Ο Γκάβιν Ο’ Κόνορ (στο ενεργητικό του από το «Tumbleweeds» ως το «Warrior») κι ο Μπιλ Ντουμπιούκ (του «The Judge»), δεν έχουν υπόψιν τους το «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Παρότι, όμως, γεμίζουν την ταινία τους με πολλά, πάρα πολλά, περιττά και συχνά τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά στοιχεία, καταφέρνουν να της δώσουν ύφος, ήρωα και ρυθμό ευ-χάριστο για όποιον αναζητά μια ελαφρώς έξω από τα καθιερωμένα περιπέτεια.
Το έξω από τα καθιερωμένα έγκειται στον κεντρικό ήρωα της ταινίας, τον Κρίστιαν Γουλφ, ο οποίος είναι αυτιστικός, ταυτόχρονα μαθηματική ιδιοφυία, συνεπής υπάλληλος λογιστικού γραφείου, δικτυωμένος με τη Μαφία σε διεθνές επίπεδο, με το φιζίκ του Μπεν Αφλεκ (όχι κι άσχημο), δεινός σκοπευτής και άριστος στις πολεμικές τέχνες. Ζει σ’ ένα τροχόσπιτο, αλλά βγάζει άπειρα λεφτά: το καταλαβαίνουμε γιατί στο αποθηκάκι είναι στημένα όλα τα όπλα της Μέσης Ανατολής και στις λαμαρίνες κρέμονται πίνακες του Ρενουάρ και του Πόλοκ.
Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης δεν έχουν πάρα πολλή σημασία γιατί, ούτως ή άλλως, ποτέ δεν τις καταλαβαίνεις ακριβώς: Τον Κρίστιαν τον κυνηγάνε οι κακοί, τον κυνηγάει και η Δίωξη Οικονομικού Εγκλήματος κι εκείνος προσπαθεί να διασωθεί αλλά και ν’ αποκαλύψει αλήθειες, με τη βοήθεια μιας νεαρής αλλά ταλαντούχας λογίστριας και μιας γυναικείας φωνής που τον καθοδηγεί χωρίς να ξέρουμε σε ποιαν ανήκει.
Το μείον της ταινίας είναι αυτό το τεράστιο «συν»: μια χωρίς εγκράτεια προσθήκη σεναριακών «ευρημάτων» που σταματημό δεν έχουν και, καθώς προχωρά η ταινία, γίνονται όλο και πιο υπερβολικά, αλλά και μελοδραματικά. Ταυτόχρονα, όμως, το φιλμ ακολουθεί μια σαρωτική πορεία σασπένς, εν μέρει κι επειδή σε κάθε στροφή προσθέτει νέα στοιχεία, από το παρόν κι από το παρελθόν, που ο θεατής καλείται ν’ αποκωδικοποιήσει και να τοποθετήσει στη σωστή θέση στο παζλ της. Ενώ ο σκελετός της δράσης παραμένει μιας κανονικής, προβλέψιμης περιπέτειας, το περιτύλιγμα, πριν σε εκνευρίσει, σε έχει περιπλέξει και διασκεδάσει.
Οσο για τον Μπεν Αφλεκ που στηρίζει στους πλατιούς ώμους του ολόκληρη την ταινία – γιατί σημασία δεν έχουν ούτε η Ανα Κέντρικ, ούτε ο Τζέι Κέι Σίμονς, που είναι θαυμάσιοι σε ανύπαρκτους ρόλους – αναδεικνύει στον «Λογιστή» αυτόν τον ακαταμάχητο συνδυασμό από αρρενωπότητα, εκτόπισμα, αγορίστικη αμηχανία και χιούμορ. Μάλιστα, πολύ περισσότερο ως αδέξιος λογιστής, παρά ως μασκοφόρος υπερήρωας (σ' εκείνη, την άλλη ταινία). Κι αυτός εδώ ο αντι-ήρωας, δεν μπορεί παρά να είναι συναρπαστικός, άξιος για μια επόμενη ταινία με συνεπέστερο στο προφίλ του σενάριο. Γιατί, ναι, ευχαρίστως θα βλέπαμε τον Κρίστιαν Γουλφ σε νέες περιπέτειες, με το αυστηρό κοστούμι του στον αντίποδα ενός Τζέιμς Μποντ. Με τον Αφλεκ να πρωταγωνιστεί, αλλά με πιο εμπνευσμένους δημιουργούς.
