στούντιο.
Μπορεί τα μηνύματα του παιδικού βιβλίου της Μάρλα Φρέιζι, στο οποίο είναι βασισμένη η ταινία, αυτά της αδερφικής αγάπης και της δεμένης οικογένειας να είναι εμφανή, συνδυασμένα με την έξυπνη ιδέα του πως η άφιξη ενός νέου μωρού αποδεικνύει πως στην ουσία αυτό είναι το αφεντικό της οικογένειας, διοικώντας την σαν ένας διευθυντής μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας, με τις ιδιοτροπίες του οι οποίες διαταράσσουν την ρουτίνα της, αλλά το φιλμ του Τομ ΜακΓκραθ προσπαθεί σκληρά να βρει την δυναμική του μέσα από απλοϊκά αστεία (τα οποία όλα σχεδόν έχουν παιχτεί στα τρέιλερ), κλισέ ξέφρενες καταστάσεις συνοδευμένα από μια νηπιακή, ευκολοχώνευτη, κινηματογραφική αφέλεια.
Πράγματι η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά σε πολύ μικρές ηλικίες, ο οποίες θα ξετρελαθούν με την δράση, το 3D, τις πολύχρωμες αλλά και τις animated σκηνές που ξεπηδούν από το μυαλό του φαντασιόπληκτου Τιμ. Εδώ όμως έγκειται και το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας. Είναι δύσκολο για έναν ενήλικα να επενδύσει το χρόνο του εδώ, όταν αυτό που παρακολουθεί μοιάζει να είναι το πόνημα της φαντασίας ενός μικρού παιδιού που νιώθει πως η οικογενειακή του ευτυχία κλονίζεται όταν έρχεται στην ζωή του το μωρό, ειδικά όταν μέσα σε όλα αυτά μπλέκεται και η, ακόμα πιο περίπλοκή, ιστορία με τα κουτάβια...
Η ταινία δεν γίνεται ποτέ αστεία, ακόμα και όταν προσπαθεί να κλείσει το μάτι στους ενήλικες με χλιαρές κινηματογραφικές αναφορές, ενώ καθώς βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην πολύχρωμη φαντασία του Τιμ, τόσο περισσότερο πεζή και άχρωμη γίνεται. Και όχι δεν είναι αστείο πια το να βλέπεις άντρες ντυμένους γυναίκες, δεν είναι αστείο να γεμίζεις το Λας Βέγκας με άτομα που παριστάνουν τον Ελβις, και σίγουρα δεν είναι αστείο πια το να βλέπεις παιδιά και μωρά να παριστάνουν τους μεγάλους. Με το πήχη των ταινιών animation να έχει φτάσει τόσο ψηλά, είναι πραγματικό ατόπημα να βλέπεις τέτοιου είδους άνευρα και χωρίς καμία ευρηματικότητα animation να γυρίζονται ακόμη.
Ισως η ταινία να είχε καταφέρει να μας κερδίσει περισσότερο, αν ακούγαμε, αντί για τη φωνή του Πάνου Μουζουράκη, αυτή του Αλεκ Μπόλντουγουιν στον ρόλο του Αρχιμπόμπιρα με αποχρώσεις Ντόναλντ Τραμπ, εκεί όπου ο ηθοποιός συνδυάζει δυο από τις πιο γνωστές του ερμηνείες, αυτή του Τζακ Ντόναχεϊ στο «30 Rock» και του ίδιου του Τραμπ στο «Saturday Night Live».
Υπάρχει μια έξυπνη ιδέα στην καρδιά του «The Boss Baby». Αλλά όλη αυτή χάνεται κάτω τους γρήγορους, ιλιγγιώδεις ρυθμούς της που σε συνδυασμό με την νηπιακή της αφέλεια δημιουργούν μια χαοτική και άσκοπα περίπλοκη ταινία που προκαλεί την ίδια άβολη αίσθηση σαν από μόλις χρησιμοποιημένες πάνες.
