Ο Iron Man, o Hulk, o Thor, o Captain America, o Hawkeye και η Black Widow πρέπει να ανταποκριθούν στο κάλεσμα για δράση όταν ο Νικ Φιούρι, διευθυντής της διεθνούς οργάνωσης για την ειρήνη, γνωστή ως S.H.I.E.L.D., ξεκινάει μια τολμηρή και παγκόσμιας εμβέλειας εκστρατεία προκειμένου να συσπειρώσει τους Εκδικητές για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό που απειλεί την ασφάλεια του πλανήτη. Για το λόγο αυτό ο Nick Fury πρέπει να βρει έναν τρόπο να πείσει τους υπέρ ήρωες να συνεργαστούν αντί να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, καθώς ο αδελφός του Θορ Λόκι, έχει αποκτήσει πρόσβαση στο Τεσσεράκτιον (τον ΥπερΚύβο) και την ανεξάντλητη δύναμη του κι έχει σκοπό να υποτάξει μέσω αυτού τη Γη.
Για να θωρακίσουν ένα πετυχημένο blockbuster, κάποιοι κάνουν δοκιμαστικές προβολές. Η Marvel κάνει «δοκιμαστικές» ταινίες. Ο «Iron Man», o «Thor», o «Captain America», οι σόλο κινηματογραφικές απόπειρες των βασικών μελών της ομάδας των «Εκδικητών», δεν ήταν απλά πετυχημένα blockbusters από μόνα τους, αποτέλεσαν θεμέλια υλικά γι αυτό που φιλοδοξούσε να είναι η μητέρα όλων των superhero movies.
Η Marvel όμως μοιάζει να είχε μια ακόμη ουσιαστική φιλοδοξία πέρα από το θέαμα και τις εισπράξεις. Μια φιλοδοξία που δεν χρειαζόσουν τίποτα περισσότερο για να οσμιστείς πέρα από την επιλογή του σκηνοθέτη. Ο Τζος Γουίντον δεν είναι το τυπικό hired gun των καλοκαιρινών υπερπαραγωγών, δεν είναι καν auteur της ασυγκράτητης φασαρίας όπως ο Μάικλ Μπέι, αντίθετα είναι ένας ιδιοφυής αφηγητής με ιδιαίτερη ματιά στους ήρωες και τα είδη και κάθε άλλο παρά αποδεδειγμένες ικανότητες στην αρένα του box office.
Πόσο «προσωπική» μπορεί να είναι μια ταινία σαν τους «Εκδικητές» όμως; Πόσος χώρος υπάρχει για «ιδιοτροπία» και ιδιαιτερότητα σε ένα φιλμ που έχει να πληρώσει μισή ντουζίνα σταρ κι ένα αμπάρι εργάτες του CGI; Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό, πως μπορείς να αποστάξεις την ουσία ενός αχανούς χάρτινου σύμπαντος στην διάρκεια μιας ταινίας, δίχως να απογοητεύσεις τους fan και δίχως να αποξενώσεις το μεγάλο κοινό των multiplex που θες να προσεγγίσεις;
Οι καλές σχέσεις του Γουίντον με τους geeks και τα fanboys μπορεί να του εξασφάλιζαν ως ένα σημείο ασυλία, όμως πόσο δεκτικός στις παρεμβάσεις και τις ριζοσπαστικές αλλάγές μπορεί να είναι κάποιος που ντύνεται Θορ στον ελεύθερό του χρόνο, κρατά τα κόμικ του συσκευασμένα σε αεροστεγή σακουλάκια και κάπου μέσα του πιστεύει ότι ο Τόνι Στάρκ μπορεί να υπάρχει στ αλήθεια;
Κι όμως ο Τζος Γουίντον κατορθώνει να κρατά μια αξιοθαύμαστη ισορροπία, κάνοντας την ίδια στιγμή ένα φιλμ που σου συστήνει τους ηρωές του, την S.H.I.E.L.D. που καταγράφει την ανάγκη της δημιουργίας της ομάδας των Avengers, αλλά την ίδια στιγμή κατορθώνει να προχωρήσει την ιστορία μπροστά, να ορίσει τους ήρωες του γι όσους θεατές δεν τους γνωρίζουν (ή από την άλλη να κρατήσει το μυστήριο των νεοφερμένων, πιθανόν για μια επόμενη σόλο ταινία) και την ίδια στιγμή να προσφέρει χορταστικό θέαμα σε ένα φιλμ που βρίσκει την χρυσή τομή ανάμεσα σε αυτό που είναι αναγκαίο και σε αυτό που είναι ενδιαφέρον.
Ναι οι «Εκδικητές» είναι μια καθαρόαιμη ταινία με υπερήρωες που ακολουθεί τους κανόνες του είδους, πιστεύοντας σε αυτούς αλλά που την ίδια στιγμή αναγνωρίζει τα όριά τους, τους υπονομεύει με αγάπη και απολαυστικό χιούμορ. Κι αν ο Τόνι Σταρκ του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ έχει ασφαλώς την μερίδα του λέοντος στις ευφυείς ατάκες και τις κωμικές στιγμές, ολοι, ήρωες, κακοί, δευτερεύοντες χαρακτήρες έχουν τις στιγμές τους που τους κάνουν να αποκτήσουν ταυτότητα και υπόσταση.
Το βασικό συστατικό αυτής της λεπτής ισορροπίας μοιάζει να είναι ο ίδιος ο Γουίντον. Ενας σκηνοθέτης που έχει την αθωότητα να αγαπάει τους ήρωες του με τον ίδιο εφηβικό ενθουσιασμό που πράκτορας της S.H.I.E.L.D. Φιλ Κόλσον συλλέγει κάρτες του Κάπτεν Αμέρικα, αλλά και την εξυπνάδα να αντιλαμβάνεται πως είναι αρκετά μεγάλος για να παθιάζεται τόσο με κάτι τέτοιο.
Ακριβώς όπως και ο «υποψιασμένος» θεατής αυτής της ταινίας που ίσως νιώσει ελαφρώς εξουθενωμένος από το overdose κορύφωσης στην τελική μάχη, αλλά που θα την δικαιολογήσει σαν μια μικρή απαραίτητη «θυσία» στον βωμό του (αναμφίβολα θεαματικού) 3D και της υπόσχεσης μιας συνέχειας.
Η οποία δεδομένου του πόσο χορταστικό, απολαυστικό και σίγουρο για τον εαυτό του είναι το φιλμ του Γουίντον δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα έρθει. Ελπίζουμε σύντομα.
